Ποίηση ποιούν

Αν δεν ήσουν, ποίηση, εσύ,

θα ’πρεπε να πέσω στης Βαρβάρας τα νερά

και να πνιγώ.

Εσύ με σώζεις.

Εσύ σαν στύλος με κρατάς.

Σε σένα καταφεύγω, όταν νιώθω

να με ζώνουν θολωμένα νέφη·

με σένα πλάγι μου πέρασα μπόρες και μπόρες.

Ξέρω εσύ πιστωτικές κάρτες δε δίνεις,

δε δίνεις πλούτη, κότερα και βίλες.

Δεν είσαι συ πολυκατάστημα

με φαντασμαγορίες πλαστικές,

ή με κενά θαμβωτικά τεχνάσματα,

όλα τα ξέρω,

αλλά σε σένα καταφεύγω όπως ένα μικρό παιδί,

που όταν  πέσει και χτυπήσει,

βάζει τα κλάματα και τρέχει στη μητέρα του.

Νίκος Α. Κωνσταντινίδης

Οπτική Γωνία 11

Θεσσαλονίκη 1998