Ονομασία προέλευσης: «Μακεδονία»!

Στην Ελλάδα του 2007, τα πράγμα είναι αρκετά δύσκολα, όσον αφορά το εθνικό επίπεδο του καθενός από εμάς, τι και πως το εκφράζει. Κατ’ αρχάς υπάρχει μια αδιόρατη κατάσταση για το τι πρόκειται να γίνει σχετικά μ’ αυτήν την υπόθεση του ονόματος των Σκοπίων που τριβελίζει την Ελλάδα και ορισμένα διπλωματικά στελέχη των ΗΠΑ, μιας κι αυτοί είναι τ’ «αφεντικά» του πλανήτη.
Η χώρα μας, όπως πολλές φορές έχει πράξει στο παρελθόν δια μέσω των κυβερνήσεών της, υποκύπτει για άλλη μια φορά στις όποιες παράλογες απαιτήσεις των όποιων παράλογων εθνικιστικών που θέλουν. Αίφνης, να καπηλευτούν ένα όνομα με ιστορία ελληνική χιλιάδων χρόνων. Και η απορία μου είναι: τόσο πολύ πια ζήλωσαν τα ονόματά μας; Ή μήπως αυτός ο επεκτατισμός και οι αλλαγές συνόρων έχουν καταντήσει παιχνιδάκι στα χέρια ψυχοπαθών αρχηγίσκων; Ή μήπως απ’ όλη αυτή την υπόθεση, σε βάθος χρόνου, κάποιοι ονειρεύονται να συνεχίσουν τις «χοντρές μπίζνες» στα Βαλκάνια;
Είναι τόσο απλές οι λέξεις να εκφράζεται κανείς; Καμιά φορά, ναι, αρκούν κι αυτές. Καθόμαστε ως χώρα και κοιτάμε τα Σκόπια, ενώ θα μπορούσαμε με μια ή δύο κινήσεις – οικονομικές κατά κύριο λόγο –να τους διαλύσουμε κι άστους να ψάχνονται. Αλλά όπως είπαμε, σ’ αυτή τη χώρα, οι διπλωμάτες της πλάκας που μας κυβερνούν έχουν μάθει να σκύβουν τη μεσούλα τους τόσο, που οι μύτες τους ακουμπούν στις άκρες των παπουτσιών τους. Είτε είναι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας όπως αυτή του Μητσοτάκη, είτε του Καραμανλή του εθνικού ανιψιού, είτε ήταν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ με Σημίτη αρχηγό (μην ξεχνάτε εκείνες τις ευχαριστίες που τόλμησε να εκστομίσει ο περίφημος …αμέτοχος Σημίτης στην Ελληνική Βουλή … Πρωτοφανές και πρωτάκουστο. Για να μην ξεχνάμε κι εκείνη την κατάθεση στεφάνου του Γιώργου Παπανδρέου ως υπουργού εξωτερικών της κυβέρνησης Σημίτη στο μνημείο του Κεμάλ Ατατούρκ στην Τουρκία, του μοναδικού Έλληνα πολιτικού μετά από την Μικρασιατική καταστροφή!)
Όποτε θέλουν οι γείτονές μας, και όποτε τους τραβάει κέφι, έρχονται ανέτως και διεκδικούν κι από ένα κομματάκι από τη χώρα, από το έθνος, από τον ελληνισμό. Μονίμως είναι οι Τούρκοι, που όμως τα καταφέρνουν σχεδόν πάντα, όσο χρόνο κι αν απαιτεί η προσπάθειά τους. Ήθελαν μέρος της Κύπρου, το κατέλαβαν και το πήραν. Το έκαναν και κράτος Βόρειας Κύπρου. Μέρος του Αιγαίου είναι στις διεκδικήσεις τους. Μπόρεσαν και έθεσαν θέμα αμφισβήτησης μιας βραχονησίδας, η οποία θα ήταν, ενδεχομένως ζήτημα μιας… χειροβομβίδας η ανυπαρξία της, και έθεσαν ταυτόχρονα θέμα «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο. Δεν το πέτυχαν; Και φυσικά οι διεκδικήσεις τους για τη Δυτική Θράκη είναι μόνιμες. Κάνουν προσπάθειες οι άνθρωποι, κι αν δεν κατοικούνταν σίγουρα θα την είχαν προσαρτήσει μέχρι σήμερα.
Από την άλλη είναι οι Σκοπιανοί! Μια ομάδα εθνικιστών και αμερικανοτραφών κορακιών, κάνει επιτυχημένες μέχρι σήμερα προσπάθειες, να βαφτίσει το προτεκτοράτο της με το ελληνικότατο όνομα «Μακεδονία». Έχοντας κατά νου την αμέσως επόμενη κίνηση να θέσουν ζήτημα μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα (όλους εμάς που θέλουμε να λεγόμαστε Μακεδόνες) και να διεκδικήσουν έτσι την πατρότητα του ονόματος. Όπως είχε παλαιότερα και ο Στέλιος Παπαθεμελής, θα έχουν το δικαίωμα να κάνουν ακόμα και μηνύσεις σε Έλληνες που θα λένε ότι είναι Μακεδόνες.
Δυστυχώς, αυτή η χώρα κι αυτό το έθνος που λέγεται Ελλάδα, δεν είχε ποτέ τη δυνατότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό του σε διπλωματικό επίπεδο και απέναντι στον οποιονδήποτε επιβουλεύεται τα εδάφη του, την Ιστορία του, τις ονομασίες του. Τι να φταίει άραγε;