Καιρός φέρνει τα λάχανα...

Καιρός φέρνει τα λάχανα καιρός τα παραπούλια λέει μια παροιμία!
Τραγική η κατάσταση στη χώρα, κάθε άλλο! Όλα έχουν ξεφεύγει και ο καθένας κάνει ό,τι θέλει. Ο κόσμος καλά κάνει και διαμαρτύρεται γιατί εκεί που οδηγούμαστε, και να 'χει γυρισμό, θα μας κοστίσει πολλά περισσότερα από όσα μας κόστισε να φτάσουμε στον πάτο του βαρελιού.
Βέβαια, το σωστό είναι ότι, το βαρέλι δεν έχει πάτο. Όλο και κατεβαίνεις και μόνη σου ελπίδα είναι να βρεις τον πάτο. Μόνο που αυτός δεν υπάρχει κι όλο κατεβαίνεις και κατεβαίνεις και κατεβαίνεις! Παλιοκατάσταση...
Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση Καραμανλή, όσες φορές κι αν αλλάξεις τον Μανολιό της, δεν μπορεί να συγκρατήσει τίποτα.
Σ' αυτή τη χώρα πια, τώρα πια, κανείς μας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Όλοι έχουμε ευθύνη, από την στιγμή που ρίχνουμε την ψήφο μας στην κάλπη. Δεν έχει σημασία τι γράφει στο ψηφοδέλτιο! Σημασία έχει ότι επιλέγεις συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, ή απλά επιλέγεις λευκό, ή απλά επιλέγεις άκυρο. Ό,τι και να επιλέξουμε, μας αντιστοιχεί το μερίδιο ευθύνης της ψήφου μας.
Από εκεί και πέρα, αρχίζουν τα υπόλοιπα. Ο Αριστοτέλης έγραφε ότι τα πάντα είναι πολιτική. Ο τρόπος που περπατάς, που κινείσαι, όλα όσα λες και όλα όσα κάνεις στη ζωή σου, είναι πολιτική. Καθημερινή στάση ζωής. Καθημερινή επιλογή πολιτικής στάσης. Πολύ δε περισσότερο σήμερα, που η πολιτικές επιλογές του καθενός μας καθορίζουν τη ζωή μας και το μέλλον μας. Καθορίζουν τη δουλειά μας, τον τρόπο επιβίωσης της οικογένειας, τα πάντα.
Θλίβομαι για τον νεαρό Αλέξη Γρηγορόπουλο, που εξαιτίας ενός ...ανόητου (σε προσωπικό επίπεδο) αστυνομικού, πλήρωσε με τη ζωή του, τον τσαμπουκά (σε υπηρεσιακό επίπεδο) μιας αστυνομίας η οποία, παρ' όλη την προσπάθειά της να αλλάξει εκ των έσω, δεν αλλάζει με τίποτα. Μιας αστυνομίας η οποία ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να εκδημοκρατιστεί. Ίσως επειδή αυτή είναι η μορφή ενός σώματος, το οποίο εξ αρχής λειτούργησε ως σώμα καταστολής και όχι ως σώμα για την προφύλαξη και τη βοήθεια των πολιτών.
Μια αστυνομία την οποία κάθε φορά, κάθε εξουσία, εκμεταλλεύεται προς όφελός της.
Από την άλλη πλευρά, θλίβομαι βαθύτατα για τον νεαρό αστυνομία Διαμαντή Μαντζουράνη (σε προσωπικό επίπεδο). Ένας εργαζόμενος νέος, ο οποίος, οδηγημένος από τα αδιέξοδα, έγινε αστυνομικός. Πιστεύοντας ότι έτσι έλυσε το επαγγελματικό του μέλλον για το υπόλοιπο της ζωής του. Γιατί όχι, θα μου πείτε; Καλά έκανε ο άνθρωπος.
Από την άλλη όμως, ο Διαμαντής και ο κάθε Διαμαντής και ο κάθε άνθρωπος-αστυνομικός και υπάλληλος, έκανε τις δικές του επιλογές. Επέλεξε να γίνει μέρος και μέλος μιας αστυνομίας που φέρει στην πλάτη της ούκ ολίγες αμαρτίες! Ο κάθε αστυνομικός - υπάλληλος και άνθρωπος, θα πρέπει να ξέρει ότι, με τις επιλογές του, εκπροσωπεί μέρος αυτού που είναι η Ελληνική Αστυνομία. Είτε συμφωνεί είτε όχι μ' αυτήν και τις πρακτικές της, δεν μπορεί να εκφράσει φανερά τη διαφωνία του. Η μόνη διαφωνία που μπορεί να εκφράσει αστυνομικός ως προς την Ελληνική Αστυνομία είναι να παραιτηθεί από αυτήν και να ψάξει για άλλη δουλειά!
Έτσι λοιπόν, ο νεαρός αστυνομικός δέχθηκε τα πυρά εκ μέρους της αστυνομίας και όχι προσωπικά.
Όπως ο καθένας από εμάς επιλέγει να κάνει κάποιο επάγγελμα με τις επιπτώσεις που αυτό θα έχει στη ζωή του. Όταν επιλέγεις κάτι, επιλέγεις ταυτόχρονα τα αγαθά και καλά που σου προσφέρει αυτό, επιλέγεις όμως και τους κινδύνους που θα αντιμετωπίσεις από αυτό.
Ας αφήσουμε λοιπόν όλοι μας τα κροκοδείλια δάκρυα στην άκρη και ας κοιτάξουμε να βρούμε λύσεις για όσα παράλογα συμβαίνει σ' αυτή την χώρα, με μια ξεπεσμένη κυβέρνηση, ανίκανη να κυβερνήσει, ανίκανη να διακρίνει το δίκαιο και το άδικο, ανίκανη να προστατεύσει τους πολίτες της από τον κακό εαυτό της.