Ο ΟΡΟΣ «Νέα Μεταπολίτευση», εισβάλλει σταθερά στη ζωή μας. Είναι ένας όρος που ειπώθηκε για πρώτη φορά την επομένη ημέρα από την εξαγγελία του Έλληνα πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου (στο ακριτικό Καστελόριζο), για την είσοδο της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Είναι ένας όρος που προσπαθεί να σηματοδοτήσει μια νέα εποχή που προβάλλει μπροστά μας, ένα διαφορετικό, πολιτικά τουλάχιστον, μέλλον.
Αλλά οι μεταπολιτεύσεις δεν προσδιορίζουν πάντα μόνον μεγάλες πολιτικές αλλαγές, αλλά κυρίως και κοινωνικές. Με τον όρο «μεταπολίτευση» εννοείται η αλλαγή του πολιτεύματος. Στην Ελλάδα σήμερα, με τον όρο μεταπολίτευση, έμεινε να εννοούμε την περίοδο της νεώτερης ιστορίας μετά την πτώση της χούντας, όπου έγινε μια μεγάλη αλλαγή: από τη Δικτατορία περάσαμε στην Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Να σημειώσουμε εδώ, ότι, μεταπολίτευση υπήρξε και κατά τη διάρκεια της επτάχρονης Δικτατορίας, όπου με «δημοψήφισμα» άλλαξε το πολίτευμα που ήταν η Βασιλευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της μεταδικτατορικής μεταπολίτευσης, είναι η νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος που μέχρι τότε ήταν παράνομο, ενώ έγινε και μια σημαντική προσπάθεια απάλυνσης των πληγών που είχαν ανοίξει οι ιδεολογικές διαμάχες από την απελευθέρωση (τέλος Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου – Εμφύλιος) μέχρι και το 1974.
Η μεταπολίτευση σηματοδότησε επίσης και την άνοδο στην εξουσία της πρώτης Κεντροαριστερής κυβέρνησης (1981 – Ανδρέας Παπανδρέου – ΠΑΣΟΚ), με ειρηνικό τρόπο και ακολούθησε η μεγάλη συγκατοίκηση Καραμανλή – Παπανδρέου. Έκτοτε, άλλαξαν πάρα πολλά σ’ αυτή τη χώρα. Το πολίτευμα, ή καλύτερα το πολιτικό μας σύστημα, μετατράπηκε κυριολεκτικά σε δικομματικό, το οποίο κυβέρνησε τη χώρα για 35 ολόκληρα χώρα. Δικομματικό, είναι το πολιτικό εκείνο σύστημα κατά το οποίο, τα δύο μεγάλα κόμματα κυβερνούν εναλλάξ τον τόπο. Και οι Έλληνες το ένιωσαν αρκετά καλά στο πετσί τους.
Η 35χρονη δημοκρατία μας, έμελλε να κουραστεί από τον δικομματισμό και μάλλον χρειάζεται ανανέωση. Φτάσαμε, οριακά πια, στην πλήρη αμφισβήτηση του δικομματισμού. Ο τόπος έχει ανάγκη από κάτι νέο. Οι κυβερνήσεις των οικογενειών Καραμανλή και Παπανδρέου δεν μπορούν να ανταποκριθούν πια. Και απ’ ό,τι έδειξε ο χρόνος, ούτε και τα λοιπά κόμματα της αντιπολίτευσης στη Βουλή, μπορούν να προσφέρουν νέες απόψεις και ιδέες, προκειμένου η χώρα να πάψει να διολισθαίνει και να βγει από το τέλμα στο οποίο έχει περιπέσει.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο χώρος της Αριστεράς ο οποίος συνεχίζει να διασπάται, διαιρούμενος πολλαπλασιαζόμενος, χωρίς να προσφέρει καμία απολύτως πρόταση νέας διακυβέρνησης της χώρας. Οι δήθεν νέες εξαγγελίες, παραμένουν σε καθαρά ομαδικά επίπεδα, όπου οι διάφορες ομάδες πολεμούν η μία την άλλη με όρους καθαρά παλαιοκομματικούς (διασπάσεις και ομαδοποιήσεις), ευαγγελίζοντας δήθεν το νέο ανανεωτισμό. Στην ουσία, δίνουν διέξοδο μόνο στις προσωπικές τους ανησυχίες και όχι στην ή στις πλειοψηφίες του ελληνικού λαού, που βρίσκεται αντιμέτωπος με το άγνωστο.
Χαρακτηριστικές είναι οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, όπου διαφαίνεται η κούραση του εκλογικού σώματος, των πολιτών, οι οποίοι, δεν ξέρουν ποιον απ’ τους δύο μεγάλους του δικομματισμού να προτιμήσουν.
Το αξίωμα είναι σταθερό και αναλλοίωτο μέσα στο χρόνο: ανανέωση δεν γίνεται με παλαιά υλικά παρά μόνο με νέα. Και ανανέωση δεν γίνεται αν δεν γκρεμίσεις, αν δεν χτυπήσεις, αν δεν κόψεις, αν δεν παροπλίσεις παλαιά υλικά! Είναι κανόνας, είναι νόμος της φύσης, νόμος της ζωής!
Η Αριστερά σ’ αυτή τη χώρα θα έπρεπε να ενώνει και όχι να διαιρείται η ίδια και να διαιρεί τους πολίτες. Πώς ευαγγελίζεσαι την ανανέωση όταν διαιρείσαι; Πώς θα ενώσεις τον κόσμο προς μια νέα τολμηρή πολιτική, όταν δεν έχεις να προτείνεις τίποτα άλλο εκτός από την περιθωριοποίησή σου;
Οι δικομματικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, αφού δεν είχαν δυνάμεις να κυβερνήσουν με θάρρος και τόλμη, προτίμησαν τελικά να υποθηκεύσουν τη χώρα προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία. Το ίδιο κάνει και η Αριστερά: προτιμάει να διαιρείται, φοβούμενη μη χάσει τις ομαδούλες της. Η απόλυτη διολίσθηση δηλαδή, ενός, υποτιθέμενα ανανεωτικού, χώρου. Εγκλωβισμός και περιθωριοποίηση! Πώς θα προχωρήσουμε έτσι προς τη νέα μεταπολίτευση; Με τι προτάσεις; Με τι νέο;
Θανάσης Πολυμένης
[ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΑ ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ SEVEN ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ ΣΤΙΣ 7 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΓΡΑΨΕ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΟΥ