Τα σύννεφα της διαφθοράς!

ΓΕΜΙΣΕ σύννεφα η χώρα κι ετοιμαζόμαστε να πέσουμε απ’ αυτά! Φυσικά, πολλοί βγαίνουν κάθε λίγο και λιγάκι και μας το λένε: πέφτουμε από τα σύννεφα. Η αιθαλομίχλη, είτε προέρχεται από το νέφος της μόλυνσης, είτε από το νέφος της καύσης ξύλων στο τζάκι και άλλων  υλικών, δημιουργεί συνεχώς σύννεφα που μας  θολώνουν την όραση. Αγαπημένη τακτική των πολιτικών αυτής της χώρας να θολώνουν πάντα τον ορίζοντα και τα νερά, όταν πάει να πέσει μια πετρούλα και να αναταράξει το σύμπαν.

            Είμαστε τελικά μια διεφθαρμένη χώρα, ή απλώς είμαστε μια χώρα με πολιτικούς επιρρεπείς στη διαφθορά και στη μίζα; Δισεπίλυτο πρόβλημα, είναι αλήθεια, καθώς η αιθαλομίχλη των σκανδάλων πληθαίνει τόσο επικίνδυνα, που πια έφτασε ο καιρός να βγάλουμε το κεφάλι έξω απ’ τη χαβούζα για να ανασάνουμε.

            Από την περίπτωση της γερμανικής εταιρείας SIEMENS, η οποία ακόμα δεν έφτασε καν στα δημόσια δικαστήρια και είναι αμφίβολο αν ποτέ φτάσει, με το διευθυντικό της στέλεχος τον κ. Χριστοφοράκο να έχει τόσα στοιχεία που θα μπορούσε όχι απλώς να χώσει στη φυλακή πολλούς πολιτικούς μας, αλλά να βάλει κάγκελα γύρω από την Βουλή και να την μετατρέψει σε φυλακή, μέχρι την περίπτωση του Άκη Τσοχατζόπουλου και της οικογένειάς του, του Αντώνη Κάντα που ομολόγησε ότι οι μίζες έπεφταν βροχή και του Παναγιώτη Ευσταθίου, μέχρι την περίπτωση Λιάπη, Τομπούλογλου, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και άλλα, η διαφθορά έχει γίνει πλέον θεσμός! Ας μην ξεχνάμε και στο σκάνδαλο του Χρηματιστήριο για το οποίο, ούτε λόγος πια…

            Και αν η διαφθορά και οι μίζες έχουν γίνει θεσμός σ’ αυτόν τον πολύπαθο τόπο, μεγάλο ρόλο παίζει η … θεσμοθετημένη ατιμωρησία όλων αυτών και όλου του πολιτικού κόσμου, των παρατρεχάμενων και των ακολούθων τους. Επαγγελματίες πολιτικοί όπως ο Μιχάλης Λιάπης, πού έβρισαν συνεχώς διεξόδους για να ελίσσονται, με την ανοχή – δεν θα πω της ευάλωτης νομοθεσίας προς όφελός τους – αλλά του κόσμου, όλων ημών και υμών που τους ψηφίζαμε χρόνια τώρα για να μπορούν να κάθονται αυτοί στον σβέρκο μας.

Εδώ ισχύει εκείνο το μεγάλο ερώτημα: εμείς κάναμε έτσι τους πολιτικούς με την πλήρη ανοχή μας, ή έτσι ήταν πάντα αυτή η κάστα που διοικεί την χώρα εδώ και πάνω από 30 χρόνια; Ο Λιάπης, προερχόμενος από πολιτική οικογένεια, ο αείμνηστος θείος του Κωνσταντίνος Καραμανλής διοίκησε και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανόρθωση της χώρας και την έβαλε σε ευρωπαϊκά μονοπάτια, ενώ υπήρξε υπουργός κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του εξαδέλφου του Κώστα Καραμανλή, κι αυτός ανιψιός που κληρονόμησε εξουσία εξαιτίας του εθνάρχη θείου. Μια σοφή παροιμία λέει: σ’ όποιον δεν δίνει ο θεός παιδιά, του δίνει ο διάβολος ανίψια!

Τι έκαναν; Εξαργύρωσαν απλώς ένα όνομα, έλαβαν θέσεις εξουσίας και πορεύτηκαν. Ο δρόμος του καθενός είναι γνωστός. Το ίδιο έγινε και από την άλλη πλευρά, στην οικογένεια Παπανδρέου. Από τον Γέρο της Δημοκρατίας μέχρι τον Γιώργο Παπανδρέου με ενδιάμεσο έναν πολιτικό ισχυρό Ανδρέα Παπανδρέου, η Ελλάδα πορεύτηκε μέχρι το 2010, όπου χτύπησε το καμπανάκι! Μνημόνιο!

Και τα πάντα άλλαξαν μέσα σε μια νύχτα. Όμως λέτε να ήρθε ο καιρός να πληρώσουν όλοι αυτοί για τα έργα τους; Πόσοι, ποιοι και πώς όμως θα πληρώσουν; Πολλά από τα σκάνδαλα έχουν παραγραφεί, άλλα καλύπτονται ενδελεχώς από κλειστά στόματα και καλά σφραγισμένες και γεμάτες τσέπες και άλλα προστατεύονται στην κυριολεξία από την  υφιστάμενη νομοθεσία που δεν λέει να αλλάξει. Κάποτε όλοι αυτοί πρέπει να οδηγηθούν στον εισαγγελέα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και να τιμωρηθούν αναλόγως.

Ο Χάρης Τομπούλογλου, είναι η περίπτωση ενός παιδιού του κομματικού σωλήνα. Από νεαρή ηλικία στο κόμμα, μας θυμίζει την περίπτωση Γκρούεζα (Διονύσης Παπαγιανόπουλος «Υπάρχει και φιλότιμο» με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα στο ρόλο του υπουργού Μαυρογυαλούρου). Το κόμμα τους έθρεφε για δεκαετίες. Κρατικοδίαιτοι, χωρίς πραγματική δουλειά όπως την γνωρίζουμε οι περισσότεροι για το γνωστό μεροκάματο, πάντα κομματικά προστατευόμενοι, αποκτούσαν κάποια στιγμή εξουσία. Για την οποία δεν ενδιαφέρονταν να την διαχειριστούν για το κοινό καλό του κόσμου, αλλά ως μοναδική ευκαιρία πλουτισμού. Κι ας έβγαιναν στα προεκλογικά μπαλκόνια κι ας παραληρούσαν ότι θα χάριζαν τους μισθούς του δημάρχου στα ευαγή ιδρύματα ή του νοσοκομείου στο ίδρυμα!

Δεν ξέρω αν οι εισαγγελείς αυτής της χώρας, αυτή η έρμη η θεότυφλη Ελληνική Δικαιοσύνη μπορέσει να τους μαζέψει όλους αυτούς, αν οι νόμοι γίνουν περισσότερο αυστηροί ή επιτέλους γίνουν χρήσιμα εργαλεία και αξιοποιηθούν σωστά για να αποδοθεί πραγματική δικαιοσύνη, όμως ένα γνωρίζω καλά. Όλοι εμείς οι πολίτες, οι φορολογούμενοι, οι ψηφοφόροι, θα πρέπει επιτέλους κάποτε να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να αλλάξουμε την νοοτροπία με την οποία ψηφίζουμε. Πώς; Είμαι σίγουρος πως θα βρούμε τον δρόμο, αρκεί να το θελήσουμε. Αν συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο, η καταστροφή της χώρας βρίσκεται πλέον στα δικά μας χέρια και όχι των φαταούληδων, των λαμόγιων και των διεφθαρμένων μιζαδόρων και των κομματικών διαδρομιστών.

Θανάσης Πολυμένης