ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΔΙΑΒΗΤΙΚΩΝ Ν. ΔΡΑΜΑΣ

ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ «Π.Τ.» Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΔΙΑΒΗΤΙΚΩΝ Ν. ΔΡΑΜΑΣ κα Π. ΤΟΡΟΥΝΟΓΛΟΥ

«Ο Σύλλογός μας έχει κυρίως συνδικαλιστική δράση»

«Παλαιότερα στη Δράμα, δικαιούχοι του ΟΓΑ, έγραφαν παραπάνω ταινίες μέτρησης και το έκαναν εμπόριο στη γειτονιά τους. Από τότε ο ΟΓΑ έκοψε τη δωρεάν παροχή ταινιών μέτρησης».

Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΔΙΑΒΗΤΙΚΩΝ Ν. Δράμας, ιδρύθηκε το 1995, μετά από αρκετές πιέσεις και δυσκολίες, μας λέει η πρόεδρός του κα Πόλυ Τορούνογλου. «Ήταν μια δύσκολη κατάσταση, όμως στο τέλος δικαιωθήκαμε. Υπήρχαν πολλές αντιδράσεις». Από τους ιδρυτές του Συλλόγου, ο γνωστός γιατρός κ. Κώστας Σαμαρτζίδης, ο οποίος πίστεψε τότε στην αναγκαιότητα της ίδρυσης ενός τέτοιου Συλλόγου στη Δράμα.  Σήμερα, ο Σύλλογος Διαβητικών Ν. Δράμας, είναι από τους πλέον δραστήριους σε όλη τη χώρα και αριθμεί περί τα 4.000 μέλη. Στο νομό Δράμας, οι διαβητικοί υπολογίζονται περίπου στις 9.000. Στεγάζεται στο ισόγειο της Νομαρχίας Δράμας και αυτό είναι σημείο αναφοράς για τους διαβητικούς.

Συνέντευξη

Θανάσης Πολυμένης

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Διαβήτη, συνομιλήσαμε με την πρόεδρο του Συλλόγου Διαβητικών Ν. Δράμας κα Πόλυ Τορούνογλου. «Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μια δύσκολη ασθένεια», μας λέει. «Κάθε ασθενής έχει τη δική του μορφή διαβήτη και κάθε γιατρός θα πρέπει να δει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ασθενούς. Ο διαβήτης είναι ολόκληρη φιλοσοφία, στην οποία θα πρέπει να εισχωρήσεις με μαθηματική ακρίβεια. Γιατί με μαθηματική ακρίβεια κινείται ο διαβήτης. Θα πρέπει να μετρήσεις την ινσουλίνη για παράδειγμα, με τα κιλά, με τα γραμμάρια το φαγητό, με τις θερμίδες, με όλα αυτά».

Οι δράσεις του Συλλόγου Διαβητικών Ν. Δράμας

«Ο Σύλλογός μας έχει συνδικαλιστική δράση», μας λέει η κα Τορούνογλου και το εννοεί. «Από τα κυριότερα που προσφέρει ο Σύλλογος σε έναν ασθενή με σακχαρώδη διαβήτη, είναι η βοήθεια σχετικά με τις υπηρεσίες και τα όποια προβλήματα συναντάει στη δουλειά του και το πώς θα μπορέσει να εξυπηρετηθεί. Δεν είναι εύκολο», μας λέει. Το κομμάτι διαβήτης, έχει να κάνει με όλα. Με το υπουργείο Υγείας, με το υπουργείο Οικονομίας με το υπ. Μεταφοράς, ακόμα και με το υπ. Εργασίας.

Ο Σύλλογός, στο βαθμό που του επιτρέπεται και στο βαθμό που μπορεί, αναζητεί ακόμα και θέσεις εργασίας για νέους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη και πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη. Έχουμε επίσης ως Σύλλογος άριστες σχέσεις με τους γιατρούς ώστε να μπορέσουμε σε κάθε περίπτωση να βοηθήσουμε και σε όλες οι ημερίδες που διοργανώνει ο Σύλλογος, οι γιατροί μας βοηθούν εθελοντικά. Κανένας γιατρός δεν ζήτησε ποτέ χρήματα και ποτέ δεν πληρώθηκε. Έχουν περάσει αξιόλογοι επιστήμονες, ενδοκρινολόγοι και διαβητολόγοι, ακόμα και οφθαλμιάτρους, νευρολόγους κ.α. Ο διαβήτης ως ασθένεια, περιλαμβάνει όλη τη γκάμα των ιατρικών γνώσεων.

Γιατί θα έπρεπε ένας ασθενής με σακχαρώδη διαβήτη να γίνει μέλος του Συλλόγου Διαβητικών; Σε τι θα του ωφελούσε;

Ο Σύλλογός μας, είναι κυρίως συνδικαλιστικό όργανο. Είναι για να φωνάζει και να διεκδικεί και κινείται κυρίως προς τα υπουργεία που αναφέραμε παραπάνω. Υγείας, Εργασίας, Οικονομίας. Στο ζήτημα της Παιδείας για παράδειγμα, πετύχαμε, τα παιδιά που πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1, να μπορούν να μπουν με ποσόστωση 5% χωρίς να δίνουν εξετάσεις στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας. Ήταν 3%. Θα πρέπει να πάρουν την απαραίτητη βεβαίωση από πανεπιστημιακό γιατρό ή από το διευθυντή Διαβητολογικού Κέντρου. Από φέτος το σύστημα έχει αλλάξει και θα γίνεται με μηχανογραφικό δελτίο και έτσι θα παρουσιάζονται, ανάλογα με το βαθμό τους, που μπορούν να περάσουν, σε κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ της χώρας. Αυτό το έχουμε κερδίσει με τους αγώνες μας.

Παλαιότερα, τα παιδιά μας με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1, έδιναν ενδοσχολικές εξετάσεις και δεν έδιναν πανελλαδικές. Αυτό καταργήθηκε γιατί είχε βγει και ο νόμος του 3% της ποσόστωσης, γιατί κάθε νομός έχει και διαφορετική επιτροπή. Στη Δράμα περνούσαν και τα δύο μέτρα και κάποια στιγμή σταμάτησε. Στη Θεσσαλονίκη για παράδειγμα, δεν ίσχυε κανένα μέτρο. Εξαρτιόταν πάντα από τον τρόπο λειτουργίας της Υγειονομικής Επιτροπής. Ήταν δηλαδή ζήτημα της Υγειονομικής Επιτροπής σε κάθε νομό αν θα έδινε το ποσοστό για τα παιδιά αυτά. Γιατί έλεγαν, αν θα δώσουμε 50% ποσοστό στον ασθενή, σημαίνει ότι είναι ανίκανο το άτομο. Για να περνούσες όμως, ως φοιτητής, έπρεπε να έχεις το 50% και άνω. Οι Επιτροπές δεν το έκαναν και γινόταν έτσι ένας μύλος. Οπότε, με την ποσόστωση του 3% μπήκαμε σε κάποιο δρόμο. Τώρα, περιμένουμε την ενημέρωση του υπουργείου Παιδείας, για το πότε και πώς θα γίνεται το μηχανογραφικό δελτίο. Αν θα γίνει από φέτος ή αν θα γίνει από τον ερχόμενο Μάρτιο του 2011.

Προνοιακά επιδόματα και άλλα

Ένα άλλο ζήτημα που μπορέσαμε και αποκαταστήσαμε, ήταν το προνοιακό επίδομα. Στα άτομα που είναι έμμεσα ασφαλισμένα, δεν έχουν δηλαδή δική τους ασφάλιση και έχουν σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 και χρειάζονται αναλώσιμα υλικά, όπως και στα νέα άτομα που είναι τύπου 1, χρειάζονται προνοιακά επιδόματα. Αυτά τα επιδόματα προσαυξάνονται, ανάλογα με το πόσο τοις εκατό δίνει κάθε φορά η πολιτεία. Αυτά τα πράγματα δεν υπήρχαν. Δεν υπήρχαν επιδόματα για κάποιες απαραίτητες εξετάσεις που έπρεπε να γίνουν γιατί είχαν υψηλό κόστος. Δεν υπήρχε το ζήτημα της φθηνότερης μετακίνησης. Ο ΟΣΕ βέβαια το έκοψε τελευταία και το δωρεάν εισιτήριο για άτομα με σακχαρώδη διαβήτη έχει παραμείνει μόνο στις αστικές συγκοινωνίες και στις υπεραστικές που είναι το μισό εισιτήριο.

Το σπουδαιότερο όμως είναι το θέμα με τα αναλώσιμα υλικά. Αυτό είναι που πονάει πάρα πολύ τον ασθενή με διαβήτη και κοστίζει. Ένας διαβητικός, δεν κοστίζει τόσο πολύ αν θα πάρει κανονικά τα αναλώσιμα υλικά του, γιατί δεν θα φτάσει νωρίς στις επιπλοκές. Θα αργήσει πάρα πολύ. Οπότε, το κάθε ταμείο έχει τη δική του νομοθεσία. Αυτή τη στιγμή, το ΙΚΑ, δίνει ακόμα στους ασθενείς με διαβητικά δισκία ένα ποσοστό για να προμηθεύεται τα αναλώσιμά του, το δε Δημόσιο δεν δίνει τίποτα, παρά μόνο στους ασθενείς με ινσουλίνη ένα ποσοστό. Όπως και ο ΟΓΑ δίνει μόνος σ’ αυτούς που παίρνουν ινσουλίνη, ενώ τους είχαν υποσχεθεί να τους δίνουν όλα τα αναλώσιμα εντελώς δωρεάν χωρίς το 25% που είναι στο ΙΚΑ. Δυστυχώς όμως δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο.

Εκμετάλλευση με τις ταινίες μέτρησης!

Και ο λόγος ότι κάποιοι ασθενείς το εκμεταλλεύτηκαν αυτό, κυρίως εδώ στο νομό μας. Τι είχε γίνει. Ενώ είχαν το δικαίωμα να παίρνουν ένα κουτί με 50 ταινίες κάθε μήνα εντελώς δωρεάν όσοι είναι με διαβητικά δισκία, αυτοί πήγαιναν στο νοσοκομείο και έγραφαν ένα κουτί εκεί. Μετά, πήγαιναν στον αγροτικό ιατρό, που έπρεπε να κάνει τον έλεγχο αλλά δεν έδινε σημασία, σκεφτόταν ότι ήταν διαβητικός και έγραφε δεύτερο κουτί με ταινίες, χωρίς να δει το προηγούμενο φύλλο στο βιβλιάριο. Κατόπιν, πήγαιναν στη νοσοκόμα στα ΚΑΠΗ, έγραφαν και εκεί ένα κουτί ταινίες μέτρησης. Και έτσι, ένας διαβητικός έπαιρνε τρία κουτιά ταινίες μέτρησης το μήνα! Και όπως μάθαμε, κάποιοι το είχαν κάνει σωστό εμπόριο. Έκαναν μετρήσεις στη γειτονιά τους και έπαιρναν ένα ευρώ το κάθε τσίμπημα!

Όταν πήγα στο γραφείο ΟΓΑ και τους είπα, βάζω το χέρι μου και μου το κόβεται ότι είμαστε εντάξει και δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, μου είπε τότε ο διοικητής κ. Παπαγεωργόπουλος να πάρω πίσω το χέρι μου γιατί θα κοπεί!

Έτσι λοιπόν χάσαμε στη Δράμα το δικαίωμα να έχουμε δωρεάν ταινίες και αναλώσιμα μέσω του ΟΓΑ. Όλα αυτά συνέβησαν πριν από 4-5 χρόνια περίπου. Κάναμε τόσο κόπο να εντάξουμε άτομα του ΟΓΑ σ’ αυτό το μέτρο και δυστυχώς το χάσαμε εξαιτίας κάποιων που το έκαναν εμπόρευμα!

Ποια είναι αντιμετώπιση των ασθενών με σακχαρώδη διαβήτη, σε γενικά πλαίσια, από το Εθνικό Σύστημα Υγείας; Είναι καλή; Το ρωτάω, γιατί τον τελευταίο καιρό είδαμε μια δημοσίευση που αφορούσε διαβητικό ασθενή, όπου το ΙΚΑ δεν του χορηγούσε επίδομα 400 ευρώ για παπούτσια, με την ανάλγητη αιτιολογία ότι, έτσι κι αλλιώς, σε δυο χρόνια θα έκοβε το πόδι του!

Δυστυχώς, πριν από τέσσερα χρόνια είχαμε ξεκινήσει αυτό το ζήτημα για το διαβητικό πόδι. Να σκεφτείτε ότι το 2006 είχαμε 7.000 ακρωτηριασμούς σε όλη την Ελλάδα. Είτε είναι το ένα δαχτυλάκι είτε το άλλο, είναι ακρωτηριασμός. Που σημαίνει ότι, από εκεί και πέρα, αυτό το άτομο είναι ανίκανο να εργαστεί. Διότι το ζήτημα δεν μένει εκεί. Η γάγγραινα προχωράει… Κι εκεί που θα ήταν με 200 ή 400 ευρώ ένα ζευγάρι διαβητικά παπούτσια, φτάνει αυτός ο ασθενής να κοστίζει στο ελληνικό κράτος 20.000 ευρώ, αφού δεν μπορεί να εργαστεί, δεν μπορεί να αποδώσει στα ταμεία και διάφορα άλλα! Κι έτσι ξεκινήσαμε όλα αυτά τα χρόνια τον αγώνα για τα δικαιώματα του διαβητικού ασθενούς. Και δυστυχώς φτάσαμε να δούμε αυτό το κατάπτυστο… πονάει πόδι – κόβουμε πόδι! Ευτυχώς ο υπουργός Υγείας, κατάλαβε ότι, το να δώσει η πολιτεία 400 ευρώ είναι καλύτερα από το να χάνονται χρήματα από αλλού!

Δεν υπάρχει πολιτική…

Τελικά τι έγινε μ’ αυτό το ζήτημα κα Τορούνογλου;

Ευτυχώς είχαμε αίσιο τέλος. Τα διαβητικά παπούτσια πέρασαν πλέον και θα δίνονται τα σχετικά επιδόματα κανονικά στους ασθενείς που κινδυνεύουν με γάγγραινα. Το κόστος είναι από 200, 300 μέχρι και 400 ευρώ. Και δεν είναι κάτι που χρειάζεται κάθε χρόνο. Το παίρνεις μια φορά και τελειώνει. Είναι καλύτερα λοιπόν το κράτος να χάνει χρήματα από έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να δουλέψει και να προσφέρει στην πολιτεία και να κοστίζει ο ασθενής αυτός 20.000 και να είναι το άτομο αυτό ανίκανο; Έτσι σώζονται και πόδια. Εμείς ζητούμε να γίνουν κέντρα διαβητικών για τα πόδια. Υπάρχει μόνο ένα στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου στη Θεσσαλονίκη και ένα στην Αθήνα. Καλό είναι όλες οι Περιφέρειες να δημιουργήσουν επανδρωμένα Διαβητολογικά Κέντρα και να υπάρχει και για το πόδι.

Το νοσοκομείο Δράμας έχει Διαβητολογικό Κέντρο στο ΙΚΑ έκλεισε

Στο νοσοκομείο της Δράμας υπάρχει Διαβητολογικό Κέντρο στη Β΄ Παθολογική και το χειρίζεται ο κ. Βλαχογιάννης και είχαμε κάνει με πολύ μεγάλο κόπο και στο ΙΚΑ. Που δεν είχε στην Ελλάδα σε κανένα ΙΚΑ πλην Αθήνας και Θεσσαλονίκης που ήταν τα κεντρικά. Κατορθώσαμε και είχαμε κάνει, αλλά δυστυχώς από τότε που σταμάτησε ο κ. Γεωργηεφέντης από το ΙΚΑ το Κέντρο αυτό μένει κλειστό. Οποιοσδήποτε γιατρός στο ΙΚΑ, λέει ότι εξασκεί τον διαβήτη, είναι λάθος. Ναι μεν οι παθολόγοι μπορούν, αλλά θέλει εξειδίκευση. Εμείς ζητούμε να πάνε ένα χρόνο να πάρουν εξειδίκευση, γιατί είναι μεγάλο το κομμάτι του σακχαρώδη διαβήτη.

Γι’ αυτό λέμε ότι ο Σύλλογος Διαβητικών είναι συνδικαλιστικός. Αν χρειαστεί κατεβάζουμε και ταμπέλες, αν δεν είναι διαβητολόγος και βγάζει σφραγίδες, κατεβάζουμε ταμπέλες. Δεν φοβόμαστε, γιατί υπήρξε παρόμοιο περιστατικό. Πάντα βέβαια, με γνώμονα το νόμο και τον Ιατρικό Σύλλογο. Εμείς απευθυνόμαστε εκεί και ρωτάμε, αν ο τάδε γιατρός που βάζει ταμπέλα και λέει ότι είναι ειδικός στο διαβήτη, είναι έτσι γραμμένος στον Ιατρικό Σύλλογο; Αν ναι, έχει καλώς. Διαφορετικά, εμείς ξέρουμε ποιοι πραγματικά είναι.

Για μας ο σακχαρώδης διαβήτης δεν έχει να κάνει με πολιτικές, ούτε με φατρίες, ούτε με κολλητηλίκια! Εμάς ως Σύλλογος, μας ενδιαφέρει ο ασθενής. Ο διαβητικός ασθενής. Μόνο αυτό το κομμάτι μας ενδιαφέρει. Θέλουμε να είναι όλοι καλά, να έχουν όσο δυνατόν λιγότερες επιπλοκές επειδή και προσωπικά τα έχω περάσει και γνωρίζω τι θα πει μεγάλη και σοβαρή επιπλοκή στην υγεία. Ούτε μεγάλη ούτε μικρή επιπλοκή! Να είναι όσο το δυνατόν ανώδυνα.

Ποιος είναι περισσότερο δύσκολος διαβήτης; Ο τύπου 1 ή ο τύπου 2; Γιατί, καμιά φορά, ο ασθενής, όταν δεν γνωρίζει αρκετά καλά την ασθένειά του, πολλές φορές επαναπαύεται.

Ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2, έχει περισσότερες επιπλοκές. Ο τύπου 1 είναι που χειρίζεται την ινσουλίνη κυρίως (να πούμε ότι και στον τύπου 2 υπάρχει μερικές φορές ινσουλίνη, εξαρτάται πάντα από το πώς εκκρίνει την ινσουλίνη ο οργανισμός). Πολλοί την αρνούνται την ινσουλίνη, επειδή σκέφτονται ότι θα κάνουν ένεση. Γι’ αυτό λέμε πάντοτε στους ασθενείς, από τη στιγμή που ο γιατρός τους πει να κάνουν ινσουλίνη, θα πρέπει να την κάνουν. Όσα δισκία και να πάρεις, όταν δεν έχει αρκετή ινσουλίνη το πάγκρεας κουράζεται. Γιατί η ινσουλίνη είναι εξωγενής και ο οργανισμός είναι ξεκούραστος. Αντίθετα, το δισκίο, κάνει απάντληση της ινσουλίνης. Βυζαίνει, αρμέγει κυριολεκτικά το πάγκρεας για να παράξει ινσουλίνη. Άλλα λοιπόν όταν ο οργανισμός την παίρνει έτοιμη και άλλο όταν αναγκάζουμε τον οργανισμό μας να την παράγει. Μπορείς να ρυθμίσεις η διατροφή σου καλύτερα με την ινσουλίνη.

Σκευάσματα «κατάλληλα για διαβητικούς»

Τον τελευταίο κα Τορούνογλου, κυκλοφορούν δεκάδες είδη σκευασμάτων, ουσιαστικά υποκατάστατα τροφών, με την ένδειξη «κατάλληλα για διαβητικούς». Είναι καλό να τα χρησιμοποιεί όλα αυτά ένας διαβητικός;

Γενικά, λέμε όχι. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Θα βρείτε διάφορες τροφές, από γλυκά και ελαφρά γεύματα, μέχρι και μακαρόνια, δήθεν κατάλληλα για διαβητικούς. Όχι! Οι επιστήμονες, οι καθηγητές και οι γιατροί, λένε όχι. Δεν θα πάτε στα τυποποιημένα προϊόντα. Ποτέ. Θα πρέπει να κάνουμε μια ισορροπημένη διατροφή, αυτό που λέμε μεσογειακή και ελληνική διατροφή. Θα πρέπει να μαγειρεύουμε υγιεινά, σωστά και να τρώμε όλα τα φαγητά, όλα τα τρόφιμα, ανάλογα με τη δίαιτά μας και να κάνουμε έναν σωστό τρόπο ζωής. Απαραίτητα λίγο ψωμί καθημερινά, από μια φέτα το πρωί, το μεσημέρι και το βράδυ, γιατί από το ψωμί παίρνει ο εγκέφαλος γλυκόζη και λειτουργεί.