Ανεξέλεγκτη η ακρίβεια

Τελικά, νοιώθω ανυπεράσπιστος ως καταναλωτής απέναντι στα όσα συμβαίνουν γύρω μου. Κι αναρωτιέμαι – αφελώς ίσως; - αν εκείνη η περίφημη Αγορανομία υπάρχει για να κάνει τους απαιτούμενους ελέγχους. Πραγματικά δεν γνωρίζω. Έχει καταργηθεί; Και αν ναι, από πότε; Υπάρχει; Και αν ναι, τι κάνει;
Η μια-δυο ενώσεις καταναλωτών που υπάρχουν στη χώρα, φαίνονται αδύναμες να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Άλλωστε, δεν είναι παρά ενώσεις καταναλωτών, χωρίς αρμοδιότητες, χωρίς μηχανισμούς ικανούς να καταστείλουν τα κύματα ακρίβειας και κερδοσκοπίας που έρχονται και ξανάρχονται.
Αφορμή αυτού του σημειώματος, όταν θέλησα προχθές να ζητήσω φαγητό μέσω τελεμενού! Τα γνωστά καταστήματα γρήγορου φαγητού, τα οποία, πολλές φορές, έχουν βγάλει όλους μας από το αδιέξοδο ενός άμεσου γεύματος. Τηλεφωνείς και σε λίγη ώρα, τα παιδιά με το μηχανάκι, άψογα στην συμπεριφορά τους πολλές φορές, με πραγματική ...αυτοθυσία (μέσα στο κρύο, στη βροχή, στο λιοπύρι), πρόθυμα να σου φέρουν το φαγητό στο χώρο σου. Είναι βλέπετε οι νέες θέσεις που δημιούργησε και στη χώρα μας ο σκληρός καπιταλισμός, η αύξηση των ...θέσεων ανεργίας, η ανέχεια και η φτώχια, η οποία, εδώ και μερικά χρονάκια έχει χτυπήσει την πόρτα μας.
Πολλές φορές, καταστήματα όπως τα τελεμενού, έχουν δημιουργήσει θέσεις εργασίας εκεί που δεν υπήρχαν, αλλά και όσοι άνοιξαν τέτοια καταστήματα δουλεύουν, θα τολμήσω να πω, αρκετά καλά. Θα ήμουν αρκετά περίεργος μάλιστα, να δω, τι τζίρους έχουν από τα τελεμενού και τι από τον πελάτη ο οποίος καταφθάνει ο ίδιος στο κατάστημα. Εξαρτάται πάντα, βεβαίως, από το ίδιο το κατάστημα.
Το προηγούμενο βραδάκι, κι αφού είχα καθυστερήσει στη δουλειά ως συνήθως, είπα να ζητήσω ένα σαντουιτσάκι από κατάστημα από το οποίο αγοράζω συχνά έτοιμο φαγητό. Ζητώ αυτό που ήθελα, παραγγελία η οποία έβγαινε περίπου 4 ευρώ μαζί με το πενηντάλεπτο του ντιλίβερι. Η κυρία στο τηλέφωνο μου λέει: «Κάτι άλλο;» «Όχι», απαντώ και λέω: «θα τα φέρεται στην εφημερίδα ΗΧΩ». «Ξέρετε...», συνεχίζει, «...εσείς είστε εδώ κοντά μας;» Απαντώ θετικά και λέω ότι τα παιδιά έρχονται συχνά, ξέρουν που είναι. «Όχι μου λέει... απλά η ελάχιστα παραγγελία έγινε πέντε (5) ευρώ», μου απαντά ευγενέστατα η κυρία! Έχω μείνει κόκαλο με το τηλέφωνο στο χέρι και ανοιχτό το στόμα... όχι από την πείνα, αλλά από την απορία; Βεβαίως, η κυρία, προθυμοποιήθηκε να μου στείλει την παραγγελία, και εφόσον ήταν κοντά η παραγγελία, δεν θα ζητούσε πέντε ευρώ ελάχιστη παραγγελία! Δεν μπορούσα να το χωνέψω. Αρνήθηκε την ...χάρη και έκλεισα το τηλέφωνο!
Τι είναι αυτά τα τρελά και παλαβά που συμβαίνουν; Με ποια λογική η ελάχιστη παραγγελία θα πρέπει να είναι πέντε ευρώ; Θέλουν να δουλέψουν ή όχι; Θα μου πείτε, όταν υπάρχει παρέα, μπορεί να ζητήσει παραγγελία άνω των πέντε ευρώ. Λογικό! Αλλά γιατί όταν είμαι μόνος πρέπει να παραγγείλω άνω των πέντε ευρώ;
Πώς γίνονται αυτά τα πράγματα; Ξυπνάει απλά το πρωί ο επαγγελματίας και αποφασίζει ότι ο πελάτης δεν θα τρώει κάτω από πέντε ευρώ φαγητό τελεμενού; Πού είναι οι νόμοι της αγοράς; Αυτή είναι η λογική του άγριου καπιταλισμού λοιπόν; Μερικές φορές είμαι αφελής!