Η φτώχεια είναι μέσα μας!

ΣΤΟ προηγούμενο σημείωμα αυτής της στήλης, το περασμένο Σάββατο 8 Ιανουαρίου, με τίτλο «Δομές αδιαφορίας», μιλούσαμε για το περιστατικό της Νίκαιας, όπου ένας πατέρας 40 ετών, με πολλά προβλήματα υγείας, εξέδιδε και βίαζε την 18χρονη κόρη του, που είχε διανοητική αναπηρία.

Παράλληλα, βίαζε και τα άλλα δύο παιδιά του, δυο ανήλικα αγόρια. Η σύζυγός του, επίσης διανοητικά ανάπηρη. Μετά από καταγγελίες, ο άνθρωπος αυτός συνελήφθη.

Και το σημείωμα εκείνο κατέληγε ως εξής: [Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο όλων που τριγυρίζει στην σκέψη μου; Ότι γι’ αυτόν τον εγκληματία «πατέρα», θα υπάρξει μια φυλακή η οποία θα του προσφέρει στέγη και δωρεάν φαγητό και όποια ισχνή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη έστω και υπό τον εγκλεισμό του. Γι’ αυτά τα παιδιά όμως, η ίδια η πολιτεία δεν είναι σε θέση να τα φροντίσει. Μόνο μια μη κερδοσκοπική οργάνωση μπορεί να το κάνει όπως το «Χαμόγελο του Παιδιού», αλλά κι αυτοί έχουν περιορισμένες δυνατότητες!

Άραγε, το ότι μια πολιτεία δεν μπορεί να φροντίσει τα παιδιά της, οριοθετεί κοινωνικό έγκλημα;]

Τελικά, δυο μέρες μετά τη σύλληψή του, ο άνθρωπος αυτός πέθανε από καρδιακά προβλήματα. Η είδηση αναφέρει ότι, το βράδυ στο κελί του, αισθάνθηκε πόνους στο στήθος και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο των φυλακών. Επειδή όμως η περίπτωσή του ήταν δύσκολη, μετακομίστηκε στο νοσοκομείο της Νίκαιας. Εξέπνευσε καθ’ οδόν προς το νοσοκομείο μέσα στο ασθενοφόρο.

Για άλλη μια φορά, για μια περίπτωση όπως αυτή, χύθηκε τελικά αρκετό μελάνι, για να εκφράσουμε όλοι εμείς οι καθώς πρέπει κύριοι, την απογοήτευσή μας για μια κοινωνία, της οποίας μέρος και μέλη είμαστε. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ζουν δίπλα μας. Με ζωές περαστικές, όπως ένας πυροτέχνημα. Ζωές που παραμένουν καλά κρυμμένες στο σκοτάδι της αδιαφορίας, της κοινωνικής μας αφασίας. Ζωές που έχουμε μάθει να τις κλειδώνουμε αρκετά καλά εντός του κοινωνικού μας γίγνεσθαι. Και άλλες πάλι φορές, έχουμε μάθει να τις αλυσοδένουμε γερά στα μοναχικά μας σπίτια. Μόνη μας διέξοδο στην κοινωνία που έχουμε κτίσει, μια τηλεόραση που σκοπό να μας αποξενώνει από τον κόσμο που υπάρχει έξω ακριβώς από την πόρτα του σπιτιού μας. Μια τηλεόραση που ξέρει καλά να απενοχοποιεί. Μια τηλεόραση που κρύβει κι αυτή πολλά πράγματα, γιατί μπορεί μόνο τα λαμπερά να δείχνει!

Στον κόσμο που φτιάξαμε και στον κόσμο που ήδη μας χτυπάει την πόρτα, χρειάζεται όλοι μας να ευαισθητοποιηθούμε. Η μεταξύ μας αλληλεγγύη, είναι η μόνο διέξοδος και λύση στα όσα συμβαίνουν σήμερα και πρόκειται να συμβούν αύριο και στο μέλλον. Αν δεν μάθουμε να έχουμε αλληλεγγύη, δεν πρόκειται να επιβιώσουμε. Καθώς ο κόσμος φτωχαίνει σήμερα, γίνεται όλο και περισσότερο μη ανεκτός. Γίνεται ολοένα και περισσότερο δυσβάστακτος.

Η ζωή φτωχαίνει, ο πολιτισμός μας φτωχαίνει, η πολιτική φτωχαίνει (οι πολιτικοί πλουτίζουν). Εμείς οι ίδιοι είμαστε ήδη φτωχότεροι. Όχι μόνο οικονομικά, μα κυρίως πολιτιστικά και πολιτισμικά. Συναισθηματικά, αλλά και όσον αφορά το ζήτημα της αλληλεγγύης. Μονάδες μοναχικές που βαδίζουμε σε άγνωστους δρόμους είμαστε, χωρίς προορισμό. Η φτώχεια είναι παντού. Μα κυρίως και πάνω απ’ όλα, η φτώχεια είναι μέσα μας.

Θανάσης Πολυμένης