Η πολιτική του «yes men»

Πέρα από το ότι αφτιά και μάτια στην Ελλάδα είναι στραμμένα στο σκάνδαλο Ζαχόπουλου που σαρώνει τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και τις εφημερίδες όλης της χώρας, ενδιαφέρον παρουσιάζει η κούρσα των υποψηφίων των δύο μεγάλων κομμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Η μεγάλη κούρσα φαίνεται να γίνεται ανάμεσα στους δύο υποψηφίους του Δημοκρατικού κόμματος, τον Μπάρακ Ομπάμα και την Χίλαρι Κλίντον. Σύμφωνα με μια από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, ο Μπάρακ Ομπάμα αποσπά ποσοστό 39% έναντι 29% της Χίλαρι Κλίντον, η οποία, όπως λένε οι πολιτικοί αναλυτές, ελπίζει σε μια επανάληψη των όσων συνέβησαν πριν από δεκαέξι χρόνια στο Νιου Χαμσάιρ με πρωταγωνιστή τον σύζυγό της και μετέπειτα πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον: στις προκριματικές της Αϊόβα και ο Μπιλ Κλίντον είχε νικηθεί από έναν τοπικό υποψήφιο που κανείς πλέον δεν θυμάται, όμως στο Νιου Χαμσάιρ απέσπασε μεγάλη πρωτιά, κάτι που του έδωσε το παρατσούκλι «the comeback kid» - σε ελεύθερη απόδοση, το αγόρι που ανέκαμψε...
Αυτή η αναμέτρηση θα αναδείξει για τις ΗΠΑ δύο μεγάλες πρωτιές: ή ο Ομπάμα θα είναι ο πρώτος μαύρος υποψήφιος που θα διεκδικήσει το χρίσμα του προέδρου της χώρας, ή η Κλίντον θα είναι η πρώτη γυναίκα που θα διεκδικήσει το χρίσμα του προέδρου των ΗΠΑ.
Από την πλευρά των Ρεπουμπλικάνων, ο γερουσιαστής Τζον ΜακΚέιν εμφανίζεται διαρκώς επικρατέστερος για τις εκλογές στο Νιου Χαμσάιρ με 31% έναντι 26% του πρώην κυβερνήτη Μιτ Ρόμνεϊ.
Χαρακτηριστικό είναι ότι, σ’ αυτή τη φάση, μπορεί να μην κριθούν οι τελικοί υποψήφιοι και στα δύο στρατόπεδα, όμως τα ποσοστά που θα λάβουν τώρα, θα καταδείξουν και την υπόλοιπη πορεία τους μέχρι την τελικά ανάδειξη των αρχηγών που θα ηγηθούν των δύο μεγάλων σχηματισμών.
Όμως, τι μέλλει γενέσθαι; Μπορεί μέχρι τώρα άμεσα να μην μας ενδιαφέρει ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ μιας και ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος θα ακολουθήσει ...το δρόμο της συνταξιοδότησης, όμως σίγουρα, από την οποιαδήποτε πολιτική ακολουθεί αυτή η χώρα, επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό οι εξωτερικές πολιτικές – και όχι μόνο – και των υπόλοιπων χωρών του πλανήτη. Η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας εξαρτάται άμεσα από το πώς χειραγωγούν τη χώρα αυτή οι ΗΠΑ, και η πολιτική της Ελλάδας εξαρτάται άμεσα από τις εντολές που θα δώσουν οι ΗΠΑ προκειμένου να εξελιχθεί το παιχνίδι στη Βαλκανική σκακιέρα. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το μικρό μας δαχτυλάκι. Η Ελλάδα ήταν, είναι και θα είναι εξαρτημένη από το άρμα των ΗΠΑ. Η πολιτική του «yes men» δεν έπαψε να υφίσταται σ’ αυτή τη χώρα. Είμαστε από τις λίγες χώρες στον πλανήτη και δη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας τα σύνορα αμφισβητούνται. Είμαστε χώρα η οποία έχει «γκρίζες ζώνες» στα εδάφη και στα ύδατά της από τους γείτονές της, και ίσως είμαστε από τις λίγες χώρες στον κόσμο, όπου οι γείτονές της συνεχίζουν να διεκδικούν τεράστιες εκτάσεις της. Η Τουρκία διεκδικεί τη Δυτική Θράκη, η Βουλγαρία πάντα θα έχει βλέψεις να βγει στο Αιγαίο από Καβάλα μεριά, τα Σκόπια ξεδιάντροπα πια διεκδικούν όλη την Κεντρική και Ανατολική Μακεδονία μέχρι την Χαλκιδική και η Αλβανία ακόμα ονειρεύεται να κατεβεί στην Ήπειρο.
Από το 1950 μέχρι σήμερα, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει στη στάση της Ελλάδας απέναντι στις ΗΠΑ. Από την μεγάλη κρίση των Ιμίων και τις ευχαριστίες του Σημίτη προς τον Μπιλ Κλίντον από τα έδρανα του Ελληνικού Κοινοβουλίου μέχρι σήμερα, η κατάσταση χειροτερεύει. Δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ, σερνόμαστε κυριολεκτικά, χάνοντας ζωτικά σημεία της Ιστορίας μας, όπως το όνομα Μακεδονία!