Πλατεία Ταχρίρ το Σύνταγμα!

ΚΑΙ ΣΕ ποιον δεν αρέσουν οι μεγάλες κουβέντες; Ξεχνάμε όμως να είμαστε ρεαλιστές και να υπολογίζουμε καλά τις συνθήκες ή να διαβάζουμε σωστά την Ιστορία μας. Μπορεί να ονειρευόμαστε επαναστάσεις με πολύχρωμες σημαίες, αλλά προφανώς μας λείπει το πλαίσιο που θα πρέπει να δημιουργηθεί για να τις περιθάλψει.

M Το ίδιο κάνει και ο Αλέκος Αλαβάνος, πρώην σύντροφος με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Συνασπισμό, νυν σύντροφος με το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, ο οποίος είχε ένα όνειρο. Να γίνει η πλατεία Συντάγματος, πλατεία Ταχρίρ!!! Κοιμάται κι ονειρεύεται πως την αυγή παντρεύεται, λέει θυμόσοφα ο λαός μας. Κάπου σ’ αυτή την κατηγορία ανήκει κι ο Αλέκος Αλαβάνος, ο οποίος εξακολουθεί να μην ερμηνεύει προφανώς σωστά τον ελληνικό λαό και τις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες των εποχών.

M «Το Κάιρο έχει την πλατεία Ταχρίρ. Η Αθήνα έχει την πλατεία Συντάγματος. Διαδηλώνουμε στο Σύνταγμα. Μένουμε στο Σύνταγμα. Να φύγει αμέσως η κυβέρνηση Παπανδρέου», έλεγε σε ανακοίνωσή του το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής του Αλέκου Αλαβάνου καλώντας σε συμμετοχή για την απεργιακή κινητοποίηση της Τετάρτης 23 Φεβρουαρίου. Στην ίδια ανακοίνωση προστίθεται: «Ένα ποτάμι θα πλημμυρήσει την πρωτεύουσα και δεν θα επιτρέψει σε μια υπόλογη και υποταγμένη κυβέρνηση, τοποτηρητή του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, τελματωμένη            μέσα στα ψεύδη και τα αδιέξοδα, να αντιμετωπίσει έναν ενωμένο λαό με την πρόκληση και την υποκίνηση της βίας».

M Προφανώς ο Αλέκος Αλαβάνος ζει στο δικό του κόσμο. Ακόμα και οι σύντροφοι του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ απέρριψαν τις προτάσεις του. Μήπως δεν έχει καταλάβει ότι όλοι αυτοί οι συνδικαλιστές οι οποίοι ηγούνται της ΑΔΕΔΥ ή της ΓΣΕΕ και όλοι οι άλλοι, είναι δημόσιοι υπάλληλοι, έχουν μισθούς, κομμένους και κουτσουρεμένες μεν, μισθούς όμως βρέξει χιονίσει, έχουν ωραίες όμορφες οικογένειες, έχουν ωραία όμορφα σπίτια, έχουν ίσως κι ένα παραθαλάσσιο τσαντιράκι ή μια μικρή καλύβα στο βουνό, έχουν ένα ωραίο αυτοκινητάκι, έχουν μια μεγάλη έγχρωμη τηλεόραση, έχουν κινητά τηλέφωνα, έχουν λάπτοπ και προφίλ στο Facebook και τόσα άλλα καλούδια, όλα προσφορά της ελεύθερης κοινωνίας της οποία ζούμε και βιώνουμε;

M Και δεν είναι προφανώς μόνο οι ηγέτες των συνδικαλιστικών οργανώσεων, είναι και οι κατώτερης τάξης συνδικαλιστές, είναι μια ολόκληρη κοινωνία, που είτε είναι δημόσιοι υπάλληλοι κατά πλειοψηφία, είτε είναι εργαζόμενοι, άνεργοι μεν, με σταθερό ταμείο ανεργίας όμως, μπορεί να αντιμετωπίζουν μπροστά τους την φτώχια, αλλά είναι νεόπτωχοι με πιστωτικές, καταναλωτικά δάνεια και φραπεδάκι και άλλα όμορφα εργαλεία, που κάνουν τον Νεοέλληνα να λέει: κι η φτώχεια θέλει καλοπέραση!

M Είναι τόσα πολλά τα θετικά του Έλληνα, όλα αυτά που μπορεί ακόμα να απολαμβάνει, που ελπίζει ακόμα σε πολλά, σε πολλά, σε πολλά και δεν παραιτείται από τις ελπίδες και τα καλούδια του λαϊκού καπιταλισμού! Σχεδόν ο κάθε Έλληνας έχει κι από ένα blog, ανώνυμο ή επώνυμο και γράφει τα δικά του. Πώς είναι δυνατόν ο σημερινός Έλληνας να γίνει Αιγύπτιος ή Λίβυος, να συγκρίνει τον εαυτό του με αυτούς τους λαούς και να μεταβάλει την πλατεία Συντάγματος σε πλατεία Ταχρίρ!

M Ο Έλληνας δεν ξεσηκώθηκε ούτε καν κατά την περίοδο της επταετούς χούντας των συνταγματαρχών, σύντροφε του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής Αλέκο Αλαβάνο. Ούτε καν όταν οι φοιτητές του Πολυτεχνείου αιμορραγούσαν και έπεφταν νεκροί από το τανκ στην Πύλη. Και μη μου πει κανείς ότι η χούντα έπεσε με το Πολυτεχνείο! Η χούντα έφυγε όταν παρέδωσε τη μισή Κύπρο στον Αττίλα!

M Ο Έλληνας θα ξεσηκωθεί μόνο όταν του πάρεις το σπίτι, την τηλεόραση, του κόψεις τα ριάλιτι και τα σίριαλ τα τουρκικά, όταν του κόψεις την Τζούλια και τις γκόμενες, όταν του πάρεις το κινητό τηλέφωνο και το λαπτοπάκι, τη σύνδεση με το ίντερνετ και του κόψεις το ανώνυμο blog, του απαγορεύσεις το φραπεδάκι (μετά το τσιγαράκι), του πάρεις πίσω το τσαντιράκι στη θάλασσα, τις διακοπές στο νησί και άλλα παρόμοια. Ίσως, τότε, κάτι να μπορεί να γίνει! Μέχρι τότε…

Θ.Πολ.