Είμαστ' ακόμα ζωντανοί...

● «ΕΙΜΑΣΤ’ ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟΙ, στη σκηνή, σαν ροκ συγκρότημα…» Είμαστε ακόμα εδώ, θα μπορούσαμε να πούμε, όλοι μαζί, σαν μια φωνή. Οι Έλληνες είναι ακόμα εδώ, έστω κι αν βουλιάζουν στον βούρκο μιας απελπισίας, της κακογουστιάς και της κερδοσκοπίας!

● Θέλουμε να λέμε ότι είμαστε ακόμα εδώ, γιατί έτσι θέλουμε να πιστεύουμε. Απεργήσαμε χθες, αλλά το Εργατικό Κέντρο της Δράμας ήταν άδειο. Καμιά συνάντηση «απεργών» δεν προγραμματίστηκε, καμιά «αυθόρμητη» μάζωξη «απεργών» δεν έγινε. Ούτε ένας «απεργός» δεν βρέθηκε, έστω στο κυλικείο του Εργατικού Κέντρου, να πιει ένα καφεδάκι και να περιμένει τους «συνάδελφους απεργούς» να τα πούνε.

● Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, τελικά! Άραγε, αρκεί να απεργείς με το να μην πηγαίνεις στη δουλειά σου; Κάποτε ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Τουλάχιστον στη Δράμα, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, δεν είχαν προγραμματίσει τίποτα. Και πού να τρέχεις τώρα, μέσα στο χειμωνιάτικο ψιλόβροχο και τη συννεφιασμένη μέρα, να κουβαλάς πανό και σημαιούλες, να φωνάζεις στους δρόμους ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης, ότι θέλεις δουλειά και όχι ανεργία και άλλα τέτοια παρόμοια!

● Ξεπερασμένα πράγματα. Τουλάχιστον επί κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου και της «ανανεωμένου» ΠΑΣΟΚ, της πολιτικής: «τα μέτρα είναι απαραίτητα». Και τι να γράψεις στο χαρτονένιο πλακάτ δηλαδή; «Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε;» Μόνο το ΠΑΜΕ απέμεινε να φωνάζει μόνο του στην πλατεία Ελευθερίας!

● ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙ αν οι ίδιοι δεν υπερασπίσουμε τους εαυτούς μας; Οι Ευρωπαίοι, κατά το δοκούν; Αυτοί μας υπερασπίζονται μόνο όταν κινδυνεύουν οι ίδιοι από τη δική μας πτώση! Άλλωστε, αυτό γίνεται πάντα στην οικονομική ζούγκλα! Αυτό γίνεται έξω στον άγριο κόσμο. Κι ο άγριος κόσμος είναι, τώρα πια, έξω ακριβώς από την πόρτα. Και δεν μπορείς να μένεις στο σπίτι κλειδωμένος!

● Μήπως εκείνος ο πάλαι ποτέ επαναστάτης του Μάη του ’68, ο περίφημος Ντάνιελ Κον Μπεντίτ, που σαν ιππότης μιας άλλης εποχής, με την πλούσια ξανθοκαστανή κώμη του, εφόρμησε με το ξίφος του μπροστά στα στίφη των κερδοσκόπων, υπερασπιστής της αδύναμης Ψωροκόσταινας (ή Ψωρογιώργαινας αν το προτιμάτε); Τι είπε ο άνθρωπος; Έκανε αυτό που έπρεπε να κάνουν κάτι δικοί μας αιρετοί της πλάκας, κάτι διπλωμάτες Έλληνες και αγύρτες που ξέρουν να κρύβονται πίσω από τη γελοία διπλωματία τους!

● Λάβρος κατά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του προέδρου της Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο προσωπικά, υπερασπίσθηκε με σθένος την Ελλάδα. Ο ιστορικός ηγέτης του Μάη του ’68, κατηγόρησε την Κομισιόν για μεγάλο μερίδιο στην κλιμάκωση της οικονομικής κρίσης που μαστίζει την Ελλάδα, αλλά και για παντελή έλλειψη πρωτοβουλιών για την αντιμετώπισή της.

● Αλλά είπε και κάτι άλλο, που θα έπρεπε να μας προβληματίσει, ο Γάλλος ευρωβουλευτής. Απέδωσε μέρος των οικονομικών προβλημάτων της χώρας μας στην μη επίλυση του Κυπριακού(!): «ένα από τα προβλήματα της Ελλάδας είναι ο προϋπολογισμός της για την άμυνα. Το 4,3% του ελληνικού ΑΕΠ πηγαίνει στην άμυνα. Τα πρόβλημα είναι η Κύπρος και οι σχέσεις της με την Τουρκία». Χμμ! Μας έλειψαν οι φιλέλληνες τελικά!

● Εντάξει, την εθνική μας πολιτική την πληρώναμε πάντα. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, την πληρώναμε. Είτε με χρήμα, είτε σε εθνικό κόστος! Όπως και να ’χει την πληρώναμε και θα την πληρώνουμε. Μήπως να πούμε τους Αϊτινούς να μας στείλουν μερικούς τόνους καφέ να τους πουλήσουμε για να πάρουμε όπλα, όπως έκαναν το 1821;

● Αχταρμάς τα προβλήματα! Οικονομικά και εθνικά ζητήματα στο ίδιο τσουβάλι! Αυτό είναι επικίνδυνο, το μόνο σίγουρο. Τι να εννοεί άραγε ο Ντάνιελ Κον Μπεντίτ; Είναι ζήτημα καθαρά οικονομικό, ή μήπως υπονοεί κάτι άλλο; Μήπως αναφέρετε σε καμιά παραχώρηση – υποχώρηση – αναθεώρηση θέσεων;

● Κι εκείνος ο Δημήτρης Δρούτσας, ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, ο άνθρωπος που είχε την ουρίτσα του πίσω από το σχέδιο Ανάν με το μεγάλο ΝΑΙ; Προ ημερών τον έβλεπα περίεργα χαμογελαστό μ’ εκείνον τον Νταβούτογλου, τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών που ονειρεύεται οθωμανικές αυτοκρατορίες: «Με τον Δημήτρη τα είπαμε, τα βρήκαμε», έλεγε ο Νταβούτογλου. Άραγε, πόσο τιμητικό είναι να σε αποκαλεί ο Τούρκος «Δημήτρη μου»; Κι ιδιαίτερα όταν ως Έλληνας διπλωμάτης διαπραγματεύεσαι, στην κυριολεξία, εδάφη, θαλάσσιο και εναέριο χώρο; Γιατί, επί της ουσίας, αυτό κάνουμε… «Δημήτρη μου»!

● Συζητούσα προ ημερών με φίλο, για το ζήτημα των μεταναστών. Εκδήλωνε τους φόβους του για την παραχώρηση της ιθαγένειας προς τους 600 τόσες χιλιάδες μετανάστες. Η συζήτηση ξέφυγε όπως ήταν φυσικό, και πού λέτε ότι πήγε; Στο 1940! Κι εκεί μου πέταξε τα εξής: σκέφτηκες ποτέ πώς θα ήταν σήμερα η Ελλάδα, αν είχε αφήσει τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ να περάσουν απλώς από μέσα; Σκέφτεσαι πώς θα ήταν σήμερα η Ελλάδα αν ο Μεταξάς είχε πει ΝΑΙ, αντί για ΟΧΙ;

● Ομολογώ πως δεν το είχα σκεφτεί. Αλλά τώρα σκέφτομαι ότι θα ήμασταν μια ωραία τουρκική αυτοκρατορία αν δεν είχαμε ξεσηκωθεί το 1821! Και σίγουρα δεν θα μας απασχολούσαν ζητήματα όπως η Δυτική Θράκη, τα Σκόπια, οι Τσάμηδες, το Αιγαίο και φυσικά η Κύπρος! Αλλά και πάλι, πώς θα ήταν σήμερα η Ελλάδα αν είχε τελειώσει με την Κύπρο μια και καλή και την ξετίναζε από πάνω της; Δεν ξέρω αν αυτά πρέπει να τα σκεφτόμαστε ή όχι. Δεν ξέρω αν αυτές οι σκέψεις, αποτελούν πραγματικό προβληματισμό ή κάτι άλλο που δεν θέλω ν’ αναφέρω!

● Από τη μια εξέφραζε το φόβο του για την ένταξη των μεταναστών στην ελληνική ιθαγένεια, κι από την άλλη επιθυμούσε να αποτινάξει «δυσβάσταχτους ζυγούς» όπως τις ευθύνες ενός έθνους! Είναι γεγονός ότι έχουμε χάσει την ταυτότητά μας. Και σ’ αυτό δεν μας φταίει κανένας. Ο Έλληνας δεν είναι απλώς διχασμένος. Είναι και μπερδεμένος και βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση!

● Η Ιστορία γράφεται όπως γράφεται. Και ν’ αλλάξει δεν μπορεί. Και κάθε εποχή χρειάζεται να την αντιμετωπίζουμε με ψυχραιμία και σύνεση. Κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πολεμήσεις, τότε σίγουρα θα το κάνεις. Και δεν θα το κάνεις για να κρατήσεις απλώς τα σύνορα της χώρας, αλλά τα σύνορα του οίκου σου. Κάθε πόλεμος όμως είναι διαφορετικός, έχει τις δικές του αξίες. Και ο πόλεμος δεν δίνεται μόνο με όπλα, αλλά και με τις πολιτισμικές αξίες των λαών.

● Αν είναι οι μετανάστες να αλλοιώσουν τον πολιτισμό και τα ήθη μας, δεν θα φταίνε αυτοί, αλλά εμείς που δεν προσέξαμε, εμείς που μειώσαμε τις αντιστάσεις μας, εμείς που αδιαφορήσαμε. Μάθαμε να συζητάμε και να κουβεντιάζουμε στο καφενείο. Ελαφρά συζήτηση κι επαναστατική πρακτική στη φραπεδοχώρα! Δεν είναι όμως έτσι. Ποτέ δεν κάναμε μια κουβέντα σοβαρή, με έννοιες και όρους σοβαρούς, με αξιώσεις. Να δούμε τι μας φταίει και τι δεν μας φταίει! Και δεν πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να την κάνουμε ποτέ!