Ξεχάσαμε τη γνώση της αντίδρασης στο τίποτα!

Η οικονομική ύφεση που διατρέχει τον πλανήτη απ’ άκρη σ’ άκρη, επηρεάζει σαφώς όλους μας. Η Ελλάδα, λένε, βρίσκεται στα πρόθυρα της ύφεσης αυτής, αν δεν έχει ήδη εισέλθει. Δεν είμαι οικονομικός αναλυτής κι ούτε έχω πρόθεση να μιλήσω γι’ αυτό το ζήτημα. Υπάρχουν αρμοδιότεροι από εμένα να τα πουν αυτά. Εμείς βλέπουμε δίπλα μας και γύρω μας τι συμβαίνει, βλέπουμε τους ανθρώπους να δυστυχούν από την ανέχεια, βλέπουμε τη φτώχεια να πλησιάζει όλο και περισσότερο. Και ως γνωστόν, όπου υπάρχει φτώχεια, όπου υπάρχει ανέχεια, υπάρχει και μιζέρια, υπάρχει και γκρίνια.

Η Ελλάδα περνάει αυτή τη στιγμή όμως και μια άλλη μεγάλη κρίση. Ίσως τη μεγαλύτερη στην Ιστορία της. Την κρίση του «τίποτα». Το τίποτα σήμερα κυριαρχεί σ’ αυτή τη χώρα, και κάνει την οικονομική ύφεση να μοιάζει... παιχνιδάκι μπροστά στην κοινωνική κατάρρευση που αντιμετωπίζει η χώρα. Κοινωνική κατάρρευση χωρίς όρια, χωρίς σύνορα, χωρίς πάτο στο βαρέλι.

Η εγκληματικότητα στο κόκκινο. Τόσο κόκκινο που σίγουρα έχει κι άλλο ακόμα να πάει, εφόσον κανείς απολύτως δεν κάνει τίποτα απολύτως. Κράτος, πολιτεία, κυβέρνηση, αστυνομία ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΟΥΝ ΕΡΓΟ απέναντι στο έγκλημα. Δεν ξέρω τι κάνει η αστυνομία, αν μπορεί ή δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την όλη κατάσταση, όμως μοιάζει λες και δεν ενδιαφέρεται ή δεν έχει καμιά διάθεση να το κάνει. Όσες δήθεν περιπολίες και να βγάλει στους δρόμους, με περιπολικά, ζητάδες, την ομάδα «Δέλτα» με τα μηχανάκια που δεν μπορούν να σηκώσουν δύο άνδρες των 90 κιλών ο καθένας, τίποτα. Το έγκλημα όλο και μεγαλώνει, όλο και αυξάνεται.

Καθόμαστε και υπομένουμε όλα όσα συμβαίνουν και όλα όσα πρόκειται να συμβούν. Παθητικά, χωρίς αντίδραση, χωρίς διαμαρτυρία καμία. Υπάρχει πλήρης απαξίωση ηθών και αξιών. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τον διπλανό του, που ίσως να πεθαίνει. Παθητικοί δέκτες, αδυνατούμε να συντονιστούμε ώστε να αντιδράσουμε στην κατάκλιση του τίποτα. Παθητικά ανθρωποειδή, σπεύδουμε κατά αγέλες στα πολυεθνικά σούπερ-μάρκετ, αγοράζουμε οτιδήποτε σαβούρα ως «χρειαζούμενη» και την αράζουμε στην τηλεόραση για να παρακολουθήσουμε την απόλυτη ξεφτίλα, την απόλυτη φθορά, την απόλυτη κατάπτωση, την απόλυτη απραξία μας, την απόλυτη καταρράκωση της αξιοπρέπειας, τόσο των συμμετεχόντων στην ελληνική τηλεόραση όσο και τη δική μας που γελάμε μ’ αυτήν! Αλλά, ξεχνάμε ότι γελάμε με τη δική μας κατάπτωση! Γιατί κι εμείς ως τηλεθεατές συμμετέχουμε ενεργά σ’ αυτό το παιχνίδι προς το πλήρες τίποτα, επικροτώντας με την παρουσία μας μπροστά στη μικρή οθόνη αυτό που βλέπουμε.

Κανένας σήμερα δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Παγιδευμένοι σε μια δίνη που μας οδηγεί ολοταχώς στο απύθμενο βαρέλι, έχουμε ξεχάσει τη γνώση της αντίδρασης σε όλα όσα συμβαίνουν. Άραγε, όταν θα ξυπνήσουμε και θ’ αντιδράσουμε, θα έχουμε ακόμα χρόνο να διορθώσουμε τα σφάλματα του σήμερα;

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΠΡΩΙΝΟΣ ΤΥΠΟΣ στις 22 Απριλίου 2009