«Όραμα εφικτό όχι ουτοπικό»

ΓΙΑ ΤΟ πού βαδίζει και ποιο είναι το μέλλον των «Αγανακτισμένων» στις πλατείες της χώρας, δεν είναι εύκολο να απαντήσει κανείς. Προς το παρόν, οι «Αγανακτισμένοι» παραμένουν στις πλατείες, παραμένουν στην «εφεδρεία» θα λέγαμε, και τηρούν στάση αναμονής. Προφανώς η συνέχεια δεν είναι εύκολη! Και είναι τόσα πολλά τα κομμάτια που τους αποτελούν, που τους κρατάει μόνο η αγανάκτηση.

M Όμως υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Μανώλη Γλέζου στην «ΑΥΓΗ» της περασμένης Κυριακής, όπου φανερώνεται από τον παλαίμαχο αγωνιστή και πολιτικό, η ανάγκη «να δοθεί ένα όραμα εφικτό και όχι ουτοπικό». Με δυο λόγια, θα τολμούσα να πω ότι, σύμφωνα με τον Μ. Γλέζο, η οργάνωση των «Αγανακτισμένων», είναι κάτι πέρα από αναγκαιότητα. Τι επισημαίνει λοιπόν στην συνέντευξή του:

M [Κι από την άλλη, το αυτόβουλο κίνημα της άμεσης δημοκρατίας απαιτείται να κατανοήσει ότι χρειάζεται να συντάξει το πρόγραμμά του, να μορφοποιηθεί πολιτικά και να μην απαιτεί την κατάργηση των πολιτικών κομμάτων, αλλά τη συνεργασία μ’ εκείνα τα οποία ταυτίζονται οι πολιτικοί του στόχοι.]

M Τι εννοεί άραγε; Πώς να συντάξει πρόγραμμα ένα κίνημα, που αυτή τη στιγμή είναι εντελώς χύμα, χωρίς να συγκροτηθεί σε πολιτικό φορέα; Είναι ξεκάθαρος ο Γλέζος: «Να μορφοποιηθεί πολιτικά»! Να γίνει δηλαδή κόμμα; Τι άλλο θα μπορούσε δηλαδή; «Και να μην απαιτεί την κατάργηση των πολιτικών κομμάτων», άρα να συνταυτιστεί μ’ αυτά, «μ’ εκείνα τα οποία ταυτίζονται οι πολιτικοί του στόχοι», δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ σαν να λέμε;

M Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει μια σοβαρή προσπάθεια να βρίσκεται εντός των «Αγανακτισμένων» καθημερινά. Και κάποια στιγμή, θέλοντας και μη, όλη αυτή τη δουλειά θα πρέπει να αρχίσει να αποδίδει! Και συνεχίζει ο Μ. Γλέζος:

M [Απαιτείται ο θυμός να μεταλλαχθεί σε πολιτική πράξη. Για να γίνει αυτό απαιτείται να δοθεί ένα όραμα εφικτό και όχι ουτοπικό.] Και πώς θα γίνει άραγε αυτό; Πολιτικός φορέας! Η μόνη λύση για να μην διαλυθεί το κίνημα της πλατείας, το κίνημα της άμεσης δημοκρατίας όπως λέγεται, το κίνημα των «Αγανακτισμένων».

M Αν όμως μεταλλαχθεί σε πολιτικό φορέα, σε μια μορφή κόμματος, τότε σίγουρα πολλοί θα είναι εκείνοι που θα αποχωρήσουν! Και αν δουν και την ανάγκη να «συνεργαστούν μ’ εκείνα (τα κόμματα) τα οποία ταυτίζονται οι πολιτικοί τους στόχοι», τότε τι θα γίνει; Ομάδες, αρχηγοί, πρόεδροι, κομμάτια που θα ενώνονται και θα επανενώνονται και πάει λέγοντας!

Θ.Πολ.