Ατάκτως ερριμμένα 7

Αθάνατη η Ελλάδα, γιόρτασε για άλλη μια χρονιά την ανεξαρτησία της από τον ζυγό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, που για 400 χρόνια ταλαιπώρησε το έθνος μας. Περήφανοι όλοι εμείς που είμαστε Έλληνες, φορέσαμε τα καλά μας ρούχα και κατεβήκαμε στις πλατείες και τους δρόμους, γιορτάσαμε την παλιγγενεσία, γιορτάσαμε για το Έθνος (όχι τα τσιγάρα…) που επαναστάτησε, υμνήσαμε την Επανάσταση του 1821 που δεν ήταν μόνο εθνική αλλά και ταξική όπως λένε πολλοί, ήπιαμε τη φραπεδιά μας, τα παιδάκια μας κούνησαν πλαστικές σημαιούλες και χωνέψαμε τον μπακαλιάρο μας, ήσυχοι ότι το Έθνος δεν κινδυνεύει από τους εχθρούς που επιβουλεύονται τα σύνορα και την εδαφική μας ακεραιότητα!

***
Τώρα πια, πάνε εκείνα τα διάφορα δόγματα για τους εξ ανατολών εχθρούς, ή για τους εκ του βορρά ορμώμενους σφαγείς μας. Αν και γενικώς η Τουρκία παραμένει ο νούμερο ένα στρατιωτικός εχθρός, με τους Βούλγαρους είμαστε πια φίλοι κι αγαπημένοι, μιας και ανοίξαμε και νέα σύνορα μαζί τους και οι άνθρωποι πηγαινοέρχονται από το τελωνείο της Εξοχής! Τώρα πια η Ελλάδα δεν κινδυνεύει άμεσα – έτσι λένε οι κυβερνώντες μας! Τώρα πια, η Ελλάδα αγωνίζεται διπλωματικά να αποδείξει ότι το όνομα «Μακεδονία» της ανήκει ιστορικά και έχει το δικαίωμα να ονομάζει έτσι δική της γεωγραφική περιοχή! Εκεί φτάσαμε εν έτη 2008! Τώρα βέβαια, αν κληθούμε λίαν συντόμως να …μην αυτοαποκαλούμαστε Μακεδόνες της ελληνικής Μακεδονίας, είναι ένα άλλο θέμα…

***
Ας μην το παραξηλώνουμε! Στα εθνικά μας ζητήματα, η χώρα και το Έθνος χάνουν συνεχώς. Τι να υπολογίσουμε; Την κατοχή της Κύπρου από την Τουρκία; Τις «γκρίζες ζώνες» της Τουρκίας στο Αιγαίο; Η ξεκάθαρη αμφισβήτηση της Δυτικής Θράκης από την ίδια χώρα; Την υπόθεση των Ιμίων; Ή μήπως για το χάσιμο του ζητήματος της «Μακεδονίας» μας; Για τις διάφορες …τουρκικές μειονότητες που ξεφυτρώνουν καθημερινά ή για τις αλυτρωτικές επεκτατικές σκέψεις κάποιων Βαλκάνιων γειτόνων μας; Όπως και να ’χει, εμείς εδώ στην Ελλάδα συνηθίζουμε να λέμε ότι, οι πρόγονοί μας πολέμησαν για να ζούμε εμείς σήμερα καλύτερα. Για να πω την αλήθεια, δεν ξέρω τι ακριβώς είχαν στο μυαλό τους οι πρόγονοί μας. Προφανώς, όμως, δεν πολέμησαν αυτοί για να τα χάνουμε εμείς σήμερα!

***
Στην Ελλάδα, υπάρχουν τόσες γνώμες και απόψεις για ένα θέμα, όσοι είναι και οι Έλληνες που κατοικούν αυτή τη χώρα! Παράξενο κι όμως αληθινό. Στην Ελλάδα τού σήμερα για να επιβιώσεις, πρέπει να είσαι δημόσιος υπάλληλος και για να είσαι απ’ αυτούς που έχουν τύχη στη ζωή τους, πρέπει να υπηρετείς και στα Σώματα Ασφαλείας για να μπορέσεις να βγεις στη σύνταξη στα 45 σου!

***
Αυτή είναι ζωή! Δημόσιος υπάλληλος με 1500 ευρώ το μήνα και σύνταξη στα 45! Τι άλλο να θέλει κάποιος από τη ζωή του σήμερα; Κι αν μη τι άλλο, σκεφτείτε τώρα εκείνα τα κακόμοιρα «γαλάζια παιδιά» που προσελήφθησαν σ’ εκείνη την νεοσύστατη Αγροφυλακή και μέσα σε επτά μήνες, δεκάδες απ’ αυτούς οδεύουν προς την σύνταξη! Αλλά βέβαια, αυτό, είναι ένα μόνο σημείο από όλα όσα συμβαίνουν σ’ αυτή τη χώρα των δημοσίων υπαλλήλων. Διότι, όλα γίνονται γι’ αυτούς, και ελάχιστα γίνονται για τους υπόλοιπους, τους ελεύθερους επαγγελματίες για παράδειγμα, οι οποίοι πολλές φορές θεωρούνται ..ως κακοί κερδοσκόποι! Και βεβαίως, πολλά λιγότερα έως τίποτα, γίνονται για τους υπόλοιπους, γι’ αυτούς που εργάζονται ως ιδιωτικοί υπάλληλοι, ή που υπο-απασχολούνται, με 600 ευρώ το μήνα, με 500 ευρώ το μήνα, με 300 ευρώ το μήνα!

***
Ξέρετε πόσο είναι το ταμείο ανεργίας για έναν παντρεμένο άνεργο χωρίς παιδιά στη Γερμανία; 900 ευρώ το μήνα! Στην Ελλάδα; Ας το αφήσουμε καλύτερα! Καμία σχέση, άλλος κόσμος, άλλη χώρα, άλλη νοοτροπία κι ας είμαστε στην ίδια Οικονομική Νομισματική Ένωση! Στις 30 Ιουνίου του 2007, ο αριθμός των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα ανέρχονταν σε 503.170 άτομα, από 486.580 που ήταν έναν χρόνο πριν, στις 30 Ιουνίου 2006, και από 477.286 που ήταν στις 30 Ιουνίου 2005. Προέκυψε δηλαδή αύξηση κατά 16.539 άτομα, σε σύγκριση με το 2006, ενώ το 2006 σε σύγκριση με το 2005 ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων είχε αυξηθεί κατά 9.294 άτομα.

***
Στα παραπάνω νούμερα δεν συνυπολογίζονται οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ και των άλλων δημόσιων φορέων. Από μια απλή διαίρεση, προκύπτει ότι ένας στους είκοσι Έλληνες είναι δημόσιος υπάλληλος! Τραγικά νούμερα! Και να σκεφτεί κανείς, ότι, αυτός ο δημόσιος κρατικός τομέας θα έπρεπε να δουλεύει τέλεια, αλλά δυστυχώς δεν συμβαίνει.

***
Η κυβέρνηση εκείνη που κάποτε θα άρει με κάποιον τρόπο τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, θα καταγραφεί σίγουρα στην ιστορία του νεότερου ελληνικού έθνους. Προσπάθειες έχουν γίνει παλαιότερα, νύξεις υπήρξαν, αλλά έπεσαν βεβαίως στο βαθύ κενό της …αβαθούς κάλπης των εκλογών! Ποιος να τολμήσει να το κάνει;

***
Στην Ελλάδα, μια θέση στο δημόσιο τομέα, σημαίνει μια θέση στον ήλιο για όλη την υπόλοιπη ζωή μας! Είναι το όνειρο του κάθε Έλληνα – ή τουλάχιστον μια μεγάλης πλειοψηφίας – που μεγαλώνει μαζί μ’ αυτό. Κι αυτό επειδή σ’ αυτή τη χώρα, δεν υπάρχει καμία απολύτως μέριμνα ή βοήθεια από το λεγόμενο κράτος για τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Η απόλυση ενός δημοσίου υπαλλήλου θα μπορούσε να γίνει μέγα θέμα, ενώ η οδύσσεια ενός κατακαημένου που επιβιώνει με 300 και 500 ευρώ, είναι απλώς ζήτημα στατιστικής! Ενώ, φυσικά, οι χαμηλοσυνταξιούχοι και τα φτωχαδάκια που τρέφονται από τα περισσεύματα των λαϊκών αγορών, και που παραφουσκώνουν τις πιστωτικές κάρτες και τα δάνεια έως εκεί που αντέξουν, είναι για να γεμίζουν με …φολκλορικό τρόπο τα δελτία ειδήσεων. Είναι αυτό που κάποτε, δυστυχώς, με περισσή αλήθεια, είχε εκστομίσει ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης: «Η άλλη Ελλάδα!» Ποια όμως απ’ όλες;

Δημοσιεύθηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα της Δράμας ΨΙΘΥΡΟΙ στις 27 Μαρτίου 2008