ΠΟΛΥΣ λόγος τελευταία για το ποια είναι η δημοκρατία μας, για το κοινοβουλευτικό σύστημα της χώρας, για το πολιτικό σύστημα που καταρρέει! Και δικαιολογημένα! Για τι άλλο θα μπορούσαμε να κουβεντιάζουμε τώρα πια, στο σημείο που φτάσαμε;
Δικαιολογημένες, βεβαίως, και οι διαμαρτυρίες του κόσμου, του λαού, των Ελλήνων φορολογούμενων πολιτών, των ψηφοφόρων, αυτών που εκλέγουν κυβέρνηση. Ο πολίτης που ψηφίζει, ο πολίτης που πληρώνει τους φόρους του, είναι σήμερα ένας αγανακτισμένος πολίτης. Συμμετέχει ή όχι σε πολιτικούς φορείς, συμμετέχει ή όχι σε κόμματα, συμμετέχει ή όχι σε διάφορες ομάδες, ό,τι κι αν είναι, δικαιούται και απαιτεί: να έχει μια εργασία η οποία να του εξασφαλίζει τα προς το ζην, να μπορεί να μεγαλώσει σωστά τα παιδιά του, να μπορεί να φτάσει στα γεράματα ασφαλείς και να μπορέσει να απολαύσει την σύνταξή του.
Σε όλο αυτό το χρόνο της ζωής του ο άνθρωπος, δικαιούται να περάσει καλά. Δικαιούται να μην είναι φτωχός, να μην καταντήσει να ζητιανεύει, να μη ζει με δανεικά, να μην του πάρουν το σπίτι αν έχει, να μπορεί να επιβιώνει αξιοπρεπώς. Να μπορεί όταν φτάσει στο τέλος της ζωής του, να πει ότι έζησε καλά. Αν και πάντα φυσικά θα υπάρχει το καλύτερο! Αλλά αυτό δεν είναι το ζήτημα.
Κι όμως, όλα αυτά στην Ελλάδα, άρχισαν να στερούνται από τους πολίτες της, οι οποίοι είχαν μια καλή ζωή στην πλειοψηφία τους. Και όλα αυτά έγιναν αιφνιδιαστικά, με τον χειρότερο τρόπο που θα μπορούσαν να γίνουν. Αν και θα μου πείτε, αυτές οι καταστάσεις δεν προειδοποιούν όταν έρχονται. Ξαφνικά γίνονται όλα, γιατί ακριβώς δεν εξαρτάται από τους ίδιους τους πολίτες, από τον ίδιο το λαό.
Ο λαός ψηφίζει αυτούς που πιστεύει ότι αξίζουν να μπουν στη Βουλή, στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, στο ναό της δημοκρατίας. Όμως μέσα στο ναό της δημοκρατίας, υπάρχουν πλέον προβλήματα. Οι βουλευτές είναι στρατιώτες κομμάτων, όπως πολλές φορές οι ίδιοι επισημαίνουν, πράγμα που έρχεται σε αντίθεση με την ελεύθερη βούληση την οποία διαφημίζουν λίγο πριν από τις εκλογές, προκειμένου να εκλεγούν. Είναι μεγάλη υπόθεση όταν ο βουλευτής βλέπει ότι πρέπει να αντιδράσει στο κόμμα του ή στην κυβέρνησή του, για να ψηφίσει ή όχι ένα νομοσχέδιο. Γνωρίζει πολύ καλύτερα από τους πολίτες, τις αλλαγές που θα επιφέρει ένα νομοσχέδιο στη ζωή των πολιτών. Όπως για παράδειγμα το Μνημόνιο. Κι όμως η πλειοψηφία το ψήφισε.
Τώρα που έρχεται ένα δεύτερο Μνημόνιο, κάποιοι αντιδρούν. Βλέπουν και την αγανάκτηση του κόσμου η οποία έχει φτάσει πλέον στο κατακόρυφο. Τώρα που ο κόσμος αντιδρά, τώρα που ο κόσμος άρχισε να γιουχάρει τους πολιτικούς χωρίς εξαιρέσεις, τώρα οι βουλευτές θυμήθηκαν ότι πρέπει να αντιδράσουν. Μέχρι αυτή τη στιγμή, τσιμουδιά! Κανείς δεν μιλούσε, κανείς δεν έλεγε τίποτα. Προσπαθούσαν όσο μπορούσαν να λένε λίγα, να μην τραβάνε το σχοινί. Επί τους ουσίας, ήθελαν ή όχι, συμφωνούσαν με την πολιτική γραμμή που χάραζε ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του κόμματος. Και εκεί σταματούσαν.
Τώρα όμως που ο κόσμος άρχισε να γιουχάρει, που άρχισε να φωνάζει, που άρχισε να διαμαρτύρεται, που άρχισε να πετάει αυγά, ντομάτες, γιαούρτια και σιγά – σιγά πέτρες, τώρα κάποιοι βουλευτές ξύπνησαν και άρχισαν να αντιδρούν. Το πόσο δυναμικές θα είναι οι αντιδράσεις τους, θα το δείξουν οι επόμενες ημέρες. Ίσως και σήμερα στα επόμενα λεπτά. Κάθε κυριολεκτικό λεπτό της ώρας που περνάει, παίζεται η σωτηρία ή η καταβύθιση της χώρας!
Πλέον, δεν μπορούμε απλά να ελπίζουμε. Πλέον χρειάζονται πράξεις για τη σωτηρία της χώρας, αλλά και όλων μας!
Θανάσης Πολυμένης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΓΡΑΨΕ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΟΥ