Αξιοκρατία και δικαιοσύνη, υποτίθεται...

● ΕΔΩ ΚΟΛΛΑΕΙ ΕΚΕΙΝΟ που λέει: συμβαίνουν και εις Παρισίους! Συμβαίνει και στο Παρίσι λοιπόν και μάλιστα, στο καλύτερο σπίτι! Έξυπνος τύπος ο Νικολά Σαρκοζί, ο Γάλλος πρόεδρος, είναι από αυτούς που πιστεύουν ότι, ο γιος του, θα μπορούσε να ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του.

● Ποιο είναι αυτό; Μα, κάποια μέρα, να τον κάνει κι αυτόν, ανερχόμενο πολιτικό αστέρι. Ο Ζαν Σαρκοζί, 23 ετών, φοιτητής Νομικής. Ο μπαμπάς τον πρότεινε για τη θέση του προέδρου της EPAD (Δημόσια Εταιρεία Διαχείρισης του κολοσσιαίου επιχειρηματικού κέντρου Ντεφάνς).

● Στο Προεδρικό Μέγαρο των Ηλυσίων φθάνουν αιτήσεις από νέους 20-22 ετών: «Πρόεδρε Σαρκοζί, υιοθετήστε μας»! Έτσι είναι η ζωή. Αν δεν …προστατεύσεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει. Το θέμα τίθεται σε πολλαπλά επίπεδα και έχει διαφορετικές αναγνώσεις από τον καθένα μας.

● Το ότι είναι γιος Σαρκοζί, δεν σημαίνει ότι έχει τις απαιτούμενες προϋποθέσεις να διοικήσει. Αλλά θα μπορούσε να μάθει στη συνέχεια, με δάσκαλο τον ίδιο τον μπαμπά! Από την άλλη, από άποψη προσόντων, δεν τα έχει ο νεαρός Ζαν, αφού είναι ακόμα φοιτητής νομικής και δεν είναι ένας επαγγελματίας με πείρα.

● Μπορείτε όμως να το θέσετε και διαφορετικά: είδαμε και τους επαγγελματίες! Αυτό, είναι όντως ένα θέμα. Υπάρχει όμως και το άλλο: ο μπαμπάς, επιβάλει τον υιό! Χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια, χωρίς να γίνει έστω ένας διαγωνισμός που να αναδεικνύει με διαφάνεια τον καλύτερο, τον ικανότερο.

● Εφόσον λοιπόν ο βασιλεύς έχει διάδοχο, άρα, και το πριγκιπόπουλο θα πρέπει να αναλάβει σημαντικές θέσεις στα διάφορα κρατικά πόστα και ιδρύματα. Αυτό δεν έκαναν κάποτε οι βασιλείς; Ε, αυτό γίνεται και τώρα. Ή τουλάχιστον προσπαθούν να το κάνουν.

● Διότι, όπως όλοι γνωρίζουμε, τα φέουδα έχουν καταργηθεί επισήμως, τουλάχιστον στην Ευρώπη. Οι αρχηγοί κρατών εκλέγονται, και υπάρχουν διαδικασίες, όσο το δυνατόν διαφανείς και αξιοκρατικές, όπου διάφορα στελέχη καταλαμβάνουν διάφορες θέσεις.

● Η πλειοψηφία των χωρών του πλανήτη, προσπαθεί σήμερα να ασκεί τη διοίκηση του κράτους, όσο το δυνατόν περισσότερο δημοκρατικά γίνεται. Πάντα θα υπάρχουν οι εξαιρέσεις, οι δυσκολίες και τα σχετικά. Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, είναι το κλασικό ρητό.

● Όμως, όλοι μέσα μας έχουμε την ανάγκη να βολέψουμε τα παιδιά μας. Και κάνουμε ό,τι μπορούμε γι’ αυτό. Άλλωστε, δικαίωμα του κάθε πατέρα είναι, να κάνει το καλύτερο για το παιδί του. Μέχρι που όμως θα μπορούσε να φτάσει κάποιος για να το πετύχει; Μέχρι να καταπατήσει τις δημοκρατικές δομές και διαδικασίες ενός κράτους;

● ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ, για να δω πώς θα συμπεριφερθώ απέναντί σου. Η άσκηση δημοκρατίας και η απόδοση δικαιοσύνης, είναι καθημερινό φαινόμενο που συναντάμε μπροστά μας. Και κατά καιρούς, χρειάζεται να αποδεικνύουμε τις συμπεριφορές μας. Και η συμπεριφορά μας είναι διαφορετική, ανάλογα με το ποιον έχουμε απέναντί μας.

● Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η περίπτωση του διάσημου σκηνοθέτη Ρομάν Πολάνσκι. 32 χρόνια φυγόδικος, από όταν είχε βιάσει ένα 13χρονο κορίτσι στο Λος Άντζελες το 1977. Συνελήφθη πριν από τρεις εβδομάδες στη Ζυρίχη για την υπόθεση αυτή.

● Το κύμα συμπαράστασης που ξεσηκώθηκε υπέρ του, προκαλεί σοκ. Διάσημοι καλλιτέχνες, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, συνυπέγραψαν αμέσως διακήρυξη και ζητούν να αφεθεί ελεύθερος ο Πολάνσκι. Τα ίδια έγιναν και στην Ελλάδα με δηλώσεις του είδους «Λευτεριά στον Πολάνσκι».

● Πολλές φορές απαιτούμε από τη Δικαιοσύνη, να αποδίδεται δικαιοσύνη. Ως πού όμως μπορούμε να φτάσουμε για να γίνει κάτι τέτοιο; Έχει σημασία ποιος είναι ο κατηγορούμενος για να αποδοθεί δικαιοσύνη; Αυτόματα όλοι θα απαντούσαμε: όχι! Οι νόμοι είναι για όλους, και κανένα δημοκρατικό σύνταγμα καμιάς χώρας, δεν διακηρύσσει ότι, κάποιοι είναι υπεράνω των νομών.

● Πουθενά δεν λέει ότι, διάσημοι σκηνοθέτες και καλλιτέχνες, παιδιά ηγετών, παπάδες, αρχηγοί κομμάτων ή οτιδήποτε άλλο, απαλλάσσονται από τις κατηγορίες τους λόγω του επαγγέλματός τους ή της θέσης που κατέχουν και πόσο γνωστοί είναι και άλλα τέτοια. Άρα, ο νόμος είναι υπεράνω όλων. Υπάρχουν θεσμοί, υπάρχουν νόμοι που πρέπει να τηρούνται. Ειδάλλως θα γίνουμε μπάχαλο!

● Το κινηματογραφικό έργο του Ρομάν Πολάνσκι, με τη βαρύτητα και τη δύναμη που διαθέτει, θα πρέπει να επιτρέπει την αθώωσή του για μια τέτοια ελεεινή πράξη; Όταν έγινε ο βιασμός της 13χρονης, εκείνος ήταν τότε 43 ετών, ώριμος άνδρας, με δύναμη, θέληση, συνείδηση. Ήξερε τι έκανε! Δεν είχε το ακαταλόγιστο!

● Τι γίνεται σε διαφορετικές περιπτώσεις; Αν ο βιαστής ήταν έγχρωμος για παράδειγμα και η κοπέλα λευκή; Τι θα γινόταν αν ο βιαστής ήταν ένας άστεγος, φτωχός, ένας εργάτης, και η κοπέλα μια πλούσια και διάσημη κόρη; Πώς θα αντιδρούσαμε στην περίπτωση αυτή; Πόσο δύσκολο είναι να αποδεχθεί κάποιος την πραγματικότητα; Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι μέσα μας, να αποδώσουμε δικαιοσύνη;