ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ οικονομικά χρόνια που ζούμε, η εργασιακή εκμετάλλευση μεγαλώνει συνεχώς. Καθημερινά, ακούμε για απολύσεις, στον ιδιωτικό κυρίως τομέα, για να μην μιλήσουμε για τους ελεύθερους επαγγελματίες, όπου εκεί γίνεται ο μεγάλος χαμός, κυριολεκτικά. Μαγαζιά ανοίγουν και κλείνουν καθημερινά, ακόμα και σε μια μικρή πόλη σαν τη Δράμα. Ο καθένας δοκιμάζει τις δυνάμεις του, και ο καθένας δοκιμάζεται, κυρίως, ως προς τη θέση που παίρνει απέναντι στο ζήτημα.
Πριν από ένα χρόνο περίπου, το καλοκαίρι του 2008, μια μεγάλη εταιρεία στο χώρο των κατασκευών, έκλεισε κρυφά το εργοστάσιό της και όλοι μίλησαν για «κανόνι». Μόνο που η εταιρεία, φόρτωσε μεσάνυχτα τα μηχανήματά της και την κοπάνησε στη Βουλγαρία, όπως έγινε γνωστό αργότερα. Οι φωνές υπήρχαν, όμως κανείς δεν τις άκουγε. Και επέμειναν συστηματικά να μην τις ακούνε και να μην κάνουν τίποτα. Ακόμα κι εκείνο το Εργατικό Κέντρο της Δράμας, μας είπε ότι δεν γνώριζε και πολλά πράγματα. Μετά, βγήκαν δακρύβρεχτοι στα κανάλια, και μιλούσαν για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Τρίχες, δηλαδή, αλλά τι σημασία έχει; Σημασία έχει, ότι, είτε πρόκειται για τους εκλεγμένους άρχοντες, είτε πρόκειται για το Εργατικό Κέντρο, στάθηκαν ανίκανοι να σταματήσουν την αιμορραγία αυτή. Οι μάγκες την έκαναν στη Βουλγαρία, κυριολεκτικά μέσα στη μαύρη νύχτα.
Σήμερα που η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη από πέρυσι, πάλι δεν λαμβάνεται κανένα απολύτως μέτρο. Ακούμε καθημερινά, εργαζόμενοι σε βιοτεχνίες και εργοστάσια, να βλέπουν να μειώνεται το μεροκάματο και οι μέρες εργασίας τους, χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα. Και κανένας δεν μπορεί να τους βοηθήσει, ή δεν θέλει να τους βοηθήσει, ή έτσι τουλάχιστον θέλει να λέει.
Υπάρχει εταιρεία στη Δράμα, η οποία, από τον περασμένο μήνα, έδωσε υποχρεωτικές δεκαπενθήμερες άδειες σε μέρος εργαζομένων της. Παρόλα αυτά, οι δεκαπέντε μέρες πέρασαν, αλλά κάποιοι δεν ειδοποιήθηκαν να επιστρέψουν στη δουλειά τους. Και ούτε ένα τηλέφωνο από την εταιρεία, να τους ενημερώσει για το τι πρόκειται να γίνει. Χωρίς δουλειά, χωρίς χρήματα, με μειωμένα μεροκάματα, κάποιοι συνάνθρωποί μας, προσπαθούν να επιβιώσουν. Και είναι αδύνατον, σχεδόν, να το καταφέρεις κάτι τέτοιο. Και κάποιοι άλλοι, δυστυχώς, επιμένουν να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους, στο όνομα της οικονομικής κρίσης.
Και να πεις ότι είναι η μοναδική εταιρεία στην περιοχή μας; Όχι βέβαια. Δυστυχώς είναι και άλλες. Και δυστυχώς, το χειρότερο όλων, είναι ότι, όλοι αυτοί οι αιρετοί μας άρχοντες, κάνουν το μόκο! Τηρούν σιγήν ιχθύος, δήθεν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Δήθεν ότι δεν μπορούν να επέμβουν, ότι τα οικονομικά προβλήματα των εταιρειών είναι τέτοια, που δεν μπορούν να την αναγκάσουν. Και δεν υπάρχει βεβαίως η ανάλογη στήριξη. Στήριξη ούτε προς τους επιχειρηματίες, αλλά ακόμα χειρότερα, καμία απολύτως στήριξη προς τους εργαζομένους – απολυμένους.
Τι κάνει άραγε το Εργατικό Κέντρο της Δράμας; Μπορεί να επέμβει; Μπορεί να ενσκήψει και να πάρει τον έλεγχο στα χέρια του; Μπορεί να προστατέψει τα δικαιώματα των εργαζομένων;
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Δημοσιεύθηηκε στον ΠΡΩΙΝΟ ΤΥΠΟ στις 10 Ιουνίου 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΓΡΑΨΕ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΟΥ