Δύο νεκροί αστυνομικοί και πολλοί στο μέλλον!

Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι, το έγκλημα στην Ελλάδα έχει περισσέψει. Αφενός γιατί η ελληνική πολιτεία δεν φρόντισε να εκσυγχρονίσει τη νομοθεσία της και αφετέρου γιατί δεν πρόλαβε να οργανώσει την Ελληνική Αστυνομία με τις αντίστοιχες υπηρεσίες της,

έτσι ώστε να είναι ικανή να αντιμετωπίσει εγκληματικές οργανώσεις, οι οποίες είναι περισσότερο αναπτυγμένες, ακόμα κι από την ίδια την Αστυνομία. Για να μην πούμε από οποιαδήποτε άλλη οργάνωση καταστολής του ελληνικού κράτους.

Το να έχεις μερικές ομάδες ΜΑΤ να δέρνουν τον κοσμάκη που διαδηλώνει και να τους ρημάζει με χημικά στην Κερατέα για παράδειγμα και όχι μόνο, δεν καταπολεμάς το έγκλημα. Το αντίθετο πετυχαίνεις, να αποπροσανατολίζεις το πραγματικό έργο του αστυνομικού, αλλά και να δίνεις ευκαιρίες ανασύνταξης στην όποια μαφία έχει διεισδύσει στη χώρα.

Η αλήθεια είναι ότι, μπορεί να άλλαξε το όνομα του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης και να λέγεται Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, αλλά μόνο αυτό δεν είναι τελικά. Το μόνο που ξέρει να κάνει το εν λόγω Υπουργείο, είναι να μην προστατεύει τον πολίτη, να τον δέρνει, να τον ραντίζει με χημικά και δακρυγόνα, και η Αστυνομία του να χρειάζεται η ίδια άμεση προστασία, που τελικά δεν έχει και δεν την παρέχει! Χάος και αποπροσανατολισμός!

Και το χειρότερο είναι ότι, σ’ αυτή την Ελληνική Αστυνομία έτσι όπως έχει καταντήσει, πηγαίνουν να υπηρετήσουν νέα παιδιά, που κάποια από αυτά έχουν όνειρο να προσφέρουν στο Σώμα (τώρα τι μπορούν να προσφέρουν είναι ένα θέμα που σηκώνει συζήτηση, αλλά δεν είναι της στιγμής) και κάποιοι άλλοι πηγαίνουν απλά γιατί έτσι πιστεύουν ότι λύνουν το επαγγελματικό πρόβλημα της ζωής τους.

Μέχρις ενός σημείου, όλα αυτά ακούγονται ωραία και καλά. Όμως σήμερα ο Έλληνας αστυνομικός, δεν είναι αυτός που ήταν κάποτε. Δεν κάθεται στο γραφείο του, δεν κάνει μια τυπική περιπολία στη γειτονιά και μετά πηγαίνει σπίτι του, ούτε αρκείται στην απλή τροχονόμηση. Σήμερα ο Έλληνας αστυνομικός έχει να αντιμετωπίσει ένα οργανωμένο έγκλημα που χρησιμοποιεί όπλα και μεθόδους αντάρτικου πολέμου.

Το επάγγελμα του αστυνομικού, είναι το όνειρο πολλών νέων παιδιών ηλικίας 15 έως 20 ετών! Είτε γιατί κάποια από αυτά έχουν πλάσει μια συγκεκριμένη εικόνα για τη λειτουργία του αστυνομικού στα πλαίσια του νόμου, είτε για τους αρέσει ο τρόπος που δουλεύει ο αστυνομικός, είτε γιατί είναι μια επαγγελματική λύση.

Και ακριβώς εδώ βρίσκεται το ζήτημα. Τα νέα παιδιά που προσπαθούν να ανοίξουν τα φτερά τους στην κοινωνία, σε έναν κόσμο με αβέβαιο μέλλον, δεν έχουν και πολλές επιλογές. Υπάρχει μια σημαντική πλειοψηφία παιδιών από τα χρόνια του γυμνασίου ακόμα, από 15 χρόνων, που στόχος και σκοπός τους είναι να πάνε στην Αστυνομία. Γιατί ακριβώς δεν βλέπουν διέξοδο στο μέλλον τους. Γιατί δεν βλέπουν επιλογές. Γιατί βλέπουν το τείχος της επερχόμενης φτώχειας να τους καταπλακώνει. Γιατί βλέπουν τους γονείς τους να πελαγοδρομούν από την ανέχεια του σήμερα στην αβεβαιότητα του αύριο και τα χρήματα να μην αρκούν ούτε για τις βασικές ανάγκες της οικογένειας.

Κι όμως, αυτά τα παιδιά έχουν ξεγελαστεί. Έβαλαν φωτιά στα όνειρά τους, πυρπόλησαν τις φιλοδοξίες τους, έκοψαν τα φτερά τους, τους άφησαν μία και μόνη διέξοδο, η οποία για πολλούς φαντάζει ως μοναδική λύση: αστυνομικός!

Η εύκολη λύση. Τι θα κάνεις μετά το λύκειο; Πανεπιστήμιο; Καθηγητής; Δάσκαλος; Μηχανικός; Γιατρός; Θα πας στα ΤΕΙ και θα ψάχνεις για δουλειά για την υπόλοιπη ζωή σου; Και ακριβώς εκεί, τους εμφανίζουν τη μεγάλη λύση: η Αστυνομία! Αστυνομικός! Ο εγκλωβισμένος νέος δεν είναι σε θέση να διαλέξει. Και όχι μόνον ο Έλληνας, αλλά και παιδιά μεταναστών που ζουν μόνιμα στην Ελλάδα, βλέπουν την Αστυνομία ως τη μόνιμη διέξοδο μπροστά τους. Όμως αυτό που βλέπουν, είναι στην πραγματικότητα τα αδιέξοδα που τους προσφέρει η Ελλάδα του σήμερα.

Θανάσης Πολυμένης