Άλλη μια απόπειρα αυτοκτονίας στην υπόθεση Ζαχόπουλου, η οποία κλονίζει πλέον συθέμελα την κυβέρνηση και την πρακτική της απόλυτης σιωπής που ακολουθεί. Κανείς δεν μιλά, κανείς δεν δίνει στοιχεία, κρατάνε μυστικά και ντοκουμέντα, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι αυτή η κατάσταση είναι η χειρότερη απ’ όλες.
Το να βγεις και να πεις την αλήθεια στον ελληνικό λαό, βεβαίως, εμπεριέχει υψηλό κόστος και ρίσκο πάνω απ’ όλα για την ίδια την κυβέρνηση. Από την άλλη πλευρά όμως, ό,τι κι αν ακολουθήσει θα είναι ...περίπατος σε τεντωμένο σχοινί. Οι ισορροπίες μοιάζουν να είναι λεπτές. Το να υπάρξει μια δεύτερη απόπειρα αυτοκτονίας σε μια υπόθεση τόσο σαθρή, πάει να πει ότι ο πάτος του βούρκου δεν έχει τέλος. Οι εφημερίδες γράφουν τόσα πολλά και από τα τηλεοπτικά κανάλια λέγονται ακόμα περισσότερα, που είναι να τρελαίνεσαι. Από τη μια πλευρά, η υπόθεση Ζαχόπουλου συνδέεται άμεσα με ζητήματα αποχαρακτηρισμών διαφόρων εκτάσεων που είχαν κριθεί αρχαιολογικοί χώροι ή διατηρητέα μνημεία, κι από την άλλη λέγεται ότι στα κομμένα τμήματα του περίφημου βίντεο, ο Ζαχόπουλος αποκάλυπτε διάφορα μυστικά για την οικογένεια του Κώστα Καραμανλή και της Νατάσας Παζαΐτη στην εν λόγω ερωμένη του Τσέκου, που αν γίνουν γνωστά θα μπορούσε να πέσει η κυβέρνηση.
Τι να πιστέψουμε όλοι εμείς οι απ’ έξω; Τι είναι πραγματικό; Τι είναι φήμη; Τι είναι παραμύθι; Τι είναι κουτσομπολιό; Τι είναι είδηση; Πού σταματάει η πολιτική ζωή και πού αρχίζει η προσωπική και οικογενειακή; Το μόνο βέβαιο είναι ότι η υπόθεση αυτή όζει. Και όζει άσχημα. Αλλά βεβαίως αυτό δεν αρκεί να το λες, προκειμένου να αναφερθείς σε ένα συγκεκριμένο σκάνδαλο. Όλα τα σκάνδαλα όζουν είτε είναι ροζ είτε είναι οικονομικά!
Από την άλλη όμως, θα πρέπει να σκεφτούμε ότι, το να φτάσει να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας ένας άνθρωπος και δη ο γενικός γραμματέας του Υπουργείου Πολιτισμού, είναι πέρα από κάθε φαντασία! Τέτοιες καταστάσεις δεν συμβαίνουν καθημερινά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα. Απόπειρες αυτοκτονίας δεν γίνονται εύκολα από πολιτικούς σε καμιά χώρα του πλανήτη. Ούτε καν στην Ιαπωνία πλέον! Σκεφτείτε τώρα στην Ελλάδα, όπου ποτέ δεν παραιτήθηκε πολιτικός ή στέλεχος υπουργείου για λόγους ευθιξίας, για ...λάθη, για ατασθαλίες ή άλλες παρεμφερείς καταστάσεις, πόσο μάλλον για υποθέσεις αποχαρακτηρισμών αρχαιολογικών χώρων!
Απόπειρα αυτοκτονίας σημαίνει ότι ο αυτόχειρας έχει φτάσει πλέον στα άκρα. Στο έσχατο σημείο όπου δεν υπάρχει επιστροφή. Στο σημείο μηδέν. Κι εκεί βρίσκεται η αρχή του πάτου προφανώς, ενός βαρελιού εντός του οποίου στριφογυρίζει η νυν πολιτική ζωή της χώρας και όχι μόνο! Και το χειρότερο απ’ όλα, είναι ότι έρχεται να προστεθεί μια δεύτερη αυτοκτονία, ενός πρώην δικηγόρου (ήδη καταδικασμένου και φυλακισμένου προ 10ετίας για οικονομικά εγκλήματα) που πρόκειται κατά το πιθανότερο να κατηγορηθεί ως συνένοχος σε μια υπόθεση εκβιασμού. Ο εν λόγω πρώην δικηγόρος, χωρίς το δικαίωμα ασκήσεως τού επαγγέλματός του πλέον, τι λόγους είχε να αυτοκτονήσει εφόσον δεν ήταν ένοχος; Αυτοκτονούν οι αθώοι; Ή μήπως στην Ελλάδα έχουμε άλλους τρόπους να αναγνωρίζουμε την αλήθεια;
Από την άλλη πλευρά, η παρατεταμένη σιωπή του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, δημιουργεί ακόμα περισσότερες απορίες και σκοτεινιάζει ολοένα την υπόθεση. Είναι αλήθεια ότι δεν μας έχει συνηθίσει σε άμεσα διαγγέλματα για υποθέσεις σκανδάλων ο Κ. Καραμανλής. Δύσκολα βγαίνει να μιλήσει δημόσια και να δώσει απαντήσεις σε παρόμοια ζητήματα. Το έχει κάνει μόνο σε περιπτώσεις κατά τις οποίες δεν πήγαινε άλλο. Όμως, τι θα μπορούσε να πει πέρα από τα τετριμμένα ότι θα πατάξει τη διαφθορά, θα αποκαλυφθούν οι πραγματικοί ένοχοι και ότι η ελληνική Δικαιοσύνη θα κάνει το έργο της στο ακέραιο;
Από την περίφημη δήλωσή του για τους «πέντε νταβατζήδες» κατά την αρχή της πρωθυπουργίας του στην ταβέρνα του Μπαϊρακτάρη και την συνεχή επανίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα, έχουν παραιτηθεί δεκάδες στελεχών που άγγιζαν τις τάξεις των απατεώνων και έχει καεί η μισή Πελοπόννησος και μισή Εύβοια. Τι άλλο μένει να ακολουθήσει της υπόθεσης Ζαχόπουλου, η οποία φαίνεται ότι προσπαθεί να τινάξει στον αέρα τις αντοχές μιας κυβέρνησης που έλαβε περίοδο χάριτος από τις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2006;
Κάποτε λες ότι χρειάζεται να δίνεις ορισμένες ανοχές, προκειμένου οι κυβερνώντες να αποδείξουν ότι μπορούν να φέρουν τη χώρα στα ίσα της, να μπορέσουν να διορθώσουν τα ελλείμματά της, να διασφαλίσουν την ασφάλεια του πολίτη, να καταπολεμήσουν την ακρίβεια, να διορθώσουν τα κακώς κείμενα και να κάνουν ακόμα περισσότερα. Η ανοχή αυτή δόθηκε, ολοφάνερα, στις 16 Σεπτεμβρίου. Αλλά ως φαίνεται δεν τους αρκούσε ούτε αυτή. Έμελλε να αποδείξουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα απολύτως απ’ όλα όσα υπόσχονταν, εφόσον η σήψη έχει καταστείλει σημαντικό μέρος του κυβερνητικού σώματος.
Το να βγεις και να πεις την αλήθεια στον ελληνικό λαό, βεβαίως, εμπεριέχει υψηλό κόστος και ρίσκο πάνω απ’ όλα για την ίδια την κυβέρνηση. Από την άλλη πλευρά όμως, ό,τι κι αν ακολουθήσει θα είναι ...περίπατος σε τεντωμένο σχοινί. Οι ισορροπίες μοιάζουν να είναι λεπτές. Το να υπάρξει μια δεύτερη απόπειρα αυτοκτονίας σε μια υπόθεση τόσο σαθρή, πάει να πει ότι ο πάτος του βούρκου δεν έχει τέλος. Οι εφημερίδες γράφουν τόσα πολλά και από τα τηλεοπτικά κανάλια λέγονται ακόμα περισσότερα, που είναι να τρελαίνεσαι. Από τη μια πλευρά, η υπόθεση Ζαχόπουλου συνδέεται άμεσα με ζητήματα αποχαρακτηρισμών διαφόρων εκτάσεων που είχαν κριθεί αρχαιολογικοί χώροι ή διατηρητέα μνημεία, κι από την άλλη λέγεται ότι στα κομμένα τμήματα του περίφημου βίντεο, ο Ζαχόπουλος αποκάλυπτε διάφορα μυστικά για την οικογένεια του Κώστα Καραμανλή και της Νατάσας Παζαΐτη στην εν λόγω ερωμένη του Τσέκου, που αν γίνουν γνωστά θα μπορούσε να πέσει η κυβέρνηση.
Τι να πιστέψουμε όλοι εμείς οι απ’ έξω; Τι είναι πραγματικό; Τι είναι φήμη; Τι είναι παραμύθι; Τι είναι κουτσομπολιό; Τι είναι είδηση; Πού σταματάει η πολιτική ζωή και πού αρχίζει η προσωπική και οικογενειακή; Το μόνο βέβαιο είναι ότι η υπόθεση αυτή όζει. Και όζει άσχημα. Αλλά βεβαίως αυτό δεν αρκεί να το λες, προκειμένου να αναφερθείς σε ένα συγκεκριμένο σκάνδαλο. Όλα τα σκάνδαλα όζουν είτε είναι ροζ είτε είναι οικονομικά!
Από την άλλη όμως, θα πρέπει να σκεφτούμε ότι, το να φτάσει να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας ένας άνθρωπος και δη ο γενικός γραμματέας του Υπουργείου Πολιτισμού, είναι πέρα από κάθε φαντασία! Τέτοιες καταστάσεις δεν συμβαίνουν καθημερινά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα. Απόπειρες αυτοκτονίας δεν γίνονται εύκολα από πολιτικούς σε καμιά χώρα του πλανήτη. Ούτε καν στην Ιαπωνία πλέον! Σκεφτείτε τώρα στην Ελλάδα, όπου ποτέ δεν παραιτήθηκε πολιτικός ή στέλεχος υπουργείου για λόγους ευθιξίας, για ...λάθη, για ατασθαλίες ή άλλες παρεμφερείς καταστάσεις, πόσο μάλλον για υποθέσεις αποχαρακτηρισμών αρχαιολογικών χώρων!
Απόπειρα αυτοκτονίας σημαίνει ότι ο αυτόχειρας έχει φτάσει πλέον στα άκρα. Στο έσχατο σημείο όπου δεν υπάρχει επιστροφή. Στο σημείο μηδέν. Κι εκεί βρίσκεται η αρχή του πάτου προφανώς, ενός βαρελιού εντός του οποίου στριφογυρίζει η νυν πολιτική ζωή της χώρας και όχι μόνο! Και το χειρότερο απ’ όλα, είναι ότι έρχεται να προστεθεί μια δεύτερη αυτοκτονία, ενός πρώην δικηγόρου (ήδη καταδικασμένου και φυλακισμένου προ 10ετίας για οικονομικά εγκλήματα) που πρόκειται κατά το πιθανότερο να κατηγορηθεί ως συνένοχος σε μια υπόθεση εκβιασμού. Ο εν λόγω πρώην δικηγόρος, χωρίς το δικαίωμα ασκήσεως τού επαγγέλματός του πλέον, τι λόγους είχε να αυτοκτονήσει εφόσον δεν ήταν ένοχος; Αυτοκτονούν οι αθώοι; Ή μήπως στην Ελλάδα έχουμε άλλους τρόπους να αναγνωρίζουμε την αλήθεια;
Από την άλλη πλευρά, η παρατεταμένη σιωπή του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, δημιουργεί ακόμα περισσότερες απορίες και σκοτεινιάζει ολοένα την υπόθεση. Είναι αλήθεια ότι δεν μας έχει συνηθίσει σε άμεσα διαγγέλματα για υποθέσεις σκανδάλων ο Κ. Καραμανλής. Δύσκολα βγαίνει να μιλήσει δημόσια και να δώσει απαντήσεις σε παρόμοια ζητήματα. Το έχει κάνει μόνο σε περιπτώσεις κατά τις οποίες δεν πήγαινε άλλο. Όμως, τι θα μπορούσε να πει πέρα από τα τετριμμένα ότι θα πατάξει τη διαφθορά, θα αποκαλυφθούν οι πραγματικοί ένοχοι και ότι η ελληνική Δικαιοσύνη θα κάνει το έργο της στο ακέραιο;
Από την περίφημη δήλωσή του για τους «πέντε νταβατζήδες» κατά την αρχή της πρωθυπουργίας του στην ταβέρνα του Μπαϊρακτάρη και την συνεχή επανίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα, έχουν παραιτηθεί δεκάδες στελεχών που άγγιζαν τις τάξεις των απατεώνων και έχει καεί η μισή Πελοπόννησος και μισή Εύβοια. Τι άλλο μένει να ακολουθήσει της υπόθεσης Ζαχόπουλου, η οποία φαίνεται ότι προσπαθεί να τινάξει στον αέρα τις αντοχές μιας κυβέρνησης που έλαβε περίοδο χάριτος από τις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2006;
Κάποτε λες ότι χρειάζεται να δίνεις ορισμένες ανοχές, προκειμένου οι κυβερνώντες να αποδείξουν ότι μπορούν να φέρουν τη χώρα στα ίσα της, να μπορέσουν να διορθώσουν τα ελλείμματά της, να διασφαλίσουν την ασφάλεια του πολίτη, να καταπολεμήσουν την ακρίβεια, να διορθώσουν τα κακώς κείμενα και να κάνουν ακόμα περισσότερα. Η ανοχή αυτή δόθηκε, ολοφάνερα, στις 16 Σεπτεμβρίου. Αλλά ως φαίνεται δεν τους αρκούσε ούτε αυτή. Έμελλε να αποδείξουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα απολύτως απ’ όλα όσα υπόσχονταν, εφόσον η σήψη έχει καταστείλει σημαντικό μέρος του κυβερνητικού σώματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΓΡΑΨΕ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΟΥ