Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007

Ονομασία προέλευσης: «Μακεδονία»!

Στην Ελλάδα του 2007, τα πράγμα είναι αρκετά δύσκολα, όσον αφορά το εθνικό επίπεδο του καθενός από εμάς, τι και πως το εκφράζει. Κατ’ αρχάς υπάρχει μια αδιόρατη κατάσταση για το τι πρόκειται να γίνει σχετικά μ’ αυτήν την υπόθεση του ονόματος των Σκοπίων που τριβελίζει την Ελλάδα και ορισμένα διπλωματικά στελέχη των ΗΠΑ, μιας κι αυτοί είναι τ’ «αφεντικά» του πλανήτη.
Η χώρα μας, όπως πολλές φορές έχει πράξει στο παρελθόν δια μέσω των κυβερνήσεών της, υποκύπτει για άλλη μια φορά στις όποιες παράλογες απαιτήσεις των όποιων παράλογων εθνικιστικών που θέλουν. Αίφνης, να καπηλευτούν ένα όνομα με ιστορία ελληνική χιλιάδων χρόνων. Και η απορία μου είναι: τόσο πολύ πια ζήλωσαν τα ονόματά μας; Ή μήπως αυτός ο επεκτατισμός και οι αλλαγές συνόρων έχουν καταντήσει παιχνιδάκι στα χέρια ψυχοπαθών αρχηγίσκων; Ή μήπως απ’ όλη αυτή την υπόθεση, σε βάθος χρόνου, κάποιοι ονειρεύονται να συνεχίσουν τις «χοντρές μπίζνες» στα Βαλκάνια;
Είναι τόσο απλές οι λέξεις να εκφράζεται κανείς; Καμιά φορά, ναι, αρκούν κι αυτές. Καθόμαστε ως χώρα και κοιτάμε τα Σκόπια, ενώ θα μπορούσαμε με μια ή δύο κινήσεις – οικονομικές κατά κύριο λόγο –να τους διαλύσουμε κι άστους να ψάχνονται. Αλλά όπως είπαμε, σ’ αυτή τη χώρα, οι διπλωμάτες της πλάκας που μας κυβερνούν έχουν μάθει να σκύβουν τη μεσούλα τους τόσο, που οι μύτες τους ακουμπούν στις άκρες των παπουτσιών τους. Είτε είναι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας όπως αυτή του Μητσοτάκη, είτε του Καραμανλή του εθνικού ανιψιού, είτε ήταν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ με Σημίτη αρχηγό (μην ξεχνάτε εκείνες τις ευχαριστίες που τόλμησε να εκστομίσει ο περίφημος …αμέτοχος Σημίτης στην Ελληνική Βουλή … Πρωτοφανές και πρωτάκουστο. Για να μην ξεχνάμε κι εκείνη την κατάθεση στεφάνου του Γιώργου Παπανδρέου ως υπουργού εξωτερικών της κυβέρνησης Σημίτη στο μνημείο του Κεμάλ Ατατούρκ στην Τουρκία, του μοναδικού Έλληνα πολιτικού μετά από την Μικρασιατική καταστροφή!)
Όποτε θέλουν οι γείτονές μας, και όποτε τους τραβάει κέφι, έρχονται ανέτως και διεκδικούν κι από ένα κομματάκι από τη χώρα, από το έθνος, από τον ελληνισμό. Μονίμως είναι οι Τούρκοι, που όμως τα καταφέρνουν σχεδόν πάντα, όσο χρόνο κι αν απαιτεί η προσπάθειά τους. Ήθελαν μέρος της Κύπρου, το κατέλαβαν και το πήραν. Το έκαναν και κράτος Βόρειας Κύπρου. Μέρος του Αιγαίου είναι στις διεκδικήσεις τους. Μπόρεσαν και έθεσαν θέμα αμφισβήτησης μιας βραχονησίδας, η οποία θα ήταν, ενδεχομένως ζήτημα μιας… χειροβομβίδας η ανυπαρξία της, και έθεσαν ταυτόχρονα θέμα «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο. Δεν το πέτυχαν; Και φυσικά οι διεκδικήσεις τους για τη Δυτική Θράκη είναι μόνιμες. Κάνουν προσπάθειες οι άνθρωποι, κι αν δεν κατοικούνταν σίγουρα θα την είχαν προσαρτήσει μέχρι σήμερα.
Από την άλλη είναι οι Σκοπιανοί! Μια ομάδα εθνικιστών και αμερικανοτραφών κορακιών, κάνει επιτυχημένες μέχρι σήμερα προσπάθειες, να βαφτίσει το προτεκτοράτο της με το ελληνικότατο όνομα «Μακεδονία». Έχοντας κατά νου την αμέσως επόμενη κίνηση να θέσουν ζήτημα μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα (όλους εμάς που θέλουμε να λεγόμαστε Μακεδόνες) και να διεκδικήσουν έτσι την πατρότητα του ονόματος. Όπως είχε παλαιότερα και ο Στέλιος Παπαθεμελής, θα έχουν το δικαίωμα να κάνουν ακόμα και μηνύσεις σε Έλληνες που θα λένε ότι είναι Μακεδόνες.
Δυστυχώς, αυτή η χώρα κι αυτό το έθνος που λέγεται Ελλάδα, δεν είχε ποτέ τη δυνατότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό του σε διπλωματικό επίπεδο και απέναντι στον οποιονδήποτε επιβουλεύεται τα εδάφη του, την Ιστορία του, τις ονομασίες του. Τι να φταίει άραγε;

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007

Πανεπιστήμιο στη Δράμα; Ναι, γιατί όχι!

Ένα από τα θέματα τα οποία τα τελευταία χρόνια απασχολούν έντονα το νομό της Δράμας, τους πολίτες του και τα αιρετά στελέχη του, είναι η δημιουργία αυτόνομου ΤΕΙ και πανεπιστημιακής σχολής. Τους τελευταίους μήνες μάλιστα, είτε λόγω της προεκλογικής περιόδου αλλά και μετά από αυτήν εξαιτίας των δηλώσεων του αντιπρύτανη του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης (βλέπε προηγούμενα φύλλα εφημερίδας ΗΧΩ), το θέμα κυριαρχεί για άλλη μια φορά.

Η «ΗΧΩ» πρώτη ανακίνησε το ζήτημα των δηλώσεων του αντιπρύτανη του Δ.Π.Θ. κ. Καραμπίνη σε εφημερίδα της Κομοτηνής, και μάλιστα σε δηλώσεις του ο ίδιος είπε ότι τα λόγια του παρερμηνεύτηκαν, ότι δηλαδή το Δ.Π.Θ. δεν ενδιαφέρεται άμεσα για την επέκτασή του στην Καβάλα και στη Δράμα. Η «ΗΧΩ» μάλιστα είχε φιλοξενήσει και δηλώσεις του την περασμένη εβδομάδα. Ο ίδιος, μπήκε στον κόπο να δημοσιοποιήσει μια επιστολή διάψευσης όσων γράφτηκαν για τις δηλώσεις του στην Κομοτηνή, προς τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Δράμας κ. Αηδόνη ο οποίος είχε καταθέσει σχετική ερώτηση στη Βουλή, μόνο που η επιστολή αυτή έφτασε μόνο σε μερίδα του Τύπου (όχι σε όλους), αλλά δεν έφτασε ποτέ στο ίδιο το γραφείο του κ. Αηδόνη. Και ο ίδιος ο βουλευτής πληροφορήθηκε την επιστολή του κ. Καραμπίνη από την μερίδα του Τύπου Καβάλας και Δράμας όπου δημοσιεύθηκε.

Από εκεί και πέρα, οι απόψεις των πολιτών για το αν θα πρέπει ή όχι να ασχολούμαστε με την ίδρυση πανεπιστημιακών σχολών στη Δράμα, διίστανται, πραγματικά. Βεβαίως και καλό θα ήταν να δημιουργηθεί μία τουλάχιστον πανεπιστημιακή σχολή. Το θέμα είναι όμως, αν αξίζει τον κόπο να γίνεται αυτό κυρίαρχο θέμα, ή αν αξίζει τον κόπο να καταναλώνονται εργατοώρες για ένα ζήτημα αμφιβόλου κατάληξης, ή αν το ζήτημα αυτό είναι πανάκεια για τη Δράμα.

Η πραγματικότητα είναι ότι το ζήτημα της ίδρυσης πανεπιστημιακών σχολών στη Δράμα ή η δημιουργία αυτόνομου ΤΕΙ, σαφώς και δεν είναι πανάκεια. Με τίποτα! Θα είναι όμως μια σημαντική πηγή οικονομικών εσόδων για την πόλη της Δράμας, κυρίως. Όσον αφορά κυρίως στην ενοικίαση κατοικιών, φαγητό και διασκέδαση των φοιτητών. Όμως, είναι μόνο αυτό το ζήτημα; Είναι μόνο ζήτημα του τι χρήμα θα αφήσουν οι ερχόμενοι φοιτητές στη Δράμα για όσα χρόνια παραμείνουν εδώ; Όχι βεβαίως!

Αύξηση φοιτητών σε μια πόλη, σημαίνει και αύξηση επιπέδου και ποιότητας ζωής στην πόλη, πέρα από την οικονομική της πηγή. (Βεβαίως πάντα υπάρχει και η αντίθετη άποψη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μένουμε εκεί). Περισσότεροι φοιτητές σε μια πόλη, σημαίνουν και αύξηση του πολιτιστικού επιπέδου, αν και η Δράμα δεν έχει να ζηλέψει σε πολλά πράγματα, κατά την ταπεινή μου άποψη, σε ζητήματα πολιτισμού. Διαφορετικές απόψεις, διαφορετικά πολιτιστικά επίπεδα. Νέες ιδέες, νέες απόψεις που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα σημαντικό πολιτιστικό επίπεδο στην πόλη. Αύξηση φοιτητών σε μια πόλη σαν τη Δράμα, σημαίνει και πληθυσμιακή αύξηση στο μέλλον με πολλούς τρόπους που δεν είναι ώρα να αναλύσουμε. Κοιτάξτε πόσο διαφορετικές στη λειτουργία τους είναι πόλεις που έχουν πανεπιστήμια όπως η Αλεξανδρούπολη, η Κομοτηνή, η Ξάνθη, οι Σέρρες, η Λάρισα, ο Βόλος και άλλες. Ακόμα και η Καβάλα που δεν έχει πανεπιστήμιο αλλά έχει αυτόνομες σχολές ΤΕΙ, έχει διαφορετικό τρόπο λειτουργίας. Οι πόλεις αυτές λειτουργούν διαφορετικά σε πάρα πολλά επίπεδα. Οι φοιτητές δίνουν διαφορετική ζωή λόγω των νέων ιδεών που φέρνουν μαζί τους. Μια πόλη με φοιτητές βγαίνει από την αφάνεια και τον κίνδυνο περιθωριοποίησής της.

Προσωπικά, λοιπόν, δεν έχω κανέναν λόγο να αντιδρώ στην έλευση μιας πανεπιστημιακής σχολής στη Δράμα. Το θέμα είναι, αν μπορούμε ως πόλη ή νομός να το διεκδικήσουμε και τι δυνατότητες έχουμε να το κερδίσουμε. Και πάνω απ’ όλα, και το πιστεύω αυτό, τι σχέδια επιφυλάσσει το κέντρο του κράτους στην Αθήνα για τη Δράμα. Από εκεί και πέρα, δεν συμμερίζομαι τις φωνές που λένε: έλα μωρέ και τι έγινε κι αν δεν γίνει! Ούτε βεβαίως είναι πανάκεια, αλλά είναι κάτι πολύ σημαντικό, που θα δώσει νέα ζωή στην πόλη και στο νομό της Δράμας.

Τα γνωστά διλήμματα!

Απ’ όσο μου επιτρέπεται να παρακολουθώ τα πράγματα και τις εξελίξεις σ’ αυτή τη χώρα, για άλλη μια φορά η αξιωματική αντιπολίτευση χάνει το παιχνίδι. Κι αυτό γιατί αναλίσκεται στα ...προσωπικά της προβλήματα. Πριν από την αξιωματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ ήταν εκείνη της Νέας Δημοκρατίας, η οποία, περίμενε να πέσει η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη ως ώριμο φρούτο όπως και έγινε τότε. Σήμερα, η αξιωματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ έχει ήδη χάσει το παιχνίδι, μιας και ασχολείται με το να ψάξει να βρει αρχηγό! Δυστυχώς, το ΠΑΣΟΚ, έχει χάσει και πάλι την μπάλα. Διότι αναλώνεται σε πλαστά διλήμματα τύπου: Βενιζέλος ή Παπανδρέου. Σ΄ αυτή τη χώρα, τα πλαστά διλήμματα είχαν έφεση πάντα. Από το «τι Πλαστήρας τι Παπάγος», περνούσαμε στο «Καραμανλής ή τανκς», μετά στο Καραμανλή ή Παπανδρέου, Παπανδρέου ή Μητσοτάκης, Μητσοτάκης ή Σαμαράς... μέχρι το Βενιζέλος ή Παπανδρέου! Πόσο τραγικά επαναλαμβάνεται ως φάρσα η Ιστορία σ’ αυτή τη χώρα; Το ΠΑΣΟΚ ασχολείται με το αν θα πρέπει να εκλέξει Γιώργο Παπανδρέου - εκ νέου – ή Ευάγγελο Βενιζέλο, χωρίς να έχει κάνει καμία απολύτως αυτοκριτική γιατί έχασε τις εκλογές, γιατί έχασε δήμους και νομαρχίες σε όλη τη χώρα, γιατί χάνει συνδικαλιστικές ηγεσίες. Άραγε, αυτά δεν μετράνε; Σε τι ακριβώς διαφέρει ο Βενιζέλος από τον Παπανδρέου; Στα κιλά; Στην εμφάνιση; Στο αν ο ένας μιλάει καλύτερα από τον άλλον; Ποιος είναι ικανότερος να νικήσει τον Καραμανλή στις επόμενες εκλογές; Μα...αυτό είναι το ζήτημα; Άραγε ποιες είναι οι πολιτικές πρακτικές που θ’ ακολουθήσει το ΠΑΣΟΚ; Γνωρίζουμε τι ακριβώς θα ήθελε να κάνει το ΠΑΣΟΚ επί του περίφημου θέματος των ιδιωτικών πανεπιστημίων; Ποιες είναι οι θέσεις του για την καταπολέμηση της ακρίβειας και της φτώχειας; Και να μας απαντήσουν ειλικρινά: αν ήταν το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία θα έκανε αύξηση του ΦΠΑ ή όχι;

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2007

Βρέχει!


Βροχερός ο καιρός, δυο μέρες τώρα και στη Δράμα.
Πρωί Σαββάτου ξυπνήσαμε με ψιχάλα που έγινε βροχή. Βροχή δυνατή και σταθερή, όλη την ημέρα μέχρι που νύχτωσε κι ο ουρανός κοκκίνησε από τα χαμηλά βαριά σύννεφα και τα φώτα της πόλης. Ομολογώ ότι είναι ωραίο το θέαμα, μ' αρέσει να βρέχει, αλλά γενικώς την βαριέμαι τη βροχή!
Το μεσημέρι του Σαββάτου κύλησε ως συνήθως, με την καθιερωμένη παρέα για καφέ στη στοά πλάι στον πρώην κινηματογράφο ΑΣΤΕΡΙΑ, στο καφέ του Κώστα, ένα μικρό μαγαζάκι στη στοά που είναι το βιβλιοπωλείο ΕΙΡΜΟΣ της Μάρως. Βέβαια, πριν από εκεί, προηγήθηκε ως συνήθως και ο πρώτος καφές του Σαββάτου, ο καφές του ξυπνήματος που λένε, στο βιβλιοπωλείο ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ της Ευρυδίκης και κουβεντούλα μπόλικη.
Καθώς η βροχή σταμάτησε τώρα το απόγευμα της Κυριακής, βρήκα μια φωτογραφία που είχα τραβήξει πριν από χρόνια, έναν πιτσιρικά που έτρεχε μέσα στη βροχή με το ποδήλατό του, και σίγουρα σε πολλούς θα θυμίζει κάτι.

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2007

Είσαι ικανοποιημένος από τον μισθό σου;


Κάπου στις αρχές του Σεπτέμβρη, μια εταιρεία διένειμε στους εργαζομένους της ένα ερωτηματολόγιο, μέσω του οποίου γινόταν μια... δημοσκόπηση, για το κατά πόσο αυτοί είναι ικανοποιημένοι από την εργασία τους, για τις σχέσεις τους με τους άλλους εργαζομένους, για τις σχέσεις τους με τη διοίκηση και αν έχουν γενικότερα παράπονα από την επιχείρηση.
Είχα ακούσει να κυκλοφορούν παρόμοια ερωτηματολόγια από διάφορες επιχειρήσεις, όμως δεν είχα την τύχη να το δω με τα μάτια μου. Τώρα θα έχετε κι εσείς την ευκαιρία αυτή να δείτε τι ρωτούν τους εργαζομένους τους και πείτε μου αν εσείς θα μπαίνατε στον κόπο να απαντήσετε. Το ερωτηματολόγιο αποτελείται από τέσσερις ενότητες οι οποίες έχουν και ανάλογες ερωτήσεις.

Α. ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ 1. Είστε ικανοποιημένοι από τα χρήματα και τις οικονομικές σας απολαβές (μισθός); Αξιολόγηση: 1 = κακός, 2 = μέτριος, 3 = καλός, 4 = πολύ καλός, 5 = άριστος. 2. Είστε ικανοποιημένοι από την ίδια την εργασία σας (από αυτό που κάνετε όταν εργάζεστε;) Η ίδια αξιολόγηση με την παραπάνω ερώτηση. 3. Τι θα σας έκανε να νιώθετε περισσότερο ικανοποιημένοι;
Β. ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ: 1. Είστε ικανοποιημένοι από τις σχέσεις σας με τους άλλους εργαζομένους (τα πηγαίνετε καλά μαζί τους;) Η αξιολόγηση όπως και παραπάνω. 2. Είστε ικανοποιημένοι από τον προϊστάμενό σας; Η αξιολόγηση όπως και παραπάνω.
Γ. ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ. 1. Είστε ικανοποιημένοι από τη διοίκηση της εταιρείας; Η ίδια με τα παραπάνω διαβάθμιση αξιολόγησης.
Δ. ΛΟΙΠΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ. 1. Έχετε κάποιο παράπονο ως εργαζόμενος στην (το όνομα της επιχείρησης). 2. Έχετε να προτείνετε κάτι για την βελτίωση στην εταιρεία γενικότερα; 3. Πώς βαθμολογείτε τον εαυτό σας ως εργαζόμενο στην κλίμακα του 10; Αξιολόγηση: 1 = κακός ... 10 = άριστος).
Και τέλος συμπληρώνεις προαιρετικά ευτυχώς το όνομά σου και τη θέση σου στην επιχείρηση.
Τώρα θα πείτε ορισμένοι ότι, εντάξει, θα μπορούσε κάποιος απλά να μην το απαντήσει καν. Όμως, ποιος διαβεβαιώνει ότι αυτοί που δεν θα απαντήσουν θα κριθούν με ...ελλιπή κριτήρια στη συνέχεια; Όμως αυτό δεν διευκρινίζεται πουθενά, διότι σε κάποια άλλη σελίδα επισημαίνεται ότι το απαντημένο ερωτηματολόγιο πρέπει να δοθεί στη γραμματεία! Άραγε, θα μπορούσε να σταλεί με ταχυδρομείο; Επίσης δεν διευκρινίζεται. Μήπως το σωστότερο θα ήταν να υπήρχε ένα κουτί παραπόνων και εκεί μέσα να έριχναν οι εργαζόμενοι το ερωτηματολόγιο; Ποιος διασφαλίζει ότι όταν ο εργαζόμενος παραδίδει το χαρτί στη γραμματεία δεν θα σημειώνονταν σε κάποια κρυφή λίστα το όνομά του και οι απαντήσεις του;
Το ερωτηματολόγιο περιέχει ερωτήσεις που σχετίζονται άμεσα με τις σχέσεις του εργαζομένου με την εταιρεία και τους συναδέλφους του και τίποτα άλλο.
Σε μια εποχή όπου εργάζεσαι νυχθημερόν υπερωρίες και δεν πληρώνεσαι. Σε μια εποχή όπου εργάζεσαι Σαββατοκύριακα και πολλές φορές και αργίες και δεν πληρώνονται. Σε μια εποχή κατά την οποία το ...εισαγόμενο εργατικό δυναμικό (κυρίως από την Βουλγαρία) δίνει το δικαίωμα στον εργοδότη να σε εξαπολύσει εις το πυρ το εξώτερον και να προσλάβει ευκολότερα άλλους που δεν θα έχουν και πολλά πολλά παράπονα, ποιος διασφαλίζει ότι αυτό το ερωτηματολόγιο δεν θα χρησιμοποιηθεί εναντίον τους;
Πόσοι από τους εργαζόμενους αυτούς που φοβούνται ότι θα μπορούσαν να χάσουν τη δουλειά τους αύριο το πρωί, δεν θα απαντούσαν στο ερωτηματολόγιο; Και επίσης, πόσοι από τους εργαζόμενους θα απαντήσουν ότι έχουν παράπονα από την επιχείρηση, για μη σωστή καταβολή μισθών, ή για μη καταβολή υπερωριών και για τόσα άλλα πράγματα; Δυστυχώς, τίποτα και κανένας δεν μπορεί να προστατεύσει τον εργαζόμενο από τον οποιοδήποτε εργοδότη, ο οποίος, προφασιζόμενος αλλαγές στην επιχείρησή του θα μπορεί να απολύει και να προσλαμβάνει κατά το δοκούν.

Σιγά παιδιά, τη μεσούλα σας!

Ιδού πάλι μπροστά μας, εκείνα τα περίεργα φληναφήματα διαφόρων περίεργων τύπων όπως αυτός ο Μάθιου Νίμιτς, που αποκαλεί τον Μέγα Αλέξανδρο ως σφαγέα χιλιάδων ανθρώπων και καταστροφέα πολλών πόλεων και άλλα πολλά παρόμοια. Βεβαίως και δεν θα μπω καν στον κόπο να μιλήσω για τον Μέγα Αλέξανδρο, διότι η Ιστορία έχει καταγράψει το ποιος ήταν, αλλά και ούτε έχω καμία απολύτως διάθεση να πείσω κανέναν  πολύ περισσότερο ετούτον τον ανόητο μπουρδολόγο Μάθιου Νίμιτς  για τον Μ. Αλέξανδρο. Η Ιστορία τοποθέτησε τον μεγάλο στρατηλάτη στη θέση του ελευθερωτή των λαών που υπέστησαν την βαναυσότητα της περσικής αυτοκρατορίας της εποχής εκείνης, αλλά και του εκπολιτιστή τους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι λαοί αυτοί έχουν αναγάγει τον Μ. Αλέξανδρο σε θεϊκή θέση και τον λατρεύουν μέχρι σήμερα ως θεό τους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι λαοί εκείνοι δεχόντουσαν τις στρατιές του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τον ίδιο με χαρές μεγάλες. Η Ιστορία όμως, θα μιλήσει και για τους σημερινούς δολοφόνους και φονιάδες Αμερικανούς που στήνουν δικτατορίες, καταργούν και διαλύουν δημοκρατίες, προωθούν τις συνομωσίες, βασανίζουν αιχμαλώτους πολέμου σε στρατόπεδο όπως το Γκουαντάναμο, και δολοφονούν παιδιά και αθώους σε χώρες όπως το Αφγανιστάν και το Ιράκ, ή βομβαρδίζουν αδιακρίτως τον πληθυσμό όπως έκαναν στην πρώην Γιουγκοσλαβία! Προφανώς ο Μάθιου Νίμιτς και οι όμοιοί του, ξεχνούν για ποιους δουλεύουν! Το ζήτημα είναι ότι η ηγεσία της Ελλάδας σήμερα και η διπλωματική εξωτερική πολιτική της, αρκούνται σε κάτι διαβήματα της πλάκας που μόνο πίσω μας πηγαίνουν ως χώρα! Σιγά παιδιά, τη μεσούλα σας!

Νεόπτωχε, το φραπέ και τα μάτια μας!


Το ζήτημα της φτώχειας στην εποχή μας είναι σημαντικότατο. Η φτώχεια ολοένα και αυξάνεται σε χώρες όπως η Ελλάδα, σε χώρες όπου το χρήμα ...ρέει άφθονο, υποτίθεται, αλλά δυστυχώς ποτέ δεν είναι και δεν θα είναι αρκετό. Οι όποιες παγκόσμιες αλλαγές στην οικονομία του πλανήτη, στην οικονομία των πλουσιότερων χωρών, οδηγούν στην απλή πρακτική: οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Οι χώρες του Βορρά παραμένουν πλουσιότερες από τις χώρες του Νότου, και όταν οι χώρες της Ανατολής πάνε να σηκώσουν κεφάλι σε ο,τιδήποτε, οι χώρες της Δύσης προλαβαίνουν και τις δίνουν μια... καρπαζιά για να κάτσουν στ' αβγά τους! Απλό και άκομψο; Ίσως. Όμως είναι η πραγματικότητα.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο μάλιστα όταν 10 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο από την πείνα, που είναι αποτέλεσμα της φτώχειας. Σύμφωνα με τις στατιστικές που δίνονται συχνά - πυκνά στη δημοσιότητα, «το παγκόσμιο εμπόριο κλέβει από τις φτωχές χώρες, 1,3 δισεκατομμύρια δολάρια την ημέρα, 14 φορές το ποσό που παίρνουν σε βοήθεια». Ασύλληπτο νούμερα για τα γνωστά μας δεδομένα!
Ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα. 854 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από πείνα. 18 εκατομμύρια θάνατοι, σχεδόν 50.000 άνθρωποι την ημέρα πεθαίνουν από αίτια που σχετίζονται με τη φτώχεια (έλλειψη τροφής, ασθένειες που θα μπορούσαν να προληφθούν, AIDS, άδικες εμπορικές πολιτικές).
Οι 40 φτωχότερες χώρες που αποτελούν το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού, δικαιούνται το 0,4% του παγκόσμιου εμπορίου. Το μερίδιό τους έχει μειωθεί στο μισό το 1980. Το παγκόσμιο εμπόριο κοστίσει 10 εκατομμύρια το λεπτό, και το 70% αυτού ελέγχεται από πολυεθνικές εταιρείες.
Κάθε χρόνο, η Υποσαχάρια Αφρική, η φτωχότερη περιοχή του κόσμου, δαπανά 14,5 δολάρια για να ξεπληρώσει δάνεια προς τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου και τους διεθνείς οργανισμούς, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Εάν θέλουμε να επιτύχουμε τον Αναπτυξιακό Στόχο της Χιλιετίες και να μειωθεί ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα έως το 2015, πρέπει να διαγραφούν όλα τα χρέη των φτωχότερων χωρών. Τα χρέη χωρών όπως η Κένυα και το Μπαγκλαντές, δεν διαγράφονται με την αιτιολογία ότι το χρέος τους θεωρείται βιώσιμο, παρότι ήδη διαφαίνονται οι πρώτες συνέπειες των κλιματικών αλλαγών, όπως είναι η ερημοποίηση περιοχών και οι πλημμύρες.
Εκτιμάται ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες χρειάζονται 50 δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο, προκειμένου να μπορέσουν να προσαρμοστούν στις κλιματικές αλλαγές. Στο μεταξύ, κάθε χρόνο, μόνο οι φτωχότερες χώρες του κόσμου εξοφλούν δάνεια ύψους 43 δισ. δολαρίων.
Οι πλούσιες χώρες δαπανούν κάθε χρόνο 100 δισεκατομμύρια δολάρια για να προστατεύσουν τις αγορές τους με δασμούς, ποσοστώσεις και επιδοτήσεις  ποσοστό διπλάσιο από εκείνο που παρέχουν για βοήθεια προς τις αναπτυσσόμενες χώρες. Το 1970, 22 χώρες από τις πλουσιότερες του κόσμου, δεσμεύθηκαν ότι θα δαπανούν το 0,75 του εθνικού τους εισοδήματος σε βοήθεια. 34 χρόνια μετά, μόνο 5 χώρες κράτησαν την υπόσχεσή τους.
Εργαζόμενος στην Ελλάδα, με μισθός 600 ευρώ το μήνα, και πολλές φορές και με 400 ευρώ το μήνα, πολλές φορές χωρίς ένσημα, και με χρέη σε πιστωτικές κάρτες και δάνεια, σε ποια περίπτωση ανήκει; Οι νεόπτωχοι στην Ελλάδα, επιβιώνουν χάρη στην προσπάθεια αυτών που εργάζονται και μπορούν και προσφέρουν στην οικογένεια. Η Ελλάδα έχει το υψηλότερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρώπη των 15 μαζί με την Ιρλανδία με δεύτερη την Πορτογαλία (20%) και τρίτη την Ιταλία (19%). Το χαμηλότερο ποσοστό φτώχειας έχει η Σουηδία (9%).
Το κείμενο γράφτηκε με αφορή την 17 Οκτωβρίου που είναι η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας!