ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ με την ελληνική τηλεόραση; Ποιος είναι ο ρόλος της στις δύσκολες αυτές μέρες που περνάει η χώρα; Χειραγωγεί η τηλεόραση τους πολίτες και δημιουργεί στρεβλά πρότυπα; Είναι σήμερα η τηλεόραση το όπιο του λαού;
Ο ρόλος της τηλεόρασης στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, εγείρει τεράστια ερωτηματικά. Όλοι τα έχουμε σκεφτεί λίγο – πολύ, όλοι έχουμε αγανακτήσει για όσα προβάλλει η ιδιωτική, κυρίως, τηλεόραση και όλοι αναρωτιόμαστε αν προσπαθεί να χειραγωγήσει τους πολίτες και αν επιμένει να στρεβλώνει τις ειδήσεις, τα γεγονότα, την πραγματικότητα.
Η τηλεόραση είναι ένα από τα μεγαλύτερα όπλα ενάντια στις λαϊκές εξεγέρσεις. Τα πλήθη φυσικά πάντα μπορείς να τα ελέγξεις. Δεν είναι εκεί το θέμα. Το ζήτημα είναι κατά πόσο μια αναπτυγμένη και στρεβλή τηλεόραση βοηθάει καλύτερη στη χειραγώγηση του πλήθους.
Στην ελληνική τηλεόραση, η πολιτική γίνεται τηλεθέαμα, με νούμερα τηλεθέασης, με κουτσομπολιό, με κλειδαρότρυπα, με προσωποποίηση των γεγονότων που σημαίνει ότι όλους εμάς που βλέπουμε δεν πρέπει να μας αγγίζει. Στην τηλεόραση, η πολιτική προσωποποιείται και ιδιωτικοποιείται. Με τη μορφή ότι όλα όσα συμβαίνουν, δεν αφορούν τον τηλεθεατή, γιατί αυτός είναι καθισμένος στο σαλόνι του και παρακολουθεί τα συμβάντα. Συμβάντα λανθασμένα, διαστρεβλωμένα και γεμάτα παραπληροφόρηση. Η τηλεόραση δεν λέει ψέματα, αλλά μπορεί να λέει τις μισές αλήθειες ή και να τις αποσιωπεί. Όπως αποσιωπεί για παράδειγμα, το υπέρογκο πλήθος κόσμου που μαζεύεται στις διαδηλώσεις της Αθήνας. Αποσιωπεί την αγανάκτηση του κόσμου όταν συναντά τους πολιτικούς της εξουσίας και τους γιουχάρει.
Η τηλεόραση αποδομεί την πολιτική πραγματικότητα και συμβάλλει τα μέγιστα στο παιχνίδι του «διαίρει και βασίλευε» όσο κανένας άλλος. Χρησιμοποιεί κατάλληλα τεχνάσματα γι’ αυτό, όπως διάφορα καθημερινά μικρά σόου με φωνακλάδες πολιτικούς ή με τηλε-δημοσιογράφους οι οποίοι φροντίζουν γι’ αυτό. Σκοπός είναι πάντα ο τεμαχισμός της είδησης, του γεγονότος, της πολιτικής πράξης, έτσι ώστε αυτό να καταντήσει θέαμα από φωνακλάδες και λάιφ-στάιλ καταστάσεις. Μέσω της αποδόμησης, ιδιωτικοποιεί τα πολιτικά γεγονότα και αναπτύσσει τον κοινωνικό κανιβαλισμό, φέρνοντας αντιμέτωπες τις κοινωνικές και επαγγελματικές τάξεις, με κύριο στόχο τον αποπροσανατολισμό από τα πραγματικά προβλήματα. Βλέπε για παράδειγμα τις απεργίες των φορτηγατζήδων, των αγροτών, των ιατρών, των καθηγητών, των φαρμακοποιών, των δικηγόρων.
Στην ουσία το πρόβλημα είναι ένα, είναι το ίδιο και το ίδιο βάναυσα απασχολεί και θα πρέπει να απασχολεί όλους μας. Το ζήτημα όμως μετατοπίζεται στο αν ο φορτηγατζής κλείνει το δρόμο, στο αν ο αγρότης κλείνει τα σύνορα, αν ο φαρμακοποιός και ο γιατρός κερδίζουν περισσότερα ή λιγότερα. Αυτή είναι η προσωποποίηση! Τι με νοιάζει εμένα τι κάνει ο άλλος με το φορτηγό του; Καλά τους κάνει! Τι με νοιάζει ο φαρμακοποιός και ο γιατρός αφού τα κονομάνε; Τους δικηγόρους; Βεβαίως, να τους τσακίσει!
Κι έτσι έχουμε ξεχάσει το συνολικό πρόβλημα που είναι η κρίση. Ξεχνώντας ότι αν υποκύψει σήμερα ο αγρότης και ο φορτηγατζής, αύριο θα έρθει η σειρά του δικηγόρου, του γιατρού, του δάσκαλου, του δημόσιου υπάλληλου και πάει λέγοντας! Ξεχνάμε ότι όλοι αυτοί, είναι επί της ουσίας εργαζόμενοι και επαγγελματίες που όλοι προσπαθούν να επιβιώσουν. Και μπορεί να είναι από συγγενείς πρώτου βαθμού μέχρι και γείτονες. Και η κρίση θα μας αγγίξει όλους.
Η λογική της προβολής των ειδήσεων και των πολιτικών γεγονότων, λειτουργούν όπως ακριβώς και οι τηλεοπτικές εκπομπές ριάλιτι, όπου διάφοροι καυγαδίζουν για διάφορους λόγους χωρίς ουσιαστικές λύσεις στα προβλήματα. Και όλοι αυτοί οι πολιτικοί, απενοχοποιούνται για όλα όσα ψηφίζουν στη Βουλή και νομοθετούν για όλους εμάς.
Θανάσης Πολυμένης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΓΡΑΨΕ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΟΥ