Αλωνίζουν σε ξέφραγο αμπέλι

ΑΛΩΝΙΖΟΥΝ κυριολεκτικά σε ξέφραγο αμπέλι, όλοι αυτοί που επιθυμούν να δουν την Ελλάδα διχοτομημένη. Η Τουρκία που επιθυμεί να προσεταιριστεί τη Δυτική Θράκη και μέρος των νησιών μας. Οι Σκοπιανοί που επιθυμούν να δουν τη «μεγάλη Μακεδονία» τους να φτάνει μέχρι τα παράλια της Χαλκιδικής.

Οι Βούλγαροι, αυτοί προς το παρόν σιωπούν, που ορέγονται κι αυτοί μέρος της Ανατολικής Μακεδονίας. Φυσικά υπάρχουν κι εκείνοι οι Αλβανοί, που ευχαρίστως θα ζητούσαν κομμάτι της Ηπείρου να την ενσωματώσουν στη «μεγάλη Αλβανία» τους! Μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι αραιά και που εγείρουν το γνωστό θέμα των Τσάμηδων. Κι από την άλλη, άγνωστο από ποιους, έχει ξεκινήσει δειλά-δειλά η αναφορά στην «ανεξάρτητη Κρήτη». Προς το παρόν παραπλανητικά με σημαιούλες που προβάλλονται μέσω διαφημίσεων (εκείνη η περίεργη διαφήμιση της Vodafone, ακόμα δεν εξηγήθηκε από κανέναν τι ακριβώς επεδίωκε, απόλυτη σιωπή). Ποιος έβαλε τη σημαία της «ανεξάρτητης Κρήτης» μέσα σε μια διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας, για ποιο λόγο, γιατί την άλλη μέρα την έσβησε και άλλα τέτοια, δεν έχουν απαντηθεί από κανέναν. Και πολύ περισσότερο, εξηγήσεις όφειλε και ακόμα οφείλει να δώσει η εταιρεία κινητής τηλεφωνίας! Παρ’ όλα αυτά σιωπή…

Και αν μη τι άλλο, αυτή η ίδια η ελληνική Πολιτεία, η κυβέρνηση, το Υπουργείο Εξωτερικών, το Υπουργείο Εσωτερικών ή όποιος άλλος αρμόδιος, θα έπρεπε να καλέσει την εταιρεία αυτή και να της ζητήσει εξηγήσεις, επίσημα, ανοικτά και με διαφάνεια, ποιος ήταν ο σκοπός της! Αλλά ποιος να το κάνει;

Εδώ αλωνίζουν οι Τούρκοι στο Αιγαίο, αλωνίζουν στην Κύπρο φυσικά, αλωνίζουν και στη Θράκη. Στη Δυτική Θράκη, στη δική μας Θράκη, που με τόσο κόπο κρατούν οι Έλληνες εκεί και οι κυβερνήσεις κωφεύουν κυριολεκτικά, δίνοντας έτσι με τη στάση τους αυτή, βήματα στην Τουρκία να παίζει τα δικά της παιχνίδια!

Αλλά είναι και οι Σκοπιανοί που παίζουν τα δικά τους παιχνίδια. Δεν αρκούνται στο να στήνουν αγάλματα του Μεγαλέξανδρου στις πλατείες, στα αεροδρόμιά τους, στα σχολεία τους και όπου αλλού θέλουν! Όμως κι αυτοί αλωνίζουν στη χώρα, αφού βρήκαν ξέφραγο αμπέλι και μπήκαν και τρυγάνε! Εμείς οι Έλληνες δίνουμε το δικαίωμα σε όλους αυτούς να κάνουν τα παιχνίδια τους, αγνοώντας την πραγματικότητα, αγνοώντας τα παιχνίδια τους, με κυβερνήσεις που τους αφήνουν ελεύθερους.

Τα τελευταία χρόνια, η προβοκάτσια των Σκοπιανών στήνεται κάθε καλοκαίρι, με αφορμή τις τοπικές γιορτές στη Δυτική Μακεδονία και ειδικότερα με την γιορτή της Παναγίας. Μετά τη Μελίτη, σειρά είχε ο Πολυπόταμος. Εκεί έσπευσαν συμπτωματικά κανάλια και εφημερίδες από τα Σκόπια για τη γιορτή της Παναγίας, καθώς στο χωριό, εκτός του πανηγυριού που διοργανώθηκε στην πλατεία με παραδοσιακή μουσική και τραγούδια, κάποιοι αποφάσισαν να στήσουν «αντιπανηγύρι» με σκοπιανή μουσική και τραγούδια («μακεδονικά» τραγούδια), για να δώσουν τροφή και αντικείμενο στην σκοπιανή προπαγάνδα.

Όπως αναφέρεται στον πανελλήνιο Τύπο, ζητήθηκε εξακρίβωση στοιχείων από έναν Σκοπιανό δημοσιογράφο, αρχισυντάκτη του καναλιού Κανάλ 5, τον Γκόραν Μομιρόσκι, και παραλίγο να τον ανακηρύξουν και εθνικό ήρωα. Ο κύριος αυτός, έχει αναρτημένη φωτογραφία στην ιστοσελίδα του, με μια γροθιά όπου πάνω της είναι ζωγραφισμένη η «ενωμένη Μακεδονία». Όπως γράφει «Το Παρόν», ο κύριος αυτός, με την κάμερά του, μπούκαρε μια μέρα στο δημαρχείο της Φλώρινας συνοδεύοντας μια ομάδα «Αιγαιατών» που ήθελαν να καταθέσουν αίτηση για έκδοση πιστοποιητικού γέννησης. Εδώ και μήνες έχει ξεκινήσει αυτή η προσπάθεια, καθώς έτσι θεωρούν ότι μπορεί να διεκδικήσουν περιουσίες που έμειναν πίσω μετά τον Εμφύλιο, και κυρίως να στηθεί θέμα «μακεδονικής μειονότητας» από σκοπιανούς πολίτες που ζουν στην ΠΓΔΜ.

Όλα αυτά και άλλα πολλά συμβαίνουν στην Ελλάδα. Που έχει καταντήσει πια κυριολεκτικά ένα ξέφραγο αμπέλι και κανείς δεν λέει να κλείσει τις Κερκόπορτες! Ορθάνοιχτα όλα! Μόνο η γραφειοκρατία σταματάει κάπου κάποια πράγματα, αλλά κι αυτή ξεπερνιέται. Εδώ χρειάζεται εθνικός σχεδιασμός κατά των προβοκατόρων, κατά των καιροφυλακτούντων που διαμοιράζουν τη χώρα σε τεμάχια και οικόπεδα προς όφελος των αλυτρωτικών εθνικιστικών τους βλέψεων.

Κι εμείς τι κάνουμε; Καθόμαστε και τους κοιτάζουμε! Δυστυχώς…

Θ.Πολ.