Τελικός στόχος: μείωση του κοινωνικού κράτους, αύξηση των πρόωρων θανάτων!

ΘΕΡΜΟ πολιτικό καλοκαίρι, λένε συνεχώς οι διάφοροι πολιτικοί αναλυτές. Κάτι θα ξέρουν αυτοί περισσότερο για να το λένε! Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, είναι η σταθερή κουβέντα πια. Τι άλλο θα μπορούσε ν’ απασχολήσει τον κοσμάκη, τον λαουτζίκο; Χρόνια και χρόνια στη δουλειά, για να μπορείς να ανταπεξέρχεσαι στις υποχρεώσεις της καθημερινότητας. Οι μειώσεις μισθών πάνε πακέτο με τις αυξήσεις των υποχρεώσεων όλων μας. Όταν τα έσοδα λιγοστεύουν, είναι λογικό και επόμενο να αυξάνονται τα έσοδα! Ήρθε και η νέα αύξηση του ΦΠΑ από την 1η Ιουλίου στο 23%! Πληρώνουμε ήδη, δηλαδή, το ένα τέταρτο της τιμής του προϊόντος στο κράτος. Έξτρα φόρος που αντλείται φυσικά από τον καταναλωτή, από τον πελάτη. Και μπήκε και ΦΠΑ στις συμβολαιογραφικές πράξεις. Πράγμα που έφερε ήδη την καθίζηση και σ’ αυτόν τον χώρο.

Δουλεύεις μια ολόκληρη ζωή, μεγάλο μέρος του μισθού σου πηγαίνει στα ασφαλιστικά ταμεία, υποτίθεται για την ιατροφαρμακευτική σου περίθαλψη και τα γεράματα. Κι όταν φτάσεις στα 60-65 σου, περιμένεις να βγεις στη σύνταξη, για ν’ απολαύσεις ως περήφανη τρίτη ηλικία το υπόλοιπο του βίου που απομένει. Αλλά λογάριαζες χωρίς τον ξενοδόχο! Που ζητάει κι άλλη αύξηση στις εισφορές σου προς το κράτος, που σημαίνει ότι θα σου τα αφαιρέσει από την ίδια σου τη σύνταξη με αποτέλεσμα όχι μόνο να σου τη μειώσει αλλά και να σου αυξήσει και τα χρόνια της δουλειάς σου.

Κι εκεί που έλεγες ότι με την καλή ζωή που κάνουμε, με το που φτάσαμε τις κοινωνίες μας σε υψηλότερο βιοτικό επίπεδο και αυξήσαμε το προσδόκιμο ζωής, να που πρέπει να τα δώσεις πίσω όλα αυτά. Πρέπει να ξεπληρώσεις, λένε, όλα αυτά που τόσα χρόνια απολάμβανες! Λες και δεν τα πληρώναμε. Άλλαξαν τα πάντα. Ακόμα και όσα δεν φανταζόμασταν.

Ένα μικρό παράδειγμα. Ασφαλισμένος του ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ). Ασθενής με σακχαρώδη διαβήτη, έπαιρνε ταινίες και βελόνες για τη μέτρηση του σακχάρου. Τις έγραφε ο γιατρός του ΤΕΒΕ, τις αγόραζε από το φαρμακείο με τιμολόγιο, έκανε δαπάνη και με επιταγή έπαιρνε τα χρήματα πίσω. Κόστος ταινιών 40-50 ευρώ, κόστος βελόνων 10 ευρώ. Τι άλλαξε τώρα; Για να κάνει τη δαπάνη ο ασθενής (μιλάμε για χρόνια ασθένεια), πέρα από την συνταγογράφηση του γιατρού του ΤΕΒΕ, θα πρέπει να πάει και σε δημόσιο νοσοκομείο, όπου εκεί, ο κρατικός φορέας, θα βεβαιώσει εκ νέου την ασθένεια και θα του χορηγήσει γνωμάτευση ότι είναι όντος διαβητικός. Κι αυτό θα πρέπει να γίνεται κάθε φορά! Λες και δεν τα πλήρωσε στον φαρμακοποιό που έκοψε τιμολόγιο. Λες και ο γιατρός του ΤΕΒΕ δεν υπάρχει. Στην ουσία τον καταργούν ως αναξιόπιστο!

Μ’ αυτόν τον τρόπο, αγνοούν κατ’ αρχάς τον ίδιο τον γιατρό του ΤΕΒΕ (όχι ότι δεν υπάρχουν απατεώνες, σαφώς και υπάρχουν) και θεωρούν εξ αρχής τον ασθενή κομπιναδόρο, ότι θα κλέψει τα 10 ή 50 ευρώ του ΤΕΒΕ! Αντί να ελέγξουν με διαφορετικούς τρόπους τις απάτες που φυσικά και γίνονται, προτιμούν να ταλαιπωρήσουν τον ασθενή με γνωματεύσεις κάθε λίγο και λιγάκι, παρά να κυνηγήσουν το έγκλημα με αυστηρούς ελέγχους. Στην ουσία δεν κερδίζεις τίποτα, αφού και το έγκλημα παραμένει και ο απατεώνας ασθενής, γιατρός ή φαρμακοποιός δεν διώκεται. Και ποιος διαβεβαιώνει το σύστημα, ότι ο γιατρός του δημόσιου κρατικού νοσοκομείου δεν θα κάνει ή δεν κάνει κομπίνα με ασθενείς που τους προμηθεύει με γνωματεύσεις ψευδείς για να παίρνουν ταινίες μέτρησης σακχάρου και βελόνες; Άλλωστε, τα νοσοκομεία της Ελλάδας, βρίθουν από απατεώνες που κάνουν κομπίνες με τα υλικά! Αυτό είναι γνωστό…

Μειώνουν συντάξεις, αυξάνουν τον χρόνο εργασίας πριν τη σύνταξη, μειώνουν την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, μειώνουν το κοινωνικό κράτος. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την Ευρώπη. Μελέτη Βρετανών επιστημόνων γι’ αυτό το θέμα, έδειξε ότι όταν όλα αυτά συμβαίνουν, τότε έχουμε αύξηση πρόωρων θανάτων από καρδιακά νοσήματα και ασθένειες σχετικέ με το αλκοόλ. Η σχετική έρευνα έδειξε ότι ο απλός κόσμος κινδυνεύει να πληρώσει ακριβά τις περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, ακόμα και με τη ζωή του, τόνισε ο Βρετανός επιστήμονας Στάκλερ. Άρα, στην ουσία, μειώνεται και πάλι το προσδόκιμο ζωής. Αυτό που κάναμε πάνω από εκατό χρόνια να πετύχουμε, με την καλυτέρευση των συνθηκών ζωής. Αυτός είναι άραγε ο τελικός στόχος;