Λόγοι ανεξάρτητοι της θελήσεώς μου, μ' ανάγκασαν να απέχω για αρκετό καιρό από την ενημέρωση του blog. Η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της, όπως όλα τα πράγματα. Βλέπω πάντως, ότι, δεν άλλαξε και τίποτα το σπουδαίο τελικά στο χώρο του διαδικτύου, το αντίθετο θα έλεγα.
Εκείνο που πρόσεξα, είναι ότι έχουν δημιουργηθεί αρκετά blog νέα στη Δράμα. Μερικά από αυτά ανώνυμα, φυσικά, επιδίδονται στη γνωστή τακτική σπίλωσης.
Πετάνε μια - δυο κουβέντες, και μετά σιωπή. Πώς να δικαιολογήσεις αλήθεια τη λάσπη, όταν δεν ξέρεις πώς να την καθαρίσεις; Αυτό είναι το πρόβλημα. Ορισμένοι από αυτούς πρέπει να έχουν σχέση με τον άμεσο δημοσιογραφικό χώρο της Δράμας, αλλά οι ίδιοι λένε ότι δεν είναι δημοσιογράφοι. Πετάνε λοιπόν από μια κουβέντα στον αέρα, και μετά άντε να βρεις τι γίνεται.
Κρίμα. Αυτή η τακτική δεν μου αρέσει καθόλου. Είχα σχολιάσει παλαιότερα σχετικά στη στήλη μου στην εφημερίδα, αλλά δεν είχα μπορέσει να το ανεβάσω εδώ. Αλλά δεν έχει σημασία αυτό.
Σημασία έχει ότι, η λάσπη πάνω σ' έναν άνθρωπο, μένει, όπως κάποτε έμενε η αρρώστια, η λέπρα, και στιγματίζεται. Δύσκολα μετά βγαίνει. Αλλά προφανώς, αυτό δεν τους ενδιαφέρει.
Φάσεις της εποχής μας; Φάσεις μιας εποχής άκρατης παραπληροφόρησης; Θαυμαστές του "πες πες κάτι θα μείνει;" Μικροί γκεμπελίσκοι, που αρέσκονται, πίσω από την ανωνυμία, να προσβάλλουν πρόσωπα.
Αν έχεις να πεις κάτι, σε κάποιον που μιλάει ή γράφει με το όνομά του, το λες επώνυμα! Το να κρύβεσαι πίσω από την ανωνυμία παραπάει! Και μάλιστα, όταν σε προστατεύουν τα "σύνορα" του ίντερνετ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΓΡΑΨΕ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΟΥ