Πωλείται όπως είν’ επιπλωμένο…

ΠΩΛΕΙΤΑΙ όπως είν’ επιπλωμένο, γεμάτο αναμνήσεις φορτωμένο, έλεγε κάποτε ένα λαϊκό άσμα. Τώρα όμως, η Ελλάδα, δεν πωλείται, αλλά επί της ουσίας χαρίζεται, κυριολεκτικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως στην γερμανική παντοδυναμία. Στις οικονομικές – προς το παρόν – ορέξεις της εξουσίας μιας χώρας, η οποία χρόνια τώρα εμπλέκεται με σχέσεις άμεσης Κατοχής.

Η Ελλάδα χαρίστηκε στις ορέξεις των χωρών εκείνων, που όταν μιλούν για αλληλεγγύη σε μια ενωμένη Ευρώπη, εννοούν προφανώς μόνο τα δικά τους κέρδη και συμφέροντα. Και απαιτούν από τους μικρούς και αδύνατους να τρέχουν δίπλα τους με τις ίδιες ανάσες και τον ίδιο διασκελισμό, γνωρίζοντας ότι ποτέ δεν θα μπορούσε κάτι τέτοιο να γίνει εφικτό!

Όπως οι άνθρωποι μεταξύ τους έχουν βιολογικές διαφορές, άλλοι είναι αδύναμοι και άλλοι δυνατότεροι, το ίδιο είναι και οι κοινωνίες με τις αντιστάσεις τους. Αλλά το ίδιο ισχύει και στις οικονομίες των χωρών. Και η Ελλάδα κλήθηκε  να γίνει συνοδοιπόρος μεγάλων οικονομιών, καπιταλιστικών γιγάντων, οι οποίοι γνώριζαν ότι δεν θα μπορούσε να ορθοποδήσει, ούτε καν να βαδίσει στα ίδια επίπεδα.

Η μικρή, ισχυρή και περήφανη Ελλάδα, προδόθηκε κυρίως εκ των έσω. Οι άλλοι έκαναν τη δουλειά τους, αυξάνοντας τα κέρδη τους. Και η κυρίαρχη Ελλάδα έμεινε να περιμένει να επιβιώσει με τα ψίχουλα των διαφόρων ευρωπαϊκών προγραμμάτων. Τα οποία όμως καρπώνονταν κυρίως τα ντόπια λαμόγια.

Γνωστά πλέον σε όλους μας, πώς και ποιοι έτρωγαν τα εκατομμύρια ευρώ (παλαιότερα οι δραχμές), πώς μοιραζόντουσαν σε ημετέρους όλων των μεταδικτατορικών – μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων. Σιγά – σιγά έμαθαν ν’ αρπάζουν όλο και περισσότερα. Το χρήμα της Ευρώπης που εισέρρεε στην υπό ανάπτυξη Ελλάδα, γινόταν βορά των κομματικών εγκάθετων που είχαν τον τρόπο τους να μολύνουν με τον θανατηφόρο ιό τους την πλειοψηφία της κοινωνίας. Φυσικά, ελάχιστοι απολάμβαναν τα πλούτη. Οι τυχερότεροι την έβγαζαν με ψίχουλα και κοκαλάκια, ενώ η πλειοψηφία ήταν στο περίμενε και περίμενε…

Το 35ετές άλμα της Ελλάδας προς την ανάπτυξη, έμεινε δυστυχώς μετέωρο . Και οι λόγοι πολλοί και πολυποίκιλοι!

Από τον «υπερτροφικό δημόσιο τομέα» που όψιμα ανακάλυψαν όλοι οι πολιτικοί τελευταία και κυρίως τα κυβερνητικά στελέχη και οι υπουργοί του Γιώργου Παπανδρέου, μέχρι το «μαζί τα φάγαμε» (άραγε ο πληθυντικός του … εξ ιδίων τα αλλότρια;), κύλησαν εκατομμύρια ψήφοι κάθε φορά στα υπερτροφικά κομματικά αυλάκια του δικομματισμού. Πράσινοι και γαλάζιοι, υποψήφιοι να εργαστούν στον δημόσιο τομέα, στενό ή ευρύ, στις ΔΕΚΟ ή όπου αλλού, γινόντουσαν καθημερινά … η βρώση και η πόση της κομματικής πελατείας και νομενκλατούρας.

Η χώρα δεν χρεοκόπησε μόνον οικονομικά. Χρεοκόπησε πάνω απ’ όλα ηθικά, κομματικά και πολιτειακά. Το γήρας ουκ έρχεται μόνον… Η μικρή και κυρίαρχη Ελλάδα, είχε ήδη χρεοκοπήσει κυρίως θεσμικά. Λογικό επόμενο ήταν η οικονομική της χρεοκοπία, μέσω της οποίας η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου παρέδωσε τη χώρα αρχικά στην Τρόικα και στη συνέχεια στους γκαουλάιτερ – τοποτηρητές των Μέρκελ και Σαρκοζί.

Είναι ξεκάθαρο πια, ότι δεν υπάρχουν και ούτε πρόκειται να λειτουργήσουν τα περίφημα «ευρωπαϊκά ιδεώδη», ούτε οι μεγάλες «ευρωπαϊκές ιδέες ή αξίες» πρόκειται να πρυτανεύσουν. Μέσα σ’ αυτόν τον μεγάλο κόσμο των συμφερόντων και της κερδοσκοπίας … ο σώζων εαυτόν σωθήτω!!!

Το μεγάλος γεγονός σήμερα είναι ότι η χώρα έχασε τον προσανατολισμό της. Μοιάζει να μην ξέρει προς ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί για να βγει από τη μεγάλη κρίση στην οποία έχει περιέλθει. Και αυτό, γιατί ο λαός της παραμένει διχασμένος στις συμπληγάδες πέτρες του δικομματισμού. Αν αυτός ο λαός δεν αποφασίσει ποιον δρόμο πρέπει να πάρει, τότε αυτή η κρίση δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα μπορέσει η χώρα να βγει από τα αδιέξοδα που την περιβάλλουν.

Θανάσης Πολυμένης