Με το καλό ή με το στανιό...

ΤΟ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΩ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ. ΤΟ ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΩ ΑΝΕΤΑ,...

Από τον ΝΑΣΟ ΓΚΟΛΕΜΗ

Το 1974 το κυρίαρχο δίλημμα συμπυκνώθηκε στο εφεύρημα: Καραμανλής ή τανκς. Λες και ήταν δυνατόν μ' έναν πόλεμο εντός ΝΑΤΟ (Ελλάδα - Τουρκία), με διπλή στρατιωτική ήττα της Ελλάδας (Αττίλας Ι-ΙΙ), με εθνικό χώρο απολεσθέντα (Κύπρος) να ξανακυβερνούσε τη χώρα οποιαδήποτε στρατιωτική αμερικανοκίνητη δράκα.

Η ΓΕΝΙΑ των πατεράδων μας «κατάπιε» το εφεύρημα και η Δεξιά του 52% κατέλαβε την εξουσία από το 1974 ώς το 1981. Η πιο συγγενής ιδεολογικά παράταξη με τη χούντα των συνταγματαρχών... Το 1985 το εφεύρημα Σαρτζετάκης αντί Καραμανλή και η φόρα της «Αλλαγής» του '81 σπρώχνουν το ΠΑΣΟΚ στη δεύτερη τετραετία του, αλλά και δρομολογούν βήμα βήμα τη δεξιά στροφή του. Γιατί στην ουσία από τότε απεμπολεί τον κινηματικό κοινωνικό του ρόλο και μπαίνει στο παιχνίδι της εξουσίας με όρους τής πάλαι ποτέ Ενώσεως Κέντρου.

ΤΟ 1989 το εφεύρημα της «Κάθαρσης» εισπράττεται ως δίλημμα για την ηγεσία της Κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Φλωράκης και Κύρκος, από διαφορετικές οπτικές -ο ένας «καταπίνει» και ο άλλος «μαγειρεύει»- εγκαθιστούν τον αποστάτη του '65 Μητσοτάκη στον πρωθυπουργικό θώκο.

ΤΟ 1993 το δίλημμα τέθηκε από μόνο του. Η ανεκδιήγητη κυβέρνηση Μητσοτάκη από τη μια και το Μακεδονικό από την άλλη («Σε 10 χρόνια ποιος θα το θυμάται», έλεγε τότε ο νυν Επίτιμος) αποκαθιστούν τον Α. Παπανδρέου που ανακαταλαμβάνει την Εξουσία.

ΣΤΑ πιο κοντινά μας χρόνια, η ανάρρηση Σημίτη ήταν στο σύνολό της ένα δίλημμα. «Με τον Σημίτη αρχηγό για να μη χάσουμε την εξουσία», με την ουρά στα σκέλια (Ιμια) για να μην πολεμήσουμε με την Τουρκία, με τον εκσυγχρονισμό για να «κονομήσουμε» από έργα, επιδοτήσεις, Χρηματιστήριο κ.λπ.

ΣΤΟΝ καιρό του Γ. Παπανδρέου τα διλήμματα είναι στην ημερήσια διάταξη: πτώχευση, ΔΝΤ ή χάος, στάση πληρωμών, δεν θα δοθούν μισθοί, συντάξεις, δραχμή αντί για ευρώ, μας διώχνουν από την Ε.Ε. κ.λπ. (Παρεμπιπτόντως: δεν μας διώχνουν με τίποτε από το ΝΑΤΟ εδώ και δεκαετίες...)

ΕΝΑΣ ολόκληρος λαός εξαθλιώνεται και εκβιάζεται σήμερα με διλήμματα που ξεπερνούν την ντόπια πολιτική σκηνή. Εκβιάζεται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και λοιδορείται.

ΑΠΟ όλα τα ψευτοδιλήμματα απουσιάζει, όπως πάντα, το βασικό ερώτημα: Πόσες δραχμές ή πόσα ευρώ θέλουμε για να ζήσουμε ως άνθρωποι; Γιατί το δίλημμα τύπου δραχμή, ευρώ, γουάν, γεν, δολάριο κ.λπ. μας υποτιμά από το 1974 και εντεύθεν.

ΚΑΙ επιτέλους βαρεθήκαμε...

ΑΚΟΜΑ και τα δήθεν δημοψηφίσματα, τις επιλεκτικές ή άλλου τύπου χρεοκοπίες, τις εκλογές που θα γίνουν όταν όλοι θα ομνύουν στη συναίνεση κ.λπ.

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ σύστημα στο σύνολό του έχει χρεοκοπήσει και η παράδοση της εξουσίας στο Λαό είναι νομοτέλεια. Με το καλό ή με το στανιό...