Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ είναι αμφίδρομη διαδικασία. Αν δεν σέβεσαι τον άλλον, δεν σε σέβεται και εκείνος και το αντίστροφο. Ο σεβασμός αναφέρεται βεβαίως σε όλα τα επίπεδα. Προσωπικά, επαγγελματικά, κοινωνικά δικαιώματα, δικαιώματα στοιχειώδους επιβίωσης.
Δεν προτίθεμαι να αναφερθώ στο ζήτημα της μεγάλης συγκάλυψης για το σκάνδαλο Παυλίδη, ή της ακόμα μεγαλύτερης ...κουκουλοποίησης του μεγαλύτερου ίσως σκανδάλου που είδε η χώρα, αυτό της Μονής Βατοπεδίου! Εκεί να δείτε σεβασμός απέναντι στον Έλληνα πολίτη: Ανύπαρκτος! Το ότι επίσης μάθαμε σ’ αυτή τη χώρα να ζούμε με την συγκάλυψη των σκανδάλων, είναι γενική παραδοχή. Μπράβο τους και μπράβο μας! Σ’ αυτή τη χώρα, συνεχίζουμε να πιστεύουμε στο: «τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή» και συνεχίζουμε τη ζωή μας όσο παθητικότερα γίνεται.
Η συγκάλυψη των σκανδάλων, θα μου πείτε, είναι ένα ζήτημα. Είτε το σκάνδαλο λέγεται Μονή Βατοπεδίου, είτε λέγεται Παυλίδης, είτε έχει το οποιοδήποτε όνομα, παραμένει ένα ζήτημα. Ακόμα όμως μεγαλύτερο σκάνδαλο παραμένει η κάκιστη ποιότητα υγείας που προσφέρει σήμερα το Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Προτιμότερο όλων είναι να μην αρρωσταίνεις ποτέ. Έτσι όμως κι αρρωστήσεις και πρέπει να πας στο νοσοκομείο, εκεί είναι που σε περιμένει η μεγάλη ταλαιπωρία. Τον ίδιο το Θεό να έχεις μέσον, δεν πρόκειται να τη γλιτώσεις! Κάποιον κολλητό όμως γιατρό του γιατρού και τα λοιπά, τότε μπορείς να ελπίζεις ότι θα ενδιαφερθούν κάπως. Και όχι πάντα!
Ας δούμε ένα παράδειγμα. Έχεις πόνους. Πηγαίνεις σε ιδιώτη γιατρό, ο οποίος τυχαίνει να ενδιαφέρεται και σε βοηθάει σημαντικά. Κάνεις τις αναλύσεις αίματος και ό,τι άλλο χρειαστεί. Ο γιατρός υποψιάζεται σκωληκοειδίτιδα και σε στέλνει στο νοσοκομείο να σε δει ένας χειρουργός. Στα έκτακτα περιστατικά, γίνεται πολλές φορές ένας μικρός πανικός. Είναι αλήθεια ότι εκεί οι γιατροί πρέπει να εξετάζουν δύο και τρεις ασθενείς ταυτόχρονα.
Και ξαφνικά κολλάς στο πρωτόκολλο! Ο γιατρός στο νοσοκομείο σου λέει να ξανακάνεις τις εξετάσεις, γιατί αυτές τις έκανες σε ιδιώτη. (Μόλις το ίδιο πρωί, πριν από 4-5 ώρες). Δεν τις δέχεται. Κι εσύ απορείς! Όμως, για να σε δει ο χειρουργός, πρέπει να κάνεις τις εξετάσεις με παραπεμπτικό! Και οι ώρες περνούν. Με τα πολλά και μετά από ένταση, αναγκάζεται και τηλεφωνεί στον ιδιώτη γιατρό που σ’ έστειλε, ο οποίος τηλεφωνεί προσωπικά στον χειρουργό για να σε δει! Στην ξευτίλα δηλαδή! Πρέπει κάποιος άλλος να μιλήσει για σένα. Και είσαι τυχερός που ο ιδιώτης γιατρός σου, είναι άνθρωπος με Α κεφαλαίο και δείχνει πραγματικό ενδιαφέρον. Διαφορετικά ξανά τις εξετάσεις από την αρχή, αυτές που έκανες μόλις πριν από 5 ώρες! Τα δικαιώματά σου στην υγεία, τα έχουν ήδη εξαφανίσει. Κι ας πληρώνεις ΙΚΑ, ΤΕΒΕ και άλλα ασφαλιστικά ταμεία!
Ο χειρουργός επιτέλους σε δέχεται. Κάνει την απαραίτητη εξέταση και αποφαίνεται ότι δεν τρέχει τίποτα και σε διώχνει. Τα συμπτώματα όμως επιμένουν. Παρόλα αυτά, η συμπεριφορά τους σε τσακίζει. Σου δείχνουν όλη τους την αδιαφορία κατά πρόσωπο. Κι όταν χάνουν το οικογενειακό βιβλιάριο υγείας που σου είναι απαραίτητο, εκεί να δεις. Σε βγάζουν και υπεύθυνο επειδή χάθηκε πάνω από τον πάγκο. Ό,τι και να πεις, ατάραχοι, αδιάφοροι, σου ρίχνουν και τις ευθύνες από πάνω, επειδή εκεί μέσα οι ασθενείς «το έχουν κάνει μπαρ» (τον πάγκο εννοεί). Όταν τους ρίχνεις τις ευθύνες, αρχίζει κι αναφέρεται στο σύστημα που είναι έτσι, είναι αλλιώς, είναι το άλλο.
Οι πόνοι συνεχίζουν και επανέρχεσαι στο νοσοκομείο κι αναγκάζονται με τα πολλά να σου κάνουν εισαγωγή, να παρακολουθήσουν την πορεία της υγείας σου. Και ηρεμείς κάπως.
Και κάποια στιγμή, συγγενής του ασθενούς ζητά από κάποιον με πράσινες φόρμες ένα μαξιλάρι για τον ασθενή στο τάδε δωμάτιο. Τον πιάνουν τα γέλια και απαντάει σκασμένος ο άνθρωπος: «έχουμε έλλειψη από μαξιλάρια»!
Αλλά θα μου πείτε, τα μαξιλάρια σε μάραναν; Εδώ δεν έχουν γάζες, δεν έχουν τα απολύτως απαραίτητα και τα μαξιλάρια σου έφταιξαν; Δεν υπάρχει ενδιαφέρον, δεν υπάρχει η απαραίτητη προσοχή στον ασθενή, στο μαξιλάρι κόλλησες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΓΡΑΨΕ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΟΥ