Σκοτώνουμε για να δείξουμε ότι απαγορεύεται να σκοτώνουμε!

«Γιατί σκοτώνουμε ανθρώπους οι οποίοι σκότωσαν ανθρώπους, προκειμένου να διδάξουμε ότι το να σκοτώνεις είναι λάθος;», αναρωτιόταν προ ημερών μια Νεοϋορκέζα δικηγόρος, η Κλερ Χόγκενεϊβερ, με αφορμή την εκτέλεση ενός θανατοποινίτη, του Ρόνι Λι Γκάρντνερ, που εκτελέστηκε στις 18 Ιουνίου 2010. Ο ίδιος, είχε το δικαίωμα να επιλέξει τον τρόπο που θα πεθάνει: δια τυφεκισμού.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Διεθνούς Αμνηστίας, η θανατική ποινή δεν ισχύει σήμερα πια, σε 136 χώρες.

- 58 χώρες διατηρούν στη νομοθεσία τους και εφαρμόζουν τη θανατική ποινή.

- 92 χώρες κατήργησαν εντελώς τη θανατική ποινή.

- 9 κράτη τη διατηρούν, όμως μόνο για εξαιρετικές περιπτώσεις (π.χ. για εγκλήματα σε εμπόλεμες περιόδους).

- 35 χώρες διατηρούν νομοθεσία που επιτρέπει τη χρήση της θανατικής ποινής για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου, ωστόσο στα κράτη αυτά δεν έχει εφαρμοστεί η θανατική ποινή τουλάχιστον για τα τελευταία 10 χρόνια.

Στην Ελλάδα, η θανατική ποινή καταργήθηκε οριστικά και με νόμο το 1994 (αρκετά πρόσφατα) και συνταγματικά το 2001. Τελευταίος πολίτης που εκτελέστηκε ήταν ο 27χρονος Βασίλης Λυμπέρης (1945-1972) στο Ηράκλειο στις 25 Αυγούστου 1972. Κρίθηκε ένοχος με την κατηγορία ότι έκαψε ζωντανούς την εν διαστάσει σύζυγό του, την πεθερά του και τους δύο γιους του.

Η απαγόρευση είναι τόσο παλιά, σχεδόν όση και η ύπαρξη του ανθρώπινου γένους: «Ου φονεύσεις». Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε. Παρ’ όλα αυτά, ο άνθρωπος σκότωνε, σκοτώνει και θα συνεχίσει να σκοτώνει συνανθρώπους τους. Σκοτώνει, έχοντας στην άκρη της γλώσσας του πολλές-πολλές δικαιολογίες. Δολοφονεί από έναν απλό λόγο, για ευτελή χρηματικά ποσά ή αντικείμενα, για κτηματικές διαφορές, για οικογενειακούς λόγους, γιατί του έθιξαν το φιλότιμο, για λόγους ηθικούς, για λόγους ζήλιας και πάθους, μέχρι που οργανώνει τη διενέργεια πολέμων, όπου εκεί σκοτώνει χωρίς κανείς να ενοχλήσει κανέναν. Σ’ έναν πόλεμο, κανένας δεν εγκαλεί τον νικητή για το θάνατο άμαχου πληθυσμού, αφού έτσι κι αλλιώς είναι νικητής και έχει το δίκιο με το μέρος του. Ο άνθρωπος σκοτώνει, ίσως μέχρι να κορέσει τη δίψα του για θάνατο και «απαίτηση δικαιοσύνης»!

Έτσι, ο άνθρωπος, όρισε κανόνες και νόμους. Τι είναι δολοφονία; Πότε μπορούμε να μιλάμε για μια άδικη δολοφονία; Πότε μπορούμε να μιλάμε για μια δίκαια δολοφονία; Και προσπάθησε, ο άνθρωπος, να νουθετήσει και να απαγορεύσει τη δολοφονία μέσω της ίδιας της δολοφονίας. Είναι άραγε αυτό σωστό;

«Γιατί σκοτώνουμε ανθρώπους οι οποίοι σκότωσαν ανθρώπους, προκειμένου να διδάξουμε ότι το να σκοτώνεις είναι λάθος;» Αιώνιο ερώτημα, αλλά κανείς δεν θα δώσει απάντηση. Είμαστε ή δεν είμαστε κοινωνίες της συγχώρεσης; Αν ναι, τότε γιατί να βάφουμε με αίμα τα χέρια μας, ακριβώς όπως ένας δολοφόνος που το κάνει για τους δικούς του λόγους;

Όταν όλοι αποδέχονται έναν νόμο, τότε σημαίνει ότι όλοι είναι συνένοχοι στην εκτέλεσή του. Όπως η ποινή του θανάτου. Άρα, επικροτούμε την πράξη της δολοφονίας, μέσω μιας άλλης δολοφονίας. Σκοτώνουμε έναν δολοφόνο, επειδή ακριβώς σκότωσε κάποιον άλλον!

Οι υποστηρικτές της, πιστεύουν ότι έτσι παραδειγματίζονται οι διαπράττοντες εγκλήματα. Ότι η θανατική ποινή, μπορεί να λειτουργήσει ως μια μορφή εκφοβισμού. Κι όμως, τα στοιχεία της Διεθνούς Αμνηστίας αποδεικνύουν το αντίθετο.

Η έννοια της τιμωρίας με τη φυλάκιση του εγκληματία, είναι ο σωφρονισμός και όχι η εκδίκηση. Καλύτερα λοιπόν ένας φόνος λιγότερος, από μια μη εκδικητική κοινωνία, παρά ένας φόνος ακόμα, που ίσως να είναι και αποτέλεσμα δικαστικής πλάνης (περίπτωση Αριστείδη Παγκρατίδη, του επονομαζόμενου και δράκου του Σέιχ Σου).

Κι όμως, όλο αυτό, μοιάζει με την πρόθεση του ανθρώπου να εξιλεωθεί για κάτι. Είναι ίσως η αρχέγονη εκείνη θυσία του ανθρώπου προς τους θεούς, ότι μόνο δια του αίματος μπορεί να εξιλεωθεί ένας δολοφόνος και να συγχωρεθεί από τον Θεό.

Σε άλλες χώρες, όπως είναι η Κίνα, η ποινή του θανάτου εφαρμόζεται ακόμα και για μικροκλοπές, χώρα η οποία ευθύνεται για τα τρία τέταρτα των εκτελέσεων θανατοποινιτών στον κόσμο. Κι όμως, όλα αυτά, δεν έχουν θέση στο ανθρώπινο γένος. Όσο σκληρός κι αν είναι ένας δολοφόνος, καμιά κοινωνία δεν έχει κανένα δικαίωμα, να μεταβάλλεται σε δολοφόνο!