Οι σύγχρονοι σκλάβοι!

● Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ γύρω μου, είναι απογοητευτικός. Αλλά αυτή η απογοήτευση, δεν είναι ένα συναίσθημα που νιώθει μόνο ο υπογράφων. Είναι απλώς η περιγραφή μιας πραγματικότητας. Είναι η εικόνα που αντιμετωπίζουν πολλοί άνθρωποι γύρω μας, φίλοι και συγγενείς μας. Και δεν θα κουραστώ να το λέω: βιώνουμε συνθήκες σύγχρονης σκλαβιάς, στον εργασιακό χώρο.

● Μπορεί ορισμένοι εργαζόμενοι να μην έχουν αλυσίδες στα πόδια τους, αλλά τους έχουν δέσει τα χέρια πισθάγκωνα, με εκβιαστικούς όρους. Δεν εργάζονται, αλλά ανήκουν στο εργατικό δυναμικό μιας βιοτεχνίας. Δεν μπορούν να απολυθούν, γιατί ο εργοδότης δεν τους απολύει, αλλά δεν εργάζονται κιόλας, άρα δεν πληρώνονται.

● Δεν μπορούν να πάρουν ταμείο ανεργίας, έστω αυτό, γιατί ο εργοδότης δεν τους απέλυσε, γιατί είναι εργατικό δυναμικό της επιχείρησης, όμως δεν εργάζονται γιατί τους έχει σε υποχρεωτική άδεια. Αν αυτό δεν είναι η σύγχρονη σκλαβιά, τότε τι είναι σκλαβιά; Διαβάστε λοιπόν περίπτωση. Και δεν είναι μόνο μία, είναι πολλές παρόμοιες περιπτώσεις.

● Βιοτεχνία στη Δράμα. Διέκοψε τις εργασίες της περίπου δέκα μέρες πριν το Πάσχα. Ο λόγος ότι δεν έχει δουλειά. Η βιοτεχνία παραμένει εν ενεργεία. Δεν έκλεισε οριστικά. Έδωσε επ’ αόριστον υποχρεωτική άδεια σε όλους τους εργαζομένους της. Άρα λοιπόν, οι «πρώην» εργαζόμενοί της, βρίσκονται σε υποχρεωτική άδεια λόγω αναδουλειάς. Αυτό σημαίνει ότι δεν πληρώνονται (από πριν από το Πάσχα!!!)

● Δεν τους απέλυσε. Άρα δεν πήραν καμία απολύτως αποζημίωση. Και εφόσον δεν απολύθηκαν, άρα, δεν μπορούν να διεκδικήσουν ταμείο ανεργίας. Και φυσικά, επίσημα, δεν είναι άνεργοι!!! Υπολογίστε τώρα μόνοι σας ποιο θα μπορούσε να είναι το πραγματικό ποσοστό ανεργίας!

● Αυτοί λοιπόν οι «δεσμευμένοι εργαζόμενοι» (άντε να μην τους λέω σκλάβους κι ανατριχιάζετε), δεν μπορούν να εργαστούν επίσημα πουθενά αλλού. Και να βρουν ίσως μιαν άλλη δουλειά, δεν μπορούν να προσληφθούν. Μπορούν όμως να παραιτηθούν από την επιχείρηση στην οποία ανήκουν ως εργατικό δυναμικό που δεν εργάζεται. Άρα, δεν δικαιούνται αποζημίωσης, ούτε ταμείου ανεργίας. Και θα έχουν φύγει με τη θέλησή τους!

● Και κάποιοι από αυτούς, όσοι μπορέσουν, θα βρουν μερικά υποτιθέμενα μεροκάματα στη ζούλα να κάνουν, μήπως και βγάλουν κάνα φράγκο και μπορέσουν να πληρώσουν ενοίκια, ηλεκτρικό, τηλέφωνα, διατροφή, τα φροντιστήρια των παιδιών και το χαρτζιλικάκι τους και πόσα άλλα!!! Και είναι σίγουρα και στα δανεικά: από γονείς, από συγγενείς, από τράπεζες!

● Υπάρχουν και οι άλλοι εργαζόμενοι. Αυτοί που εργάζονται την εβδομάδα μία ή δύο μέρες. Μπορεί ακόμα και πέντε ή δέκα ώρες την εβδομάδα. Για υπολογίστε τα έσοδα του μήνα; Πόσα μπορεί να είναι; Κι αυτοί στο σύγχρονο σκλαβοπάζαρο εργαζομένων επιβιώνουν. Τι δικαιώματα μπορούν να θεμελιώσουν άραγε;

● ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟ τις πλέον ιστορικές καμπές για τη χώρα. Ο κύκλος της Μεταπολίτευσης έχει αρχίσει να κλείνει. Τα πολιτικά δεδομένα στη χώρα αλλάζουν άρδην. Μόνο που δεν μπορούμε να τα δούμε ξεκάθαρα. Τα τελευταία χρόνια πάντα υποστήριζα και ακόμα περισσότερο τώρα, τη δημιουργία μιας κυβέρνησης υπερκομματικής, μακριά από τα όποια πολιτικά μικροκομματικά τερτίπια του δικομματισμού και όχι μόνο.

● Για να μην παρεξηγηθώ, δεν αναφέρομαι ούτε σε εθνικοπατριωτικές κυβερνήσεις, ούτε σε φασιστικές ομάδες τύπου χούντας, ούτε εθνικόφρονες καταστάσεις, ούτε υπερεθνικιστικές ανοησίες. Μιλάω για υπερκομματική κυβέρνηση, για μια υπερκομματική συνεργασία, με άτομα κύρους που θα προέρχονται από όλους τους χώρους και με προσωπικότητες από τον πανεπιστημιακό και τον οικονομικό χώρο.

● Αυτό έχει ανάγκη άμεση σήμερα η χώρα. Κι ας αφήσουμε στην άκρη πια τις μεταξύ μας αντιπαλότητες. Προτεραιότητα δεν έχει η σωτηρία της χώρας και φυσικά των υπηκόων της;