Πολιτικοί για τους πολίτες και όχι τους τραπεζίτες!!!

● ΤΟ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ο κ. Ρούσσος Βρανάς σε άρθρο του στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»: [Όταν ο Ναπολέων ίδρυσε την Κεντρική Τράπεζα της Γαλλίας για να μην είναι η χώρα του στο έλεος των κερδοσκόπων, είχε πει: «Όταν μια κυβέρνηση εξαρτάται από τους τραπεζίτες για να βρει χρήμα, τότε θα ελέγχουν την κατάσταση αυτοί και όχι οι κυβερνήτες, αφού το χέρι που δίνει είναι πάνω από το χέρι του παίρνει». Έτσι έβαλε την πολιτική πάνω από τους τραπεζίτες.]

● Και που φτάσαμε τελικά σήμερα; Στο να έχουν το πάνω χέρι οι τράπεζες και οι τραπεζίτες. Στο να κάνουν πολιτική, τελικά, οι τράπεζες και οι τραπεζίτες. Στο να υβρίζουν τις όποιες επιλογές των κυβερνήσεων, να τις απαξιώνουν και να τις καθηλώνουν.

● Χαρακτηριστικό είναι ότι, οι τράπεζες ζητούν την ολοένα και μεγαλύτερη μείωση της κοινωνικής πολιτικής. Όλα έγιναν χρήμα! Οι τράπεζες είναι που καθορίζουν τις όποιες πολιτικές πρακτικές στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τόσα, λένε, πρέπει να έχετε, διαφορετικά θα τους κόψετε τα πάντα. Θα μειώσετε συντάξεις, θα αυξήσετε τα συνταξιοδοτικά όρια, θα βάλετε φόρους για να έχετε τόσα έσοδα και πάει λέγοντας.

● Κι από δίπλα, οι πολιτικοί και οι κυβερνώντες μας, ακολουθούν κατά πόδας. Όχι, δεν είναι αθώοι. Κατάντησαν να είναι υποχείρια των κεντρικών τραπεζών, και εκτελεστικά όργανα των εντολών τους. Σιωπούν επιδεικτικά πλέον, σ’ αυτή την παράλογη τακτική. Για να μπορούν να βρίσκονται και αυτοί στην εξουσία, ξεχνώντας ότι κάποιοι τους εκλέγουν γι’ αυτό.

● Και η κοινωνική πολιτική πάει περίπατο. Το χρήμα μαζεύεται στις κεντρικές τράπεζες, οι οποίες συνεχώς ζητούν κι άλλα. Χρήμα όμως που δεν επενδύεται πουθενά. Ούτε στην ανάπτυξη της βιοτεχνίας, ούτε της βιομηχανίας. Ούτε καν στην καλύτερη διάρθρωση των υπηρεσιών προς τον πολίτη. Μόνο μάζεμα χρήματος γίνεται. Που αποθηκεύεται στα χρηματοκιβώτια των τραπεζών.

● Γιατί δεν επενδύεται όλο αυτό το χρήμα; Γιατί δεν δίνεται για την καταπολέμηση της ανεργίας; Γιατί δεν δίνεται για την ανάπτυξη του τόπου; Γιατί δεν προωθείται στην κοινωνική πολιτική; Γιατί δεν αξιοποιείται για καλύτερες υπηρεσίες στον τομέα της Υγείας ή της Παιδείας; Γιατί δεν αξιοποιείται για την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας στο δημόσιο τομέα;

● Οι πολιτικοί έχουν πάψει να κάνουν πολιτική υπέρ του πολίτη!!! Δεν έχουν όνειρα, αλλά και να έχουν, τα έχουν βάλει σε καταστολή! Κι μέχρι πού θα πάει αυτή η υπόθεση τελικά; Μέχρι πότε θα βαδίζουμε στο μέλλον χωρίς να έχουμε οράματα, όνειρα, σχέδια για το μέλλον, πέρα από το ψωμάκι της καθημερινότητας;

● Σ’ αυτό το σημείο φτάσαμε λοιπόν! Να μας ενδιαφέρει μόνο το πώς θα βγει το καθημερινό φαγητό, πώς πληρώνουμε λογαριασμούς και πώς να επιβιώσουμε και μόνο. Σταδιακά και σταθερά, γυρίζουμε πίσω τουλάχιστον 50 χρόνια. Η Ελλάδα γέμισε με συσσίτια, με φτωχοκομεία, ο αριθμός των αστέγων ανεβαίνει, οι φτωχοί πολλαπλασιάζονται καθημερινά και οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι.

● Το να παραμένεις άνεργος και να ζεις με επιδόματα φτώχειας, ανεργίας και ελεημοσύνης, δεν είναι η λύση. Το να έχεις εργασία και να παραμονεύει από δίπλα σου το φάντασμα της ανεργίας, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου τύχει. Πώς θα κρατήσεις το σπιτικό, την οικογένεια, τα παιδιά.

● Οι επιδοματικές πολιτικές ελεημοσύνης, δεν είναι ούτε καν ασπιρίνες στο πρόβλημα. Γι’ αυτό λέμε ότι εξέλειπαν τα οράματα από τους πολιτικούς μας. Δεξιούς κι αριστερούς. Σοσιαλιστές και φιλελεύθερους. Τίποτα στον ορίζοντα του χρόνου! Αυτό θέλει η Νέα Τάξη Πραγμάτων παγκόσμια! Αυτά ορίζει η διεθνής οικονομία, δηλαδή το διεθνές κεφάλαιο, πάει να πει, αυτοί που ελέγχουν την οικονομία του πλανήτη.

● Χρειάζεται να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, τόσο ως άτομα, όσο και ως χώρα. Πρέπει να βλέπουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, και να μην κρυβόμαστε πίσω από τις μικροκομματικές μας φιλοδοξίες, πίσω από το μισόφραγκο που μπορεί να κερδίσουμε αύριο μεθαύριο.

● Εδώ χρειάζονται συλλογικές εθνικές πολιτικές. Ο κόσμος βαρέθηκε πια αυτό το πήγαινε – έλα, το πέρα – δώθε! Κάποτε επιτέλους πρέπει να δούμε τι είναι αυτό που μας συμφέρει συλλογικά και όχι ξεχωριστά για να τις τσέπες του καθενός μας! Η λογική του ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει… κάποτε πρέπει να τελειώσει.