Πλούσιο οφθαλμόλουτρο και ο άρτος ως θέαμα και όχι ως αντικείμενο προς βρώση!

● ΣΙΓΑ ΜΗ ΣΟΥ ΔΩΣΟΥΝ έτσι στα γρήγορα 300.000 ευρουλάκια! Για παλαβούς τους πέρασες; Μπορεί οι ερωτήσεις να φαίνονται εύκολες, όμως είναι επτά και στο τέλος σε μπερδεύουν με τις έτοιμες απαντήσεις! Θα μου πείτε… έτσι βγαίνουν τριακόσια χιλιάρικα; Όχι βέβαια…

● Είναι όμως η γνωστή τακτική του θεάματος… Κοίτα τι χάνεις… να τα λεφτά μπροστά σου…
πάρτα αν μπορείς! Στόχος το συναίσθημα και ο άρτος ως θέαμα και όχι ως είδος προς βρώση, πόση και χώνευση! Παρά μόνον ως θέαμα! Απλώς οφθαλμόλουτρο, ώστε να κατανοήσεις πόσο όγκο μπορεί να πιάνουν 300.000 ευρώ σε εικοσάρικα!

● Γράφαμε προ ημερών, ότι, όσο περισσότερο αυξάνεται η οικονομική εξαθλίωση στη χώρα, όσο μεγαλώνει το νούμερο των φτωχών, όσο λιγότερο μισθό παίρνουν οι εργαζόμενοι, και όσο περισσότεροι πάνε στα συσσίτια, τόσο οι εκπομπές μαγειρικής θα αυξάνουν στην ιδιωτική τηλεόραση. Και όχι απλά το πώς να μαγειρέψεις τις φακές ή τα φασόλια που σου απέμειναν, ή τι να κάνεις με το λιγοστό ρυζάκι της εβδομάδας.

● Οι εκπομπές μαγειρικής στην Ελλάδα, επιμένουν να σου δείχνουν τι ακριβώς δεν μπορείς να φας, το πιθανότερο, ποτέ στη ζωή σου, ή τουλάχιστον όσο παραμένεις στη θέση ενός Έλληνα εργαζομένου με 400, 500 ή 600 ευρώ το μήνα και τους λογαριασμούς να τρέχουν στο κατόπιν! (Ένας στους 11 στην Αθήνα πηγαίνει στο συσσίτιο!)

● Όπως ίσως ποτέ δεν πρόκειται να ταξιδέψεις στην Ανταρκτική (πάντα βέβαια υπάρχει μια πιθανότητα να το κάνεις), έτσι και δεν πρόκειται σχεδόν ποτέ στη ζωή σου, να μαγειρέψεις ή να γευτείς αστακό μαριναρισμένο με σως από μύδια και γαρνιρισμένο με πάπια πορτοκάλι και φινόκιο και άλλα διάφορα άγνωστα και απλησίαστα στον πολύ κόσμο!

● Θα μου πείτε, τι ενδιαφέρον θα είχε να μας δείχνουν κάθε μέρα φασολάδα και φακές και ρεβυθάδες, αφού έτσι κι αλλιώς αυτά τρώμε; Άλλωστε, αυτά τα έδειξαν πριν, εδώ και καιρό, άλλοι μαγείροι! Σωστό… Το ζήτημα όμως βρίσκεται ακριβώς εδώ! Σου δείχνουμε τι ακριβώς δεν θα μπορούσες ποτέ να πλησιάσεις και όχι τι χρειάζεσαι για να κάνεις ένα βήμα μπροστά, στον πολιτισμό, στη γνώση, στην εκπαίδευση.

● Η ΙΔΙΑ ΛΟΓΙΚΗ με τη μαγειρική επικρατεί και στις εκπομπές πολτοποίησης των πάντων στα θλιβερά μας απομεσήμερα. Για παράδειγμα, η κηδεία του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη Γιάννη Δαλιανίδη, σερβιρίστηκε στο τηλεορασόπληκτο κοινό με αρκετές πρέζες κουτσομπολιού, μπόλικο καυτερό Big Brother με ξανθές βυζιτούδες, ολίγον από μόντελιγκ και μπόλικη εναλλαγή του γέλιου με το δάκρυ! Ο τηλεοπτικός χρόνος πρέπει να καλυφθεί, και δεν μπορεί να μένει μετέωρος σε μια πόρτα από την οποία θα ξεπροβάλλει ένα φέρετρο!

● Άλλωστε, η συγκίνηση είναι που μετράει, η ένταση των συναισθημάτων στο κοινό και στη νοικοκυρά  που προσπαθεί να κοιμηθεί μετά το πλύσιμο των πιάτων το μεσημέρι! Προφανώς το γνώριζε, ο αείμνηστος πια Δαλιανίδης, ότι θα γέμιζε απλώς τηλεοπτικό χρόνο στο απομεσήμερο, ανάμεσα σε βαριεστημάρα και χασμουρητά! Άνθρωπος της τηλεόρασης ήταν και του κινηματογράφου φυσικά.

● Μόνο που μάλλον σε κάποιους χάλασε τη σούπα, καθώς «συνταράχθηκαν» και «ανταριάστηκαν», με την επιθυμία του ίδιου του Δαλιανίδη για πολιτική κηδεία! «Μα είναι δυνατόν να πάει αδιάβαστος ο άνθρωπος;», αναρωτήθηκε ένας ξανθοκάστανος τύπος, ο οποίος θυμήθηκε αιφνιδίως τις θρησκευτικές του ρίζες και τα φιλοχριστιανικά του αισθήματα, τα οποία, παρεμπιπτόντως, προφανώς ξεχνάει, την ώρα της εκπομπής!

● Προς τιμήν όμως του συνόλου του κουτσομπολίστικου πάνελ, η πλειοψηφία αποφάσισε ότι δεν θα έπρεπε να το κάνουν θέμα εκείνη την ώρα, μιας και ήταν προσωπική απόφαση του θανόντα όσο βρισκόταν βεβαίως εν ζωή και ότι αφορούσε τα προσωπικά του πιστεύω! Όχι ότι θα τους ξεφύγει βεβαίως, απλά θεώρησαν ότι δεν ήταν ο κατάλληλος χρόνος! Πάλι καλά…

● Η συμπίεση πάντως παρέμεινε εκεί: η κηδεία του δάσκαλου Γιάννη Δαλιανίδη, εν μέσω ενός τηλεοπτικού πολτού, που τη μια γελούσε και το επόμενο λεπτό έπρεπε να συγκινηθεί ή να δακρύσει! Έστω και με το ζόρι, καθώς οι δαιμόνιοι δημοσιογράφοι που ήταν στην κηδεία, τριγύριζαν σαν τα κοράκια ανάμεσα στον κόσμο, για να βγάλουν όσο το δυνατόν περισσότερα γνωστά πρόσωπα για να μιλήσουν για τον Δαλιανίδη.

● Η συγκίνηση της τηλεόρασης ήταν μεγάλη, αλλά ψεύτικη και σαθρή! Πλαστή!