Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2008

Κανόνας ζωής... η σωτηρία του πλανήτη!


Αυτός που λέει: εγώ δεν ζω ή δεν υπακούω σε κανόνες, έχει βάλει ήδη έναν κανόνα στη ζωή του! Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν ζει με κανόνες. Και όλα μαζί τα όντα πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη ζουν με τους κανόνες και τους νόμους της φύσης. Με τον ήλιο, με τη βροχή, με τα φυτά που δίνουν το πολύτιμο οξυγόνο, συμβιώνουμε με τα ζώα του πλανήτη (ή μάλλον προσπαθούμε να το πετύχουμε...). Παρ’ όλα αυτά, ο άνθρωπος έχει ξεχάσει δυστυχώς αυτούς τους κανόνες της φύσης.
Ο πολιτισμός μας βρίσκεται σε παρακμή. Αν όχι σε απόλυτη παρακμή, αλλά σίγουρα βρισκόμαστε ήδη βαθιά προς τον πάτο του βαρελιού. Μέσα σε 200 χρόνια περίπου από την έναρξη της βιομηχανικής επανάστασης, αρχίσαμε κιόλας να εξαντλούμε σημαντικές πηγές ενέργειας που απλόχερα μας παρείχε η φύση, εξορύξαμε τεράστια τμήματα πετρελαίου, ορυκτού πλούτου, κόψαμε δισεκατομμύρια εκτάρια δένδρων, και φυσικά, καταφέραμε να μολύνουμε την ατμόσφαιρα και τα νερά του πλανήτη σε σημείο που μάλλον – όπως διατείνονται οι ειδικοί – δεν έχει πλέον γυρισμό.
Το ίδιο κάναμε και στο ζήτημα των ζώων που συγκατοικούν μαζί μας πάνω στη Γη. Πολλά είδη από αυτά καταφέραμε και τα εξοντώσαμε φτάνοντας σε σημείο να κινδυνεύουν με πλήρη εξαφάνιση. Είτε γιατί δεν άντεξαν την μόλυνση και τα σκουπίδια που παρήγαγε ο πολιτισμός μας, είτε γιατί ...τα χρειαζόταν ο πολιτισμός μας προς κατανάλωση! Και για πολλούς άλλους λόγους φυσικά.
Από την άλλη πλευρά, ο Δυτικός πολιτισμός που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στον πλανήτη, έχει μοιράσει τον κόσμο σε Ανατολή - Δύση και Βορρά – Νότο. Όπου Δύση και Βορράς υπερτερούν σε πλούτο, σε εξουσία, σε φαγητό. Όπως είχε πει κάποτε ο μεγαλύτερος ίσως οικονομολόγος που πέρασε τον 20ο αιώνα, ο Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ, «στη Δύση πεθαίνουν από το πολύ φαγητό, ενώ στο Νότο πεθαίνουν από την έλλειψή του».
Η κατάσταση στον πλανήτη δεν είναι ευοίωνη. Το μέλλον δεν προμηνύει τίποτα καλό, τίποτα αισιόδοξο. Η υπερθέρμανση του πλανήτη, είτε αυτή οφείλεται στην ανθρώπινη δραστηριότητα είτε είναι απλώς ένας κύκλος της φύσης (όπως υποστηρίζουν κάποιοι άλλοι), δημιουργεί άμεσους κινδύνους με το απότομο λιώσιμο των πάγων. Ήδη, αιώνιοι παγετώνες έχουν εξαφανιστεί, ο Βόρειος Πόλος κοντεύει να γίνει παραλία για ηλιοθεραπεία και στη θάλασσα της Ανταρκτικής κολύμπησε κιόλας ο πρώτος άνθρωπος! Όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει η αύξηση του ύψους των ωκεανών. Οι πρώτοι πρόσφυγες λόγω της αύξησης των θαλασσών είναι ήδη πραγματικότητα.
Η κατάσταση ανησυχεί τους ειδικούς και ακόμη και η μικρή μερίδα των επιστημόνων που προτιμούν να ερμηνεύουν την κλιματική μεταβολή ως ένα περιοδικό φυσιολογικό φαινόμενο φαίνεται πλέον να συμφωνεί ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα για την αντιμετώπισή της. Όποια και αν είναι η αιτία του φαινομένου, είναι η λογική που αρχίζει να επικρατεί και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι θα λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις - και αυτό είναι κάτι το οποίο πρέπει να αποφευχθεί.
Κι όμως, ο άνθρωπος, δεν έχει αρχίσει να λαμβάνει σοβαρά μέτρα για την αντιμετώπισή του. Μπορεί αυτή τη στιγμή να μας φαίνεται ότι ...έχουμε ακόμα χρόνο, που σίγουρα δεν έχουμε, όμως σύντομα θα χρειαστεί να στερηθούμε πολλά από την καθημερινότητά μας. Θα μας το επιβάλλει η φύση. Η λογική που λέει ότι αυτός που ρυπαίνει θα πληρώνει και περισσότερο δεν αρκεί. Διότι τα χρήματα αυτά σίγουρα δεν διατίθενται για την έρευνα και την πραγμάτωση ηπιότερων μορφών ενέργειας χωρίς επιπτώσεις στη μόλυνση του πλανήτη. Εδώ χρειάζονται άμεσα μέτρα. Κι αυτά πρέπει να ξεκινήσουν τόσο από την ίδια την παγκόσμια βιομηχανία με τα φουγάρα της και τα σκουπίδια της, μέχρι την σημαντική μείωση των αυτοκινήτων στις τερατουπόλεις μας και πολλά άλλα.
Αν η Κίνα προσπαθεί να ελέγξει το ποσοστό των γεννήσεων με νόμους, τότε για τη σωτηρία του πλανήτη απαιτείται να μπουν νόμοι, για παράδειγμα, που να απαγορεύουν δεύτερο αυτοκίνητο ανά οικογένεια, και να βοηθηθεί η βιομηχανία για παραγωγή αυτοκινήτων που θα κινούνται με καθαρότερα καύσιμα. Τα μέτρα που μπορούν να παρθούν είναι πολλά. Απόφαση χρειάζεται να το πάρουμε όλοι μας.

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2008

Η φθορά, της φθοράς...

Τόσος λόγος για σκάνδαλο άλλη φορά στην Ελλάδα δεν έχει ματαγίνει, όσο γίνεται για την υπόθεση Ζαχόπουλου – Τσέκου. Είναι μια ιστορία που τα έχει όλα. Πολιτικά σενάρια πτώσης της κυβέρνησης –που δεν πέφτει βεβαίως που να χτυπιόμαστε στο κάγκελο...-, ροζ περιπετειούλες με βίντεο-τσοντούλα για ιδιαίτερες στιγμές αργά τα μεσάνυχτα, αποχαρακτηρισμοί αρχαιολογικών χώρων προκειμένου να γίνουν πολυκατοικίες ή ο,τιδήποτε άλλο ...εργολάβοι γνωρίζουν τι, αυτοκτονίες βεβαίως-βεβαίως, ένας σκηνοθέτης κάτω από κάποιες πέτρες που σηκώνονται «τυχαία», τα πανελλαδικά μέσα ενημέρωσης που γνώριζαν τι γινόταν αλλά ...άφηναν την υπόθεση να κυλίσει μόνη της... από το μπαλκόνι της κυβερνητικής προπαγάνδας και φυσικά μπόλικο παρελθόν, μιας και 22 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας ζητούν να κληθούν όλοι οι υπουργοί Πολιτισμού από το 1996!!! Για ποιον χτυπάει η καμπάνα άραγε; Χαρές που θα κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου...
Σ’ αυτή την υπόθεση, όπως και όλες τις άλλες σχεδόν παρόμοιες υποθέσεις, υπάρχει και εκείνη η τακτική η οποία ακολουθεί τη λογική του κουκουλιάσματος! Ότι δηλαδή, η διαφθορά είναι συνήθως κλεισμένη σ’ ένα κουκούλι και επωάζεται μέχρι που θα έρθει η ώρα να ελευθερωθεί. Να βγει, να πετάξει περήφανη ως πεταλουδίτσα πολύχρωμη και ζωηρή! Η διαφθορά επωάζεται όπως εκείνα τα αβγά του φασισμού που όλοι ζεσταίνουμε στους κόρφους μας.
Η τελευταία δημοσκόπηση που έγινε από την εταιρεία Metron Analysis για τον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ-1 προ ημερών και καταγράφει την άποψη της ελληνικής κοινής γνώμης μετά από τις αποκαλύψεις για το σκάνδαλο Ζαχόπουλου, δείχνει ότι, τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και το ΠΑΣΟΚ καταγράφουν μεγάλη πτώση στα ποσοστά τους. Σύμφωνα με την έρευνα, η Νέα Δημοκρατία διατηρεί ένα προβάδισμα της τάξης του 1,3% έναντι του ΠΑΣΟΚ, αλλά μέσα σε δύο μήνες –με τις υποθέσεις Μαγγίνα και Ζαχόπουλου – μετράει την απώλεια επτά ποσοστιαίων μονάδων κατρακυλώντας στην πρόθεση ψήφου στο 27,6%.
Αυτή τη φθορά ωστόσο δεν καταφέρνει να την εισπράξει το ΠΑΣΟΚ που την ίδια ώρα χάνει περίπου πέντε μονάδες πέφτοντας στο 26,3%. Μεγάλοι κερδισμένοι μέσα απ’ αυτό το κλίμα που διαμορφώνεται στη χώρα είναι το ΚΚΕ (8,4%) και το ΣΥΝ (7,9%) που αύξησε το ποσοστό του το τελευταίο δίμηνο κατά 2,6 μονάδες, ενώ σταθερή παραμένει η δυναμική του ΛΑΟΣ.
Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι ο δικομματισμός στην Ελλάδα περνάει μια σοβαρή κρίση, αλλά προφανώς είναι νωρίς να κρίνουμε την τελική κατάληξη αυτής της στάσης του εκλογικού σώματος της χώρας. Το σπουδαιότερο απ’ όλα είναι ότι η αξιωματική αντιπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί να αρθρώσει κανενός είδους πολιτικό λόγο απέναντι σ’ αυτή τη σήψη και τη διαφθορά, που κατακλύζουν τόσο τον κυβερνητικό μηχανισμό, όσο και την ελληνική κοινωνία. Σέρνεται κυριολεκτικά πίσω από τα σκάνδαλα, χωρίς εναλλακτικές προτάσεις, απομακρυσμένο πλήρως από το πώς θα μπορέσει να αντιμετωπίσει την συνεχόμενη ακρίβεια, την μείωση των μισθών του κοσμάκη, την μείωση της αγοραστικής δύναμης του μέσου Έλληνα καταναλωτή και τόσα άλλα θέματα. Το να κατακρίνουμε μια κυβέρνηση, κάτι που οδηγεί στην πτώση μιας κοινωνίας, δεν αρκεί. Χρειάζονται και προτάσεις και εναλλακτικές λύσεις.

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2008

Η πολιτική του «yes men»

Πέρα από το ότι αφτιά και μάτια στην Ελλάδα είναι στραμμένα στο σκάνδαλο Ζαχόπουλου που σαρώνει τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και τις εφημερίδες όλης της χώρας, ενδιαφέρον παρουσιάζει η κούρσα των υποψηφίων των δύο μεγάλων κομμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Η μεγάλη κούρσα φαίνεται να γίνεται ανάμεσα στους δύο υποψηφίους του Δημοκρατικού κόμματος, τον Μπάρακ Ομπάμα και την Χίλαρι Κλίντον. Σύμφωνα με μια από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, ο Μπάρακ Ομπάμα αποσπά ποσοστό 39% έναντι 29% της Χίλαρι Κλίντον, η οποία, όπως λένε οι πολιτικοί αναλυτές, ελπίζει σε μια επανάληψη των όσων συνέβησαν πριν από δεκαέξι χρόνια στο Νιου Χαμσάιρ με πρωταγωνιστή τον σύζυγό της και μετέπειτα πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον: στις προκριματικές της Αϊόβα και ο Μπιλ Κλίντον είχε νικηθεί από έναν τοπικό υποψήφιο που κανείς πλέον δεν θυμάται, όμως στο Νιου Χαμσάιρ απέσπασε μεγάλη πρωτιά, κάτι που του έδωσε το παρατσούκλι «the comeback kid» - σε ελεύθερη απόδοση, το αγόρι που ανέκαμψε...
Αυτή η αναμέτρηση θα αναδείξει για τις ΗΠΑ δύο μεγάλες πρωτιές: ή ο Ομπάμα θα είναι ο πρώτος μαύρος υποψήφιος που θα διεκδικήσει το χρίσμα του προέδρου της χώρας, ή η Κλίντον θα είναι η πρώτη γυναίκα που θα διεκδικήσει το χρίσμα του προέδρου των ΗΠΑ.
Από την πλευρά των Ρεπουμπλικάνων, ο γερουσιαστής Τζον ΜακΚέιν εμφανίζεται διαρκώς επικρατέστερος για τις εκλογές στο Νιου Χαμσάιρ με 31% έναντι 26% του πρώην κυβερνήτη Μιτ Ρόμνεϊ.
Χαρακτηριστικό είναι ότι, σ’ αυτή τη φάση, μπορεί να μην κριθούν οι τελικοί υποψήφιοι και στα δύο στρατόπεδα, όμως τα ποσοστά που θα λάβουν τώρα, θα καταδείξουν και την υπόλοιπη πορεία τους μέχρι την τελικά ανάδειξη των αρχηγών που θα ηγηθούν των δύο μεγάλων σχηματισμών.
Όμως, τι μέλλει γενέσθαι; Μπορεί μέχρι τώρα άμεσα να μην μας ενδιαφέρει ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ μιας και ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος θα ακολουθήσει ...το δρόμο της συνταξιοδότησης, όμως σίγουρα, από την οποιαδήποτε πολιτική ακολουθεί αυτή η χώρα, επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό οι εξωτερικές πολιτικές – και όχι μόνο – και των υπόλοιπων χωρών του πλανήτη. Η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας εξαρτάται άμεσα από το πώς χειραγωγούν τη χώρα αυτή οι ΗΠΑ, και η πολιτική της Ελλάδας εξαρτάται άμεσα από τις εντολές που θα δώσουν οι ΗΠΑ προκειμένου να εξελιχθεί το παιχνίδι στη Βαλκανική σκακιέρα. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το μικρό μας δαχτυλάκι. Η Ελλάδα ήταν, είναι και θα είναι εξαρτημένη από το άρμα των ΗΠΑ. Η πολιτική του «yes men» δεν έπαψε να υφίσταται σ’ αυτή τη χώρα. Είμαστε από τις λίγες χώρες στον πλανήτη και δη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας τα σύνορα αμφισβητούνται. Είμαστε χώρα η οποία έχει «γκρίζες ζώνες» στα εδάφη και στα ύδατά της από τους γείτονές της, και ίσως είμαστε από τις λίγες χώρες στον κόσμο, όπου οι γείτονές της συνεχίζουν να διεκδικούν τεράστιες εκτάσεις της. Η Τουρκία διεκδικεί τη Δυτική Θράκη, η Βουλγαρία πάντα θα έχει βλέψεις να βγει στο Αιγαίο από Καβάλα μεριά, τα Σκόπια ξεδιάντροπα πια διεκδικούν όλη την Κεντρική και Ανατολική Μακεδονία μέχρι την Χαλκιδική και η Αλβανία ακόμα ονειρεύεται να κατεβεί στην Ήπειρο.
Από το 1950 μέχρι σήμερα, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει στη στάση της Ελλάδας απέναντι στις ΗΠΑ. Από την μεγάλη κρίση των Ιμίων και τις ευχαριστίες του Σημίτη προς τον Μπιλ Κλίντον από τα έδρανα του Ελληνικού Κοινοβουλίου μέχρι σήμερα, η κατάσταση χειροτερεύει. Δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ, σερνόμαστε κυριολεκτικά, χάνοντας ζωτικά σημεία της Ιστορίας μας, όπως το όνομα Μακεδονία!

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2008

«Η εποχή του φόβου»


Σύμφωνα με μια έρευνα που έγινε από την «Wall Street Journal» και δημοσιεύτηκε την περασμένη εβδομάδα στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», η Ελλάδα είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη οικονομική ανασφάλεια. Η γνωστή αμερικανική εφημερίδα, έκανε μια πλανητική έρευνα ως μέρος ενός ρεπορτάζ με τίτλο «Η εποχή του φόβου».
Η εικόνα που προκύπτει για την Ελλάδα, είναι ότι είμαστε από τις πλέον φοβισμένες και απαισιόδοξες χώρες για το μέλλον. Στην Ελλάδα επικρατεί η μεγαλύτερη οικονομική ανασφάλεια ανά τον πλανήτη, το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων πιστεύουν ότι η κατάσταση στο παγκόσμιο σύστημα χειροτερεύει, ενώ επικρατεί ο μεγαλύτερος φόβος για τις κλιματικές αλλαγές που προκαλεί η υπερθέρμανση του πλανήτη.
Σημαντικό είναι ότι οι Έλληνες, γενικώς αδιαφορούν για το ζήτημα της τρομοκρατίας. Σύμφωνα με την έρευνα, στην Ελλάδα βρίσκει κανείς τα χαμηλότερα ποσοστά ανθρώπων που πιστεύουν ότι η τρομοκρατία συνιστά μια σοβαρή απειλή. Ενώ η δήθεν «θρησκευτικότητα» των Ελλήνων πάει κυριολεκτικά... περίπατο, αφού στα σοβαρά θέματα στρέφονται προς την επιστήμη αντί στη θρησκεία. Ασχέτως αν οι εκκλησίες γεμίζουν την Ανάσταση και τις άλλες μεγάλες γιορτές!
Αυτό που εντυπωσιάζει πάντως από την έρευνα αυτή, είναι ότι στην Ελλάδα αγωνιούμε περισσότερο από κάθε άλλη χώρα, για την οικονομική κατάσταση. Το άγχος για το πόσα χρήματα έχουμε στην τσέπη μας ως Έλληνες, μεταφράζεται σε ποσοστό 24% στο σύνολο των χωρών του πλανήτη, με δεύτερη χώρα την Πολωνία με 17%, 10% τις ΗΠΑ, 9% την Βρετανία, 8% την Ρωσία και 5% την Γαλλία.
Στην Ελλάδα, όπως είναι φανερό, το χρήμα κινεί και διακινεί τα πάντα. Όχι ότι στις άλλες χώρες συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Αλλά τουλάχιστον στις ευρωπαϊκές χώρες, οι εργαζόμενοι αμείβονται σαφώς καλύτερα από τους Έλληνες. Στην Ελλάδα, είμαστε όμηροι των 400 €, των 600 € και της λεγόμενης γενιάς των 700 € το μήνα. Όμως, δεν είναι μόνο οι μισθοί φυσικά. Είναι ο τρόπος ζωής που κάνουμε. Ένα μπουκάλι σαμπουάν στην Γερμανία για παράδειγμα, μπορεί να κοστίζει μέχρι και 2 €, ενώ στην Ελλάδα μια τέτοια τιμή είναι αδιανόητο να υπάρξει. Και όλοι βέβαια ξέρουμε πόσο κοστίζει το ψωμί, το γάλα, το τυράκι, τα απαραίτητα. Οι Έλληνες, πάνω απ’ όλα, είμαστε και υπερκαταναλωτικά όντα. Όταν εισβάλουμε στα σούπερ μάρκετ, ειδικά ημέρες εορτών, κάνουμε λες κι έχει πέσει ...η πείνα της αρκούδας που ξυπνάει από χειμερία νάρκη! Αγοράζουμε τόσα πολλά, που λες και θα κλειστούμε στο σπίτι για εβδομάδες και μήνα. Θυμίζουμε εικόνες κατοχής... ο τρόπος που βγαίνουμε από τους ναούς της υπερκατανάλωσης! Αγοράζουμε το σαλάμι με τα κιλά λες και δεν θα υπάρξει άλλη ημέρα! Ο Έλληνας έχει προφανώς και το λεγόμενο «σύνδρομο της Κατοχής»! Όταν έχει αργία, πρέπει να έχει σπίτι του φαγητό για πάνω από δέκα ημέρες, ασχέτως αν το πετάξει αργότερα.
Όπως και να ’χει, το πρόβλημα σ’ αυτή τη χώρα ήταν ότι το χρήμα ποτέ δεν μας αρκούσε. Είμαστε μαθημένοι να ξοδεύουμε, να υπερκαταναλώνουμε! Είμαστε... μαθημένοι να κάνουμε «μεγάλη» και «πλούσια» ζωή όταν έχουμε χρήματα στην τσέπη, ξεχνώντας προφανώς ότι αυτά θα πρέπει να αρκέσουν μέχρι τέλος του μήνα. Μπορεί να φτάνουμε στο σημείο να μην έχουμε να πληρώσουμε το νοίκι, αλλά κινητό τηλέφωνο πάντα θα υπάρχει, ενώ οι έξοδοι για φαγητό και ποτάκι είναι τακτικές! Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τις πλέον επίσημες στατιστικές, το 2% του πληθυσμού «επιβιώνει» στην απόλυτη φτώχεια και τα συσσίτια σ’ αυτή τη χώρα όλο και αυξάνονται!

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2008

Οι αποχρώσεις ενός γαλαζορόζ σκανδάλου!

Άλλη μια απόπειρα αυτοκτονίας στην υπόθεση Ζαχόπουλου, η οποία κλονίζει πλέον συθέμελα την κυβέρνηση και την πρακτική της απόλυτης σιωπής που ακολουθεί. Κανείς δεν μιλά, κανείς δεν δίνει στοιχεία, κρατάνε μυστικά και ντοκουμέντα, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι αυτή η κατάσταση είναι η χειρότερη απ’ όλες.
Το να βγεις και να πεις την αλήθεια στον ελληνικό λαό, βεβαίως, εμπεριέχει υψηλό κόστος και ρίσκο πάνω απ’ όλα για την ίδια την κυβέρνηση. Από την άλλη πλευρά όμως, ό,τι κι αν ακολουθήσει θα είναι ...περίπατος σε τεντωμένο σχοινί. Οι ισορροπίες μοιάζουν να είναι λεπτές. Το να υπάρξει μια δεύτερη απόπειρα αυτοκτονίας σε μια υπόθεση τόσο σαθρή, πάει να πει ότι ο πάτος του βούρκου δεν έχει τέλος. Οι εφημερίδες γράφουν τόσα πολλά και από τα τηλεοπτικά κανάλια λέγονται ακόμα περισσότερα, που είναι να τρελαίνεσαι. Από τη μια πλευρά, η υπόθεση Ζαχόπουλου συνδέεται άμεσα με ζητήματα αποχαρακτηρισμών διαφόρων εκτάσεων που είχαν κριθεί αρχαιολογικοί χώροι ή διατηρητέα μνημεία, κι από την άλλη λέγεται ότι στα κομμένα τμήματα του περίφημου βίντεο, ο Ζαχόπουλος αποκάλυπτε διάφορα μυστικά για την οικογένεια του Κώστα Καραμανλή και της Νατάσας Παζαΐτη στην εν λόγω ερωμένη του Τσέκου, που αν γίνουν γνωστά θα μπορούσε να πέσει η κυβέρνηση.
Τι να πιστέψουμε όλοι εμείς οι απ’ έξω; Τι είναι πραγματικό; Τι είναι φήμη; Τι είναι παραμύθι; Τι είναι κουτσομπολιό; Τι είναι είδηση; Πού σταματάει η πολιτική ζωή και πού αρχίζει η προσωπική και οικογενειακή; Το μόνο βέβαιο είναι ότι η υπόθεση αυτή όζει. Και όζει άσχημα. Αλλά βεβαίως αυτό δεν αρκεί να το λες, προκειμένου να αναφερθείς σε ένα συγκεκριμένο σκάνδαλο. Όλα τα σκάνδαλα όζουν είτε είναι ροζ είτε είναι οικονομικά!
Από την άλλη όμως, θα πρέπει να σκεφτούμε ότι, το να φτάσει να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας ένας άνθρωπος και δη ο γενικός γραμματέας του Υπουργείου Πολιτισμού, είναι πέρα από κάθε φαντασία! Τέτοιες καταστάσεις δεν συμβαίνουν καθημερινά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα. Απόπειρες αυτοκτονίας δεν γίνονται εύκολα από πολιτικούς σε καμιά χώρα του πλανήτη. Ούτε καν στην Ιαπωνία πλέον! Σκεφτείτε τώρα στην Ελλάδα, όπου ποτέ δεν παραιτήθηκε πολιτικός ή στέλεχος υπουργείου για λόγους ευθιξίας, για ...λάθη, για ατασθαλίες ή άλλες παρεμφερείς καταστάσεις, πόσο μάλλον για υποθέσεις αποχαρακτηρισμών αρχαιολογικών χώρων!
Απόπειρα αυτοκτονίας σημαίνει ότι ο αυτόχειρας έχει φτάσει πλέον στα άκρα. Στο έσχατο σημείο όπου δεν υπάρχει επιστροφή. Στο σημείο μηδέν. Κι εκεί βρίσκεται η αρχή του πάτου προφανώς, ενός βαρελιού εντός του οποίου στριφογυρίζει η νυν πολιτική ζωή της χώρας και όχι μόνο! Και το χειρότερο απ’ όλα, είναι ότι έρχεται να προστεθεί μια δεύτερη αυτοκτονία, ενός πρώην δικηγόρου (ήδη καταδικασμένου και φυλακισμένου προ 10ετίας για οικονομικά εγκλήματα) που πρόκειται κατά το πιθανότερο να κατηγορηθεί ως συνένοχος σε μια υπόθεση εκβιασμού. Ο εν λόγω πρώην δικηγόρος, χωρίς το δικαίωμα ασκήσεως τού επαγγέλματός του πλέον, τι λόγους είχε να αυτοκτονήσει εφόσον δεν ήταν ένοχος; Αυτοκτονούν οι αθώοι; Ή μήπως στην Ελλάδα έχουμε άλλους τρόπους να αναγνωρίζουμε την αλήθεια;
Από την άλλη πλευρά, η παρατεταμένη σιωπή του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, δημιουργεί ακόμα περισσότερες απορίες και σκοτεινιάζει ολοένα την υπόθεση. Είναι αλήθεια ότι δεν μας έχει συνηθίσει σε άμεσα διαγγέλματα για υποθέσεις σκανδάλων ο Κ. Καραμανλής. Δύσκολα βγαίνει να μιλήσει δημόσια και να δώσει απαντήσεις σε παρόμοια ζητήματα. Το έχει κάνει μόνο σε περιπτώσεις κατά τις οποίες δεν πήγαινε άλλο. Όμως, τι θα μπορούσε να πει πέρα από τα τετριμμένα ότι θα πατάξει τη διαφθορά, θα αποκαλυφθούν οι πραγματικοί ένοχοι και ότι η ελληνική Δικαιοσύνη θα κάνει το έργο της στο ακέραιο;
Από την περίφημη δήλωσή του για τους «πέντε νταβατζήδες» κατά την αρχή της πρωθυπουργίας του στην ταβέρνα του Μπαϊρακτάρη και την συνεχή επανίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα, έχουν παραιτηθεί δεκάδες στελεχών που άγγιζαν τις τάξεις των απατεώνων και έχει καεί η μισή Πελοπόννησος και μισή Εύβοια. Τι άλλο μένει να ακολουθήσει της υπόθεσης Ζαχόπουλου, η οποία φαίνεται ότι προσπαθεί να τινάξει στον αέρα τις αντοχές μιας κυβέρνησης που έλαβε περίοδο χάριτος από τις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2006;
Κάποτε λες ότι χρειάζεται να δίνεις ορισμένες ανοχές, προκειμένου οι κυβερνώντες να αποδείξουν ότι μπορούν να φέρουν τη χώρα στα ίσα της, να μπορέσουν να διορθώσουν τα ελλείμματά της, να διασφαλίσουν την ασφάλεια του πολίτη, να καταπολεμήσουν την ακρίβεια, να διορθώσουν τα κακώς κείμενα και να κάνουν ακόμα περισσότερα. Η ανοχή αυτή δόθηκε, ολοφάνερα, στις 16 Σεπτεμβρίου. Αλλά ως φαίνεται δεν τους αρκούσε ούτε αυτή. Έμελλε να αποδείξουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα απολύτως απ’ όλα όσα υπόσχονταν, εφόσον η σήψη έχει καταστείλει σημαντικό μέρος του κυβερνητικού σώματος.

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2008

Πολύς λόγος τελευταία για τους emo...


Πολύς λόγος τελευταία για τους ίμο (emo), ένα «κίνημα», μια «μόδα», μια «τάση» στη σύγχρονη ελληνική νεολαία. Γενιά των ίμο χαρακτηρίζεται τώρα η γενιά του 2000! Και φυσικά, ως συνήθως, πάντα καθυστερημένα στην Ελλάδα γίνονται όλα. Είτε αυτά είναι πολιτικά κινήματα, κοινωνικά κινήματα, ομάδες και τάσεις εν εξελίξει λόγω των κοινωνικο-οικονομικών αλλαγών. Στην Ελλάδα, εισάγονται καθυστερημένα, ακόμα και οι αντιγραφές των διαφόρων τηλεοπτικών σίριαλ, των τηλεοπτικών παιχνιδιών, των ριάλιτι σόου. Κι αυτά καθυστερημένα τα βιώσαμε στην ελληνική πραγματικότητα, όπως καθυστερημένα βιώναμε τα πάντα. Και φυσικά, συζήτηση, μπόλικη συζήτηση χωρίς τέλος.
Τα παιδιά που θέλουν να λέγονται σήμερα ίμο-emo, είναι ο απόηχος μιας ακόμα «τάσης», μιας ακόμα «μόδας» που προβάλουν γενικώς την απαισιόδοξη πλευρά της ζωής. Ντύνονται στα μαύρα για να συμβολίσουν τη θανατοληψία που κυριαρχεί μέσα στο κεφάλι τους, και το χαμένο ύφος της ψυχής τους που βγαίνει στο πρόσωπο με τα βαμμένα μαύρα δάκρυα, το μαλλί που πέφτει μέσα στα μάτια, καρφάκια στα αφτιά, στα μάγουλα, στα χείλια, στη γλώσσα. Τατουάζ που προσπαθούν απεγνωσμένα ίσως να αποδώσουν τη μαυρίλα μιας χαμένης ψυχής στα βάθη ενός... τίποτα! Ίμο-emo, από τη λέξη ιμόσιοναλ-emotional που πάει να πει συναισθηματικός, από το ιμόσιον-emotion = συγκίνηση, συναίσθημα. Σε απλά ελληνικά, οι ευσυγκίνητοι, αυτοί που πονούν(;) για τα πάντα, που είναι οι down-ντάουν, πέφτει η ψυχή τους χαμηλά(;) Και βέβαια το πράγμα ξεφεύγει, δεν μένουν απλά και μόνο στο συναίσθημα ή στο συμβολικό βάψιμο του προσώπου με τα μπογιατισμένα δάκρυα. Για να αποδώσουν αυτή τους τη μαυρίλα, πολλοί χαρακώνονται, κάτι περίπου σαν το αυτομαστίγωμα, προκειμένου να εξιλεωθούν, από τι; Από αυτό που τους βασανίζει; Και τι είναι αυτό στο οποίο αντιδρούν; Προφανώς η σιωπή τους, γιατί, στην ουσία, όταν αρχίζουν να μιλάνε δεν έχουν τίποτα το ιδιαίτερο να πουν. Καμία θεωρία, ούτε ίχνος, χωρίς άποψη, χωρίς στήριξη αυτού που κάνουν, χωρίς τίποτα. Οι απαντήσεις τους περιορίζονται στο «με εξιτάρει», «έτσι την είδα», και τέλος. Από την άλλη όμως, υπάρχουν κι αυτοί που τους κυνηγούν, οι λεγόμενοι τρέντι, οι κάγκουρες. Τους κυνηγούν για να τους δείρουν. Και οι ίμο γυρνούν και το άλλο μάγουλο. Αφήνονται να τους δείρουν για να περισσέψει προφανώς το συναίσθημα της θανατοληψίας που υπερασπίζονται...
Αλλά τι είναι αυτό πέρα από μια μόδα που θα περάσει; Κι όμως, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με άλλα παλαιότερα κινήματα ή μόδες ή τάσεις των εποχών. Δεν έχουν καμία πολιτική τάση, δεν ταυτίζονται με εξουσίες, με ιδεολογικές θέσεις, προτιμούν τη σιωπή μιας και δεν έχουν τίποτα απολύτως να πουν και να εκφράσουν πέρα από τα μπογιατισμένα μαύρα δάκρυα. Δεν επαναστατούν απέναντι σε τίποτα, δεν ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο πέρα από τη θλίψη τους, ίσως επειδή έτσι προτιμούν να είναι τα πράγματα, προκειμένου να μπορούν να θλίβονται. Μόδα είναι θα περάσει...

Tο ροζ περιτύλιγμα της διαφθοράς


Μια νέα χρονιά έκανε την είσοδό της. Το είπαν και στις ειδήσεις, ότι το 2007 έφυγε και το 2008 είναι πια εδώ. Οι ρεπόρτερ το έλεγαν με δυνατή φωνή, μήπως και δεν το είχαμε καταλάβει, μήπως και δεν το ακούσαμε! Αλλά, πώς να ευχηθείς καλή χρονιά; Με τι προϋποθέσεις; Με την υπόθεση Ζαχόπουλου που όζει από ...το κεφάλι; Όπως όλα τα σκάνδαλα, η υπόθεση αυτή έχει το δικό της ροζ περιτύλιγμα. Αλλά είναι φως φανάρι πια, ότι αυτό το ροζ περιτύλιγμα, δημιουργήθηκε εσκεμμένα προκειμένου να καλυφθούν οι παράνομες και κρυφές ενέργειες του εν λόγω γενικού γραμματέα του Υπουργείου Πολιτισμού. Τι Υπουργείο Πολιτισμού δηλαδή, υπουργείο αποχαρακτηρισμών θα έπρεπε να λέγεται και όχι μόνο. Αν και είναι φαινόμενο της εποχής μας τα ροζ σκάνδαλα να καλύπτουν άλλες ενέργειες. Βεβαίως, και οι ευθύνες της συγκεκριμένης κυρίας που μπόρεσε να τυλίξει με το ροζ περιτύλιγμα τον εν λόγω κύριο, είναι ένα ακόμα φαινόμενο της εποχής μας, που όμως η οποιαδήποτε κυβέρνηση θα όφειλε να καταπολεμήσει. Όμως, οι αυτοκτονικές τάσεις του πρώην γεν. γραμματέα, φανέρωσαν τις σαθρές βάσεις μιας κυβέρνησης, η οποία ισορροπεί κυριολεκτικά πάνω σε τεντωμένο σκοινί και παίζει με έννοιες όπως «επανίδρυση του κράτους», όταν η ίδια, μετά βίας κρατιέται στους κυβερνητικούς θώκους. Προφανώς, κανένας απ’ όλους αυτούς δεν έλαβε κανένα εκλογικό μήνυμα. Κανένας απ’ όλους αυτούς τους κυβερνώντες δεν κατάλαβε, ή δεν θέλει να καταλάβει, (προσωπικά πιστεύω ότι αδιαφορούν) για το μήνυμα των εκλογών του 2007, εν μέσω των πυρκαγιών στην Πελοπόννησο και στην Εύβοια που στοίχησαν ζωές. Με τα τριχίλιαρα μπορεί να εξαγόρασαν μερίδα ψήφων, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι έλαβαν και χάρη. Από εκείνη την περιβόητη φράση του Καραμανλή στο σουτζουκάδικο του Μπαϊρακτάρη για τους πέντε νταβατζίδες που κυβερνούν αυτόν τον τόπο, μέχρι το ροζ σκάνδαλο του Ζαχόπουλου, το ελληνικό κράτος και η ελληνική κοινωνία, βυθίζονται όλο και περισσότερο στον βάλτο της διαφθοράς και της σήψης. Αλλά ξέρετε ποιο είναι το μεγάλο μυστικό σ’ αυτή τη χώρα; Οι Έλληνες έχουν συνήθως την κυβέρνηση που τους αξίζει!

Υ.Γ. Αλλά φυσικά, ένας Μαυρογιαλούρος ... δεν φέρνει καμιά άνοιξη!

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2008

Σύλληψη Σαουδάραβα μπλόγκερ που αναφέρεται στους πολιτικούς κρατούμενους της χώρας


Άσχημα ξεκίνησε το 2008 για τους bloggers, τουλάχιστον στη Σαουδική Αραβία. Η είδηση δημοσιεύεται στο http://www.in.gr/ και από εκεί τη μεταφέρω εδώ.

Τέθηκε σε πολυήμερη κράτησηΣύλληψη Σαουδάραβα μπλόγκερ που αναφέρεται στους πολιτικούς κρατούμενους της χώρας
Έναν από τους πιο γνωστούς μπλόγκερ της Σαουδικής Αραβίας συνέλαβαν οι Αρχές της χώρας με την κατηγορία ότι παραβίασε τους νόμους.
Αν και η σύλληψη έγινε στις 10 Δεκεμβρίου, η ανακοίνωση από το υπουργείο Εσωτερικών έγινε μόλις την Τρίτη. Δεν δόθηκαν πολλές λεπτομέρειες εκτός από το ότι ο Φουάντ αλ Φαρχάν κατηγορείται για παραβίαση κανονισμών «που δεν σχετίζονται με την ασφάλεια».
Είναι η πρώτη φορά στη Σαουδική Αραβία που συλλαμβάνεται και κρατείται ένας μπλόγκερ.
Όπως έγινε γνωστό, ο Αλ Φαρχάν συνελήφθη στο γραφείο του και ανακρίθηκε από υπηρεσίες ασφαλείας. Έγινε ακόμα και έρευνα στην κατοικία του.
Στο ιστολόγιό του ο Αλ Φαρχάν ασχολείται με την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την δικαιοσύνη και την ισότητα «και όλες τις Ισλαμικές αξίες που έχουν χαθεί».
Ο ίδιος, σε επιστολή πριν από τη σύλληψή του, υποστηρίζει ότι οι Αρχές τον καταδιώκουν για ότι έγραψε για πολιτικούς κρατούμενους στη Σαουδική Αραβία. «Νομίζουν ότι αγωνίζομαι υπέρ τους και ότι ζητώ μεταρρυθμίσεις και αλλαγές» για να προσθέσει «απλώς έγραψα μερικά άρθρα και ζήτησα και από άλλους μπλόγκερ να κάνουν το ίδιο».
Οι Αρχές, υποστηρίζει ακόμη ο Φαρχάν, του ζήτησαν να υπογράψει δήλωση όπου ζητά συγγνώμη αλλά ο ίδιος αρνείται.
Η σύλληψη του Αλ Φαρχάν προκάλεσε μεγάλη ανησυχία στην μικρή κοινότητα των μπλόγκερ της Σαουδικής Αραβίας οι οποίοι εκτιμούν ότι έχει σαν σκοπό να τους εκφοβίσει ώστε να περιορίσουν την κριτική τους.
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από Associated Press